CatWalk
New member
Hem yetenekli hem hoş hem doğal; Bennu Yıldırımlar beşere ” Daha ne olsun?” dedirten şeyleri bünyesinde barındıran bir oyuncu. Bu kadar komik olduğunu bilmiyordum, onu da bu vesileyle öğrenmiş oldum. Şu sıralar Exxen’deki “Olağan Şüpheliler” dizisinde koca zulmüne radikal bir tahlil getirirken mafyanın eline düşen üç bayandan (Diğerleri Yasemin Kay Allen ve Ceren Moray, piyanist – mafya da Berk Hakman) Feyza’yı canlandırıyor. Kaçmalı kovalamalı, güldürüsü de aksiyonu da bol bir iş.
Bunu vesile ederek Kuzguncuk sokaklarında buluştuğumuz Bennu Yıldırımlar ile koldan kısma dolaşan söyleşimizden bana en hayli kahkaha kaldı. O niçinse (Hep o Fikret yüzünden) aralı, soğuk, önemli vesaire zannedilen bayan o denli hoş ve bol gülüyor ki, kuş cıvıltısı üzere. Hakkında diğer şeyler söylemek, ne bileyim ne kadar düzgün oyuncu olduğunu anlatmak isterdim ancak her insanın bildiğini tekrar etmeye ne hacet?
Exxen’deki diziniz “Olağan Şüpheliler” eğlenceli bir iş olmuş. Sizin için nasıl bir maceraydı?
Benim birinci dijital işim. İrfan Şahin’in yapımcılığı, 1441 Yapım. Yüksel Aksu ile başladık, altı kısım onunla çalıştık. Son dört kısım de Hakan Algül’le çalıştık. Üç bayan, kriminal bir durum, üçünün birlikte devamlı koşturması, kaçması, kovalamacası, polisin onların peşinde olması, bu biçimde bir işin ortasında olma fikri benim hoşuma gitti. Bir de pandemi de basınca, 10 kısım, ne hoş, başı sonu belirli, 45 dakika, kusursuz derken, bir üç ayımız çok keyifli geçti. Üç kız da hakikaten çok âlâ anlaştık, Ceren (Moray) başka hoş, Yasemin (Kay Allen) farklı. Ben daima takım işine inanırım, birilerinin o denli fazla parlatılmasını tercih etmem. Üçümüz de güya hoş birbirimizi dengeledik. Hoş de bir dostluk kurduk.
Güya yavaş yavaş bu biçimde bayanların odakta olduğu maceralar da artıyor üzere geliyor bana. Bunlar gerçi hayli farklı bayanlar. Siz de o denli düşünerek kabul ettiniz sanırım.
Olağan, alışılmış. Ne hoş, çocuğu var fakat devamlı acıların ortasında kıvranıp börek yapmayan bir bayan olması beni etkiledi. İnsan farklı öyküler istiyor. Ben de olağan yaşımı, başımı biliyorum. Anne oynayacağımı biliyorum ancak bir de fonksiyonel bir yanı olsun istiyorsun. O açıdan, bu dijital ortam birfazlaca oyuncuya, benim üzere, bu biçimde farklı karakterler oynamayı ya da farklı öykülerin ortasında olmayı sağladığından dolayı cazip.
Yaşı başı bilmek öbür ancak hayatta unumuzu eleyip eleğimizi asıp oturmuyoruz ki, bir sürü öteki gailemiz oluyor.
Biz neler yaşıyoruz da bunlar yazılmıyor. Güya yaşayamayacağımız, ne bileyim, bir yaştan daha sonra artık torun beklememiz gerekirmiş imajı çiziliyor ya. Toplumun size yüklediği şeyler, hele son devir bayana bakış açısı ile bir arada bu biçimde bir kulvara gerçek giriyor. Bir de bu biçimde olmak istemeyen, hayatta farklı öyküler yaşamak isteyen bayanlar da var.
Sizin dizi serüveninize bakınca sıklıkla bol bayan karakter yüklü işlerde oldunuz, “Gönül İşleri”, “Kadın” son devirden aklıma gelenler. Bu herbiçimde sizin tercihinizle ilgili bir şey değil mi?
Bundan fazlaca beni öykü etkiliyor. Natürel oyuncu takımı, etkileşimde bulunacağım arkadaşlar, direktör, hepsi bir ortada ancak evvela öykü. Öyküye nereye kadar inanabilirim, ne kadar ortasında olmak isterim, o his ağır basıyor. Hepsi de çalıştığım için memnunluk duyduğum işler oldu. Benim bir de setlerde bugüne kadar başıma hiç tatsız olaylar gelmedi. Daima düzgün, beğenilen setlerde çalıştım. O açıdan da şanslıyım.
Biraz dizideki karakterinizden bahsedebilir miyiz, Feyza’dan? Daha fazlaca âlâ tanımıyoruz zira.
Feyza 25-26 yaşında bir oğlu, dışarıdan baktığında dört dörtlük görünen bir evliliği olan, villada yaşayan, her şey düzgün gidiyormuş üzere görünürken eşinin onu daima aldatmasını, bir sürü şeyi sineye çekmiş bir bayan. Üç bayanın kocaları bir arada iş yapıyor, o yüzden sık görüşüyorlar. Şu an fazlacaça haberlerini duyabileceğimiz, şiddet, taciz, hepsini hayatış üç bayan. “Nasıl kurtuluruz” diye kimseye tavsiye etmeyeceğimiz ortak bir plan yapıp yürürlüğe koymalarıyla hayatları tümden değişiyor. Aslında o zenginliğin de altından öteki şeyler çıkıyor, mafya ile olan ilgiler, derken mafyanın eline düşmeler. Her an “Bunu da yerine getirip kurtulacağız, özgürlüğümüze kavuşup şu geri kalan şeylerle ömrümüzü düzelteceğiz,” duygusundalar.
Derken yeni bir sorun çıkıyor.
Devamlı yeni bir talep geliyor mafyadan.
Pandemi devrini nasıl hayatıştınız?
Herkes tıpkı biçimde yaşamadı pandemiyi. Ben Kent Tiyatrosu’nda oyuncuyum. Bizim açımızdan, eyvah, bu ay ne olacak niyeti olmadığı için daha rahat pozisyondayız bu toplum içerisinde. Evinle ilgilen, şuraları düzelt, fazlalıkları at, kendinle yüzleş… Bunların hepsi yapıldı, yapılmadı değil. Fakat daha sonra, yine bu mesleği yapabilecek miyiz, nereye yanlışsız varacak, tekrar sahneye çıkabilecek miyiz, yeniden çekime gidebilecek miyiz, o hislerin içerisine girdim. O sırada bu biçimde her türlü kuralın uygulandığı bir sete gelip, bir de koşturmalı bir işin içine girmek, bir sürü soru işareti getirdi. Oyunculuk daima aslına bakarsanız kendini denemekle geçiyor. Hala yapabiliyor muyum, hala ahenk sağlayabiliyor muyum? 10 kısım müddetince “Hala yapabiliyorsun bunu ya, o kadar da berbat düşünme kendi hakkında,” dedim. bir süre orta verince o denli oluyor zira.
Siz epeyce genç yaşta usta oyuncu olarak kabul görmüş birisiniz. Buna karşın oluyor soru işaretleri demek?
Teşekkür ederim. Hiç o denli hissemediğim için. Bilhassa gerçek usta dediğimiz insanları yavaş yavaş da kaybedince, bu sefer şey oluyor; “Onlar gitti sen nasıl yapacaksın, sen bir şeyler gösterebilecek misin senden daha sonra gelenlere, onlar kadar düzgün olabilecek misin?” Bende sorumluluk fazladır da. Takmayan bir insan olmak isterdim lakin takıyorum. Genç bir insan karşımda kimi yanlış tonlamalar ve yanlış sözler kullandığında uyarsam mı, kalbini kırmadan bir değinsem mi, değindiğim vakit buna karşı ilgi gösteriyor mu yoksa birden cephe mi alıyor, bunların hepsini fazla fazla, ince ince, alt metin düşünmekten direkt olarak “Bunu yanlış söylüyorsun,” diyemiyorsun. Bizim öğretmenler tak diye söylerdi ancak ben öğretmen değilim. bir daha de bir biçimde hissettirmek lazım. Buna kıymet verip, o yanlışı tekrar yapmıyorsa, bir işe yarıyorum en azından diyorsun.
Var mı o denli yakınınızda yol gösterdiğiniz gençler?
Yol göstermek korkutucu, o denli bir misyonum yok. Yalnızca öğrenmek isteyen, soru sormak isteyen gençlere karşı hiç bir vakit kapalı olmadım. Bilhassa bu vakitte, üniversite mezunu ve nereye gerçek gideceğini bilmeyen insanların mutsuz olmamalarına elimden geldiğince yardım etmeye uğraş ediyorum. Kendi bünyem ne kadarını kaldırabiliyorsa. Zira ümitsizlik sirayet ediyor toplumda. Yollar, prosedürler, kendilerini geliştirebilecek şeyler sunabiliyorsam ne ala. Sevdiğim, pırıl pırıl gençler var. Sinema kesiminde olsun, kesime daha girememiş olsun, öyküleri olan, kısa sinema yapmaya çalışan, onları umutsuz görmek beni fazlaca üzüyor.
Benim için sizin daha epeyce ilişkin olduğunuz yer tiyatro sahnesi. Konservatuvardan mezun olduğunuzda neydi planınız? Tiyatroda devam etmek mi yoksa diziler de var mıydı hesapta?
Ben ’90 mezunuyum, bizim devrimizde bir TRT2 vardı, Demet Akbağ, Yasemin Yalçın çıktığı vakit, “Aa bizim konservatuvardan” diye dikkatle izliyorduk. daha sonra bu iş aldı başını gitti, birfazlaca kanal olunca. Konservatuvardan mezun olduğumda diziden ya da sinemadan ilerlerim diye düşünmedim, biliyorsunuz sinemadan da ne kadar ilerlenebilir Türkiye’de, ben ikisini birlikte, olduğu vakit da üçünü bir arada yürütmeye çalıştım. Biraz cengaver bir imal var, bu biçimde daha da gücüm vardı, yapılmayacak şey değil. Hepsinden aldığım tat farklı, tecrübe başka lakin natürel ki tiyatrodan aldığım lezzet kadar olmuyor. O sahiden kendinle bir savaşın oluyor. Yapabildim mi bu akşam, yapamadım mı, gereğince olabildi mi olamadı mı? İşte o adrenalin denilen, sahnede seyirciyle birlikte birebir ortam içerisinde hissedilen şeyi doğal olarak kamera karşısında hissetmiyorsunuz. Fakat şöyleki diyeyim, orada da ben kendi açımdan beni izleyen bir direktörün, fikir verebilecek imaj direktörünün gözlerinin içine her vakit bakarım. Güya onlar 600 kişilik bir salon, nasıl tepki verecek diye bakarım, söylenen şeylere bedel verip uygulamaya çalışırım.
Çehov’un mesleğinizde değerli bir yeri var gördüğüm kadarıyla. İnternet sitenizin açılışında da ondan alıntı var.
Evet, Çehov özel bir muharrir benim için. Rusya’nın o periyoduyla bizim şu an yaşadığımız şeyleri hayli özdeşleştiriyorum. Konuşmayı hayli seviyoruz, çay demleyip üzerine sıradan bir ideoloji döktürebiliriz ya da ülkeyi kurtarabiliriz. Natürel onların o periyoda ilişkin küçük burjuvaları daha farklı. Bizde burjuva olmadığı için burjuvamızı ondan sonrasında yetiştirmişiz. Ama kederler birebir. Bir şey geliyor, fazlaca öbür bir biçimde büyük bir değişim olacak ancak hala çayımı içip, vişne ağaçlarına bakıp, “Aahh işte anneanem de bunların içinde,” diyorum. Ben de öyleyim. Seviyorum, eskiyi anmayı. Lakin bir şey de yapmak gerekiyor. O oyunların hepsinde “Siz fark etmiyorsunuz bu hoşlukları yaşarken ancak toplum da nereye gerçek gidiyor, onu da bir görseniz üzücü olmayacak hakkınızda,” vurgusu var.
İki kez “Üç Kız Kardeş” oynadınız, Başar Sabuncu’yla Çehov kolajı var…
Orada Maşa’yı oynamıştım. daha sonrasında da Maşa’yı oynadım. Fakat mezun olurken Irina’yı oynamıştım. Olga’yı oynamak istemiyordum. niye bilmiyorum, ikisini seviyorum.
Yoksa imtihan modülünüz da Nina mıydı?
Yok, değildi. Haldun Taner’di. Zilha’ydı. Biri de “Romeo Juliet”tendi.
bir daha oynadığınız oyunlar içinde benim fazlaca sevdiğim Duşan Kovaçeviç’ler var.
Evet, üçlemeydi o. “Dar Ayakkabıyla Yaşamak”, “İntiharın Genel Provası”, “Buluşma Yeri”. Direktöre kelam vermiştim, üçünde de oynadım. yemin ettim mi yaparım. Art geriye olacaktı, ortaya biraz vakit girdi lakin en keyif aldığım olağan ki “İntiharın Genel Provası”. Biz onunla fazlaca hoş yurt dışı turnesi yaptık, dört birbiriyle uyumlu oyuncu olarak, nereye gidersek gidelim hayli hoş anlar yaşadık. Müellifine da oynadık Sırbistan’da, Belgrad’ın akustiğin şahane olduğu bir tiyatrosunda. yeniden keşke gidebilsek, tekrar oynayabilsek. Orada “İntiharın Genel Provası”nda oynayan oyuncular da geldi bizi izledi. Çok büyük bir onur natürel. Âlâ ki yaşıyorum, yeterli ki bu mesleğin ortasındayım hissini veriyor.
Tıpkı sıralarda eşiniz Bülent Emin Fayda da birebir muharririn “Profesyonel” oyununda oynamaya başlamıştı sanırım.
Evet, ben daha evvel provaya başlamıştım, Bülentler daha sonra başladı fakat daha evvel çıkardılar oyunu o devir, 2009. O Kovaçeviç oynadığı vakit ben de Kovaçeviç oynadım, o Shakespeare oynadığı vakit ben de Shakespeare oynadım. bu biçimde bir paralel gittiği devir oldu ortamızda.
Siz arkeolog mu olmak istiyormuşsunuz daha evvel?
Çocukken istiyordum. 9-10 yaşlarında.
Nasıl bir çocuk olduğunuzu merak ediyorum açıkçası.
Çocukken biraz içe kapanıktım diyebilirim. Biraz tek çocuk olmanın getirdiği bir şey. Anne-baba çalışıyor. O sorumluluk duygusu biraz ondan geliyor, konuta geldikleri vakit her şey düzgün olsun vesaire. Kimse zorlamadığı biçimde, çocukluktan her neysen sonrasındasında da o denli devam eder ya. O yüzden de el hünerim de gelişmiştir. Yedirmeyi, içirmeyi, mahallenin çocuklarını meskene toplamayı seven cinstendim. Biraz da çok derecede paylaşım öğretildiği için devamlı paylaşmadan yanayım. Kendime saklamıyorum hiç bir şeyi.
Tek çocuk olmak aslında tam zıddını de getirebiliyor yapıya nazaran.
Yok, işte o denli yetiştirmediler, kahretsin. Babamın askerlikte yazdığı kartlar vardır örneğin, “Arkadaşlarını da kardeşinmiş üzere seveceksin, sakın kimseden bir şeyini esirgeme,” falan. Makûs ya, büyük sorumluluk yüklemiş bana. Şımartılmadım, ona acıyorum.
Oyunculuk ne vakit aklınıza düştü?
Lise sonda. Ben Erenköy Kız Lisesi’ndeydim. bu biçimde yalnızca kızların olduğu liselerde tiyatro faaliyetleri olmuyor. en çok oynayacağınız “Sekiz Kadın”. Onu da aslına bakarsanız ben mezun olurken çalışıyorlardı lakin beni almadılar. daha sonraki sene, sanki konservatuvara girebilir miyim diye düşündüm; hem Belediye Konservatuvarı’na giderim hem fakülteye giderim, ikisi bir ortada yürütülebiliyor. Derken kazandım. 30 kişilik bir sınıftık, hazırlık okuduk lakin sonraki sene konservatuvarın İstanbul Üniversitesi’ne bağlanacağından bihaber oldu bunlar. Hazırlığı altı kişi geçtik, öbürleri eylüle kaldı. Dedim herbiçimde bende bir şey var, devam edeyim bu işe. O sırada Eski Yunan Lisanı ve Edebiyatı’nı kazandım. İkisini birlikte iki sene yürütebildim, hakikaten canım çıktı. “Konservatuvar da üniversiteye bağlandı, bari yalnızca orada okuyayım,” dedim, oradan mezun oldum. ’88’de okurken de Kent Tiyatrosu’na girdim yevmiyeli olarak.
Anne-babanız ne iş yapıyordu?
Annem bankacıydı. Banka batınca çeşit çeşit yerlerde çalıştı. Çok çalışkan bir insandı, işten meskene geldiği vakit üç-dört çeşit yemek yapabilen bayanlardan. hiç bir vakit o denli olamadım, çekemedim ona. Babam gazetecilik yapıyordu, daha sonra ikiziyle birlikte otomobil yedek kesimi üzerine bir yer işlettiler. Yazları giderdim onlara yardım etmeye.
Fazla sorumluluk sahibi olmayı aşıladıklarına göre, oyunculuk onlara biraz hercai bir iş üzere gelmiş olabilir mi diye sordum.
Yok, gelmedi. Natürel o dünyaya bakışlarıyla ilgili. Başta soru işaretli bakmadılar değil, baktılar. Lakin hiç o güne kadar nüve vermemiş bir çocuğun aniden oyuncu olmak istiyorum demesine mani koymadıkları için müteşekkirim.
Demin şöhret değilim dediniz fakat yıllardır epey izlenen dizilerde oynuyorsunuz. Yalnızca siz ömrünüzü korunaklı tutuyorsunuz üzere geliyor. Apansızın “Şok şok, oysaki kocası kimmiş, bir çocuğu varmış” üzere magazin başlıkları çıkıyor ortada.
Bundan 10 yıl evvel de Cihangir’de kameralar varmış, biz bilmiyoruz. Bülent’le birlikte dışarıdaydık, sohbet ediyorduk arkadaşlarla, daha sonra otomobile yanlışsız ilerledik. Birden işte o tuhaf mikrofonlar falan çıktı. Bülent esasen bana bırakıyor topu, toparlayıp otomobile bindik. Bir şey bulamamışlar hakkımızda yazacak, “15 yıllık evliler,” diye yazmışlar. bu biçimde 15 yıllıktı alışılmış, artık 25. Kardeşim, bu biçimde bunu yazma ya da beni haber yapma. aslına bakarsanız haber niteliğim yok, o tipte bir insan olmadığım için lakin sağ olsunlar ortada bu biçimde “Kızını saklayan bayan, 25 yıllık evli” üzere şeyler yazıyorlar. Tuhaf geliyor bana.
Ne yaptınız? Sakladınız mı kızınızı?
Saklamadım, niçin saklayayım. Marketten, bakkaldan alışverişini yapan, çocuğunu gidip okuldan alan biriyim. Sürücüm falan da yok, ben o denli şeyler yapamıyorum. Benim sürücüm olursa ben onun bütün ömrünü düşünmek zorunda kalacağım, anlatabiliyor muyum? Ben setteyken adam ne yapıyor, canı sıkılıyor mu, yemeğini yedi mi, bir de onları düşünürüm ben. Ailesinden birilerinin sorunu olacak, nasıl yardımcı olabilirim. kimi vakit eksiltiyorsun işte bu biçimde. Sürücüm yok, memnunum.
Bu ortada sanırım bu röportajda sizinle ilgili öğrendiğim şeylerden biri de ne kadar epey ve hoş güldüğünüz.
Teşekkür ederim, sağ olun.
Daha hayli güldürü dizisinde oynasanız keşke.
Keşke. Ben de doğal Gülse Birsel’le çalışmak isterim, niye olmasın? Gülse Birsel beni görürse, uygun görürse niçin çalışmayayım? O tadı ben de almak isterim. Yazı kıymetli. Nasıl yazıldığı değerli, takım kıymetli. Ben daima paslaşmadan, bir şeyleri paylaşmadan yanayım.
bu biçimde bir periyotta, insanı karamsarlığa yönelten kanılar, tasalar içinde, kendinizi umutlu olmaya sevk edebiliyor musunuz?
Umutsuz bir şey olmaz ki. Umut seni kalkındırır, bir şey yapmak açısından. Yoksa beşerde çöküş başlar. Çöküşe pürüz olmak için kendini yenilemek ve depolanmak gerekiyor. Fakat natürel gereğince depolandığın vakit da bu sefer “Ee, ne yapacağız artık, bunu bir biçimde paylaşalım, gücümüzü gösterelim,” duygusu geliyor. Bu ortamlar olabilecek mi? Herkes için sahiden meçhul. Bu yaz bu biçimde hepimiz dışarıdayız. Tamam, birçoğumuz dikkat ediyor lakin çok kalabalık ortamlar içerisinde yayılıyor mu, yayılmıyor mu? Fakat gülmeye devam edelim. Gülmeden olmuyor hayat.
Sinemayla bağınız nasıl? Reha Erdem’in, Nuri Bilge Ceylan’ın sinemalarında yer aldınız lakin ne bileyim, mesleğinize kendiniz taraf verip, “Ben şu biçimde bir proje istiyorum” üzere bir şeyin peşine düşmek kelam konusu olabilir mi?
Bugüne kadar olamadı, zira haldır haldır çalıştım. Bir periyot “Hımm, dizide mi oynuyorsun, bu biçimde sinemada olmazsın,” üzere bakılırdı. Daima görüşler değişiyor. Artık de tersine dizide oynayanlar seçiliyor, gorebildiğim kadarıyla. Artık yazılmakta olan bir proje var. O benim başıma yatarsa özel bir projede yer alacağım. Onun haricinde teklif geliyor, gelmiyor değil. Ben de geleni kesinlikle okurum, kendime göre değerlendiririm. Onun ortasında yer alma duygusu yoksa, boşu boşuna yer işgal etmemek lazım.
“Her gün “Yaprak Dökümü” yayınlanır mı?”
Hakkınızda toplumsal medyada izleyici ne yazıyor diye biraz baktım. Beşerler sizin daima uzaklıklı ve soğuk karakterleri oynadığınızı düşünüyor. “Yaprak Dökümü”nden geliyor bu herbiçimde.
Kuzum her gün “Yaprak Dökümü” yayınlanır mı? Kaçıncı kere bilmiyorum. Ah yeni bitti, dönem finali derken, iki gün daha sonra öteki bir yerde başlıyor.
Fikret daima peşinizde.
Evet. Artık bir taksici “Ama hiç Fikret’e benzemiyorsunuz,” dedi. “aslına bakarsan Fikret’le bir alakam yok ancak hayat, devamlı yayınlanıyor, siz de o durumda olduğumu düşünüyorsunuz,” falan desen de oturtmuşlar seni. Dizi hayli bağlayıcı oluyor bizim toplum açısından, hele uzun müddetli yayınlanan diziler. Hem tiyatroda hem dizide çalıştığım devirlerde de bu sefer bu ismi bir de sahnede nazaranlim hissiyle gelebiliyorlar. Fakat hala başlarında ekrandaki o bayan var, orada farklı bir şey yaptığım vakit kabul edilmeyebiliyor da. Onun devamını görmek istiyor. Farklı bir şey izlediği vakit, birinci kere tiyatroya gelenler açısından söylüyorum, öteki şeyler oluşturabiliyorsak, oyuncular değişik değişik şeyleri oynayabiliyor hissini yaşatabiliyorsak ne ala.
“Sorumluluk hissim fazla”
Sorumluluk hissinizin fazla olduğunu söylemiş olduniz. Bu daima mi bu biçimdeydi, daha sonradan arttı mı?
Sorumluluk hissim daima vardır. Birisi bana bir sıkıntısını söyler ya da işte buluşalım der, şunları şunları da toplayalım, o benim için kesinlikle bir kenara yazılır; bunu yapmamız lazım, evet, insanları toplayalım, şuraya gidelim. Başımda not alırım, daha sonra da unutmayayım diye onun peşine giderim, insanları bir ortaya toplarım. O denli inatçı bir yanım var yani.
Yorucu oluyordur vakit zaman.
Yorucu oluyor fakat bundan vazgeçemiyorum. Bundan vazgeçersem ben olmayacağım sanırım. Kendinle yüzleş, içine dön falan, tamam, bu biçimde yapan arkadaşlarım var, onlara hürmetim da var lakin o kadar da kendinden kurtulma canım, kendini de olduğun üzere sev. Sanırım ben de bu biçimdeyim. Kendimi bu biçimde güzel hissediyorum. Berbat alışkanlıklarım yok, kimseye musallat olmuyorum lakin insanları bir ortaya getirmek daima bende vardır, beni tanıyanlar söyler. Bir ortaya gelemiyoruz, geldiğimiz vakit da pahasını bilmek lazım.
Röportaj : Asu Maro
Çekirdekleri öğütüp taptaze kahve tecrübesi sunan Vestel Taze Filtre Kahve Makinesi kahve keyfinize eşlik etsin!
Sponsorlu İçerik
Bunu vesile ederek Kuzguncuk sokaklarında buluştuğumuz Bennu Yıldırımlar ile koldan kısma dolaşan söyleşimizden bana en hayli kahkaha kaldı. O niçinse (Hep o Fikret yüzünden) aralı, soğuk, önemli vesaire zannedilen bayan o denli hoş ve bol gülüyor ki, kuş cıvıltısı üzere. Hakkında diğer şeyler söylemek, ne bileyim ne kadar düzgün oyuncu olduğunu anlatmak isterdim ancak her insanın bildiğini tekrar etmeye ne hacet?
Exxen’deki diziniz “Olağan Şüpheliler” eğlenceli bir iş olmuş. Sizin için nasıl bir maceraydı?
Benim birinci dijital işim. İrfan Şahin’in yapımcılığı, 1441 Yapım. Yüksel Aksu ile başladık, altı kısım onunla çalıştık. Son dört kısım de Hakan Algül’le çalıştık. Üç bayan, kriminal bir durum, üçünün birlikte devamlı koşturması, kaçması, kovalamacası, polisin onların peşinde olması, bu biçimde bir işin ortasında olma fikri benim hoşuma gitti. Bir de pandemi de basınca, 10 kısım, ne hoş, başı sonu belirli, 45 dakika, kusursuz derken, bir üç ayımız çok keyifli geçti. Üç kız da hakikaten çok âlâ anlaştık, Ceren (Moray) başka hoş, Yasemin (Kay Allen) farklı. Ben daima takım işine inanırım, birilerinin o denli fazla parlatılmasını tercih etmem. Üçümüz de güya hoş birbirimizi dengeledik. Hoş de bir dostluk kurduk.
Güya yavaş yavaş bu biçimde bayanların odakta olduğu maceralar da artıyor üzere geliyor bana. Bunlar gerçi hayli farklı bayanlar. Siz de o denli düşünerek kabul ettiniz sanırım.
Olağan, alışılmış. Ne hoş, çocuğu var fakat devamlı acıların ortasında kıvranıp börek yapmayan bir bayan olması beni etkiledi. İnsan farklı öyküler istiyor. Ben de olağan yaşımı, başımı biliyorum. Anne oynayacağımı biliyorum ancak bir de fonksiyonel bir yanı olsun istiyorsun. O açıdan, bu dijital ortam birfazlaca oyuncuya, benim üzere, bu biçimde farklı karakterler oynamayı ya da farklı öykülerin ortasında olmayı sağladığından dolayı cazip.
Yaşı başı bilmek öbür ancak hayatta unumuzu eleyip eleğimizi asıp oturmuyoruz ki, bir sürü öteki gailemiz oluyor.
Biz neler yaşıyoruz da bunlar yazılmıyor. Güya yaşayamayacağımız, ne bileyim, bir yaştan daha sonra artık torun beklememiz gerekirmiş imajı çiziliyor ya. Toplumun size yüklediği şeyler, hele son devir bayana bakış açısı ile bir arada bu biçimde bir kulvara gerçek giriyor. Bir de bu biçimde olmak istemeyen, hayatta farklı öyküler yaşamak isteyen bayanlar da var.
Sizin dizi serüveninize bakınca sıklıkla bol bayan karakter yüklü işlerde oldunuz, “Gönül İşleri”, “Kadın” son devirden aklıma gelenler. Bu herbiçimde sizin tercihinizle ilgili bir şey değil mi?
Bundan fazlaca beni öykü etkiliyor. Natürel oyuncu takımı, etkileşimde bulunacağım arkadaşlar, direktör, hepsi bir ortada ancak evvela öykü. Öyküye nereye kadar inanabilirim, ne kadar ortasında olmak isterim, o his ağır basıyor. Hepsi de çalıştığım için memnunluk duyduğum işler oldu. Benim bir de setlerde bugüne kadar başıma hiç tatsız olaylar gelmedi. Daima düzgün, beğenilen setlerde çalıştım. O açıdan da şanslıyım.
Biraz dizideki karakterinizden bahsedebilir miyiz, Feyza’dan? Daha fazlaca âlâ tanımıyoruz zira.
Feyza 25-26 yaşında bir oğlu, dışarıdan baktığında dört dörtlük görünen bir evliliği olan, villada yaşayan, her şey düzgün gidiyormuş üzere görünürken eşinin onu daima aldatmasını, bir sürü şeyi sineye çekmiş bir bayan. Üç bayanın kocaları bir arada iş yapıyor, o yüzden sık görüşüyorlar. Şu an fazlacaça haberlerini duyabileceğimiz, şiddet, taciz, hepsini hayatış üç bayan. “Nasıl kurtuluruz” diye kimseye tavsiye etmeyeceğimiz ortak bir plan yapıp yürürlüğe koymalarıyla hayatları tümden değişiyor. Aslında o zenginliğin de altından öteki şeyler çıkıyor, mafya ile olan ilgiler, derken mafyanın eline düşmeler. Her an “Bunu da yerine getirip kurtulacağız, özgürlüğümüze kavuşup şu geri kalan şeylerle ömrümüzü düzelteceğiz,” duygusundalar.
Derken yeni bir sorun çıkıyor.
Devamlı yeni bir talep geliyor mafyadan.
Pandemi devrini nasıl hayatıştınız?
Herkes tıpkı biçimde yaşamadı pandemiyi. Ben Kent Tiyatrosu’nda oyuncuyum. Bizim açımızdan, eyvah, bu ay ne olacak niyeti olmadığı için daha rahat pozisyondayız bu toplum içerisinde. Evinle ilgilen, şuraları düzelt, fazlalıkları at, kendinle yüzleş… Bunların hepsi yapıldı, yapılmadı değil. Fakat daha sonra, yine bu mesleği yapabilecek miyiz, nereye yanlışsız varacak, tekrar sahneye çıkabilecek miyiz, yeniden çekime gidebilecek miyiz, o hislerin içerisine girdim. O sırada bu biçimde her türlü kuralın uygulandığı bir sete gelip, bir de koşturmalı bir işin içine girmek, bir sürü soru işareti getirdi. Oyunculuk daima aslına bakarsanız kendini denemekle geçiyor. Hala yapabiliyor muyum, hala ahenk sağlayabiliyor muyum? 10 kısım müddetince “Hala yapabiliyorsun bunu ya, o kadar da berbat düşünme kendi hakkında,” dedim. bir süre orta verince o denli oluyor zira.
Siz epeyce genç yaşta usta oyuncu olarak kabul görmüş birisiniz. Buna karşın oluyor soru işaretleri demek?
Teşekkür ederim. Hiç o denli hissemediğim için. Bilhassa gerçek usta dediğimiz insanları yavaş yavaş da kaybedince, bu sefer şey oluyor; “Onlar gitti sen nasıl yapacaksın, sen bir şeyler gösterebilecek misin senden daha sonra gelenlere, onlar kadar düzgün olabilecek misin?” Bende sorumluluk fazladır da. Takmayan bir insan olmak isterdim lakin takıyorum. Genç bir insan karşımda kimi yanlış tonlamalar ve yanlış sözler kullandığında uyarsam mı, kalbini kırmadan bir değinsem mi, değindiğim vakit buna karşı ilgi gösteriyor mu yoksa birden cephe mi alıyor, bunların hepsini fazla fazla, ince ince, alt metin düşünmekten direkt olarak “Bunu yanlış söylüyorsun,” diyemiyorsun. Bizim öğretmenler tak diye söylerdi ancak ben öğretmen değilim. bir daha de bir biçimde hissettirmek lazım. Buna kıymet verip, o yanlışı tekrar yapmıyorsa, bir işe yarıyorum en azından diyorsun.
Var mı o denli yakınınızda yol gösterdiğiniz gençler?
Yol göstermek korkutucu, o denli bir misyonum yok. Yalnızca öğrenmek isteyen, soru sormak isteyen gençlere karşı hiç bir vakit kapalı olmadım. Bilhassa bu vakitte, üniversite mezunu ve nereye gerçek gideceğini bilmeyen insanların mutsuz olmamalarına elimden geldiğince yardım etmeye uğraş ediyorum. Kendi bünyem ne kadarını kaldırabiliyorsa. Zira ümitsizlik sirayet ediyor toplumda. Yollar, prosedürler, kendilerini geliştirebilecek şeyler sunabiliyorsam ne ala. Sevdiğim, pırıl pırıl gençler var. Sinema kesiminde olsun, kesime daha girememiş olsun, öyküleri olan, kısa sinema yapmaya çalışan, onları umutsuz görmek beni fazlaca üzüyor.
Benim için sizin daha epeyce ilişkin olduğunuz yer tiyatro sahnesi. Konservatuvardan mezun olduğunuzda neydi planınız? Tiyatroda devam etmek mi yoksa diziler de var mıydı hesapta?
Ben ’90 mezunuyum, bizim devrimizde bir TRT2 vardı, Demet Akbağ, Yasemin Yalçın çıktığı vakit, “Aa bizim konservatuvardan” diye dikkatle izliyorduk. daha sonra bu iş aldı başını gitti, birfazlaca kanal olunca. Konservatuvardan mezun olduğumda diziden ya da sinemadan ilerlerim diye düşünmedim, biliyorsunuz sinemadan da ne kadar ilerlenebilir Türkiye’de, ben ikisini birlikte, olduğu vakit da üçünü bir arada yürütmeye çalıştım. Biraz cengaver bir imal var, bu biçimde daha da gücüm vardı, yapılmayacak şey değil. Hepsinden aldığım tat farklı, tecrübe başka lakin natürel ki tiyatrodan aldığım lezzet kadar olmuyor. O sahiden kendinle bir savaşın oluyor. Yapabildim mi bu akşam, yapamadım mı, gereğince olabildi mi olamadı mı? İşte o adrenalin denilen, sahnede seyirciyle birlikte birebir ortam içerisinde hissedilen şeyi doğal olarak kamera karşısında hissetmiyorsunuz. Fakat şöyleki diyeyim, orada da ben kendi açımdan beni izleyen bir direktörün, fikir verebilecek imaj direktörünün gözlerinin içine her vakit bakarım. Güya onlar 600 kişilik bir salon, nasıl tepki verecek diye bakarım, söylenen şeylere bedel verip uygulamaya çalışırım.
Çehov’un mesleğinizde değerli bir yeri var gördüğüm kadarıyla. İnternet sitenizin açılışında da ondan alıntı var.
Evet, Çehov özel bir muharrir benim için. Rusya’nın o periyoduyla bizim şu an yaşadığımız şeyleri hayli özdeşleştiriyorum. Konuşmayı hayli seviyoruz, çay demleyip üzerine sıradan bir ideoloji döktürebiliriz ya da ülkeyi kurtarabiliriz. Natürel onların o periyoda ilişkin küçük burjuvaları daha farklı. Bizde burjuva olmadığı için burjuvamızı ondan sonrasında yetiştirmişiz. Ama kederler birebir. Bir şey geliyor, fazlaca öbür bir biçimde büyük bir değişim olacak ancak hala çayımı içip, vişne ağaçlarına bakıp, “Aahh işte anneanem de bunların içinde,” diyorum. Ben de öyleyim. Seviyorum, eskiyi anmayı. Lakin bir şey de yapmak gerekiyor. O oyunların hepsinde “Siz fark etmiyorsunuz bu hoşlukları yaşarken ancak toplum da nereye gerçek gidiyor, onu da bir görseniz üzücü olmayacak hakkınızda,” vurgusu var.
İki kez “Üç Kız Kardeş” oynadınız, Başar Sabuncu’yla Çehov kolajı var…
Orada Maşa’yı oynamıştım. daha sonrasında da Maşa’yı oynadım. Fakat mezun olurken Irina’yı oynamıştım. Olga’yı oynamak istemiyordum. niye bilmiyorum, ikisini seviyorum.
Yoksa imtihan modülünüz da Nina mıydı?
Yok, değildi. Haldun Taner’di. Zilha’ydı. Biri de “Romeo Juliet”tendi.
bir daha oynadığınız oyunlar içinde benim fazlaca sevdiğim Duşan Kovaçeviç’ler var.
Evet, üçlemeydi o. “Dar Ayakkabıyla Yaşamak”, “İntiharın Genel Provası”, “Buluşma Yeri”. Direktöre kelam vermiştim, üçünde de oynadım. yemin ettim mi yaparım. Art geriye olacaktı, ortaya biraz vakit girdi lakin en keyif aldığım olağan ki “İntiharın Genel Provası”. Biz onunla fazlaca hoş yurt dışı turnesi yaptık, dört birbiriyle uyumlu oyuncu olarak, nereye gidersek gidelim hayli hoş anlar yaşadık. Müellifine da oynadık Sırbistan’da, Belgrad’ın akustiğin şahane olduğu bir tiyatrosunda. yeniden keşke gidebilsek, tekrar oynayabilsek. Orada “İntiharın Genel Provası”nda oynayan oyuncular da geldi bizi izledi. Çok büyük bir onur natürel. Âlâ ki yaşıyorum, yeterli ki bu mesleğin ortasındayım hissini veriyor.
Tıpkı sıralarda eşiniz Bülent Emin Fayda da birebir muharririn “Profesyonel” oyununda oynamaya başlamıştı sanırım.
Evet, ben daha evvel provaya başlamıştım, Bülentler daha sonra başladı fakat daha evvel çıkardılar oyunu o devir, 2009. O Kovaçeviç oynadığı vakit ben de Kovaçeviç oynadım, o Shakespeare oynadığı vakit ben de Shakespeare oynadım. bu biçimde bir paralel gittiği devir oldu ortamızda.
Siz arkeolog mu olmak istiyormuşsunuz daha evvel?
Çocukken istiyordum. 9-10 yaşlarında.
Nasıl bir çocuk olduğunuzu merak ediyorum açıkçası.
Çocukken biraz içe kapanıktım diyebilirim. Biraz tek çocuk olmanın getirdiği bir şey. Anne-baba çalışıyor. O sorumluluk duygusu biraz ondan geliyor, konuta geldikleri vakit her şey düzgün olsun vesaire. Kimse zorlamadığı biçimde, çocukluktan her neysen sonrasındasında da o denli devam eder ya. O yüzden de el hünerim de gelişmiştir. Yedirmeyi, içirmeyi, mahallenin çocuklarını meskene toplamayı seven cinstendim. Biraz da çok derecede paylaşım öğretildiği için devamlı paylaşmadan yanayım. Kendime saklamıyorum hiç bir şeyi.
Tek çocuk olmak aslında tam zıddını de getirebiliyor yapıya nazaran.
Yok, işte o denli yetiştirmediler, kahretsin. Babamın askerlikte yazdığı kartlar vardır örneğin, “Arkadaşlarını da kardeşinmiş üzere seveceksin, sakın kimseden bir şeyini esirgeme,” falan. Makûs ya, büyük sorumluluk yüklemiş bana. Şımartılmadım, ona acıyorum.
Oyunculuk ne vakit aklınıza düştü?
Lise sonda. Ben Erenköy Kız Lisesi’ndeydim. bu biçimde yalnızca kızların olduğu liselerde tiyatro faaliyetleri olmuyor. en çok oynayacağınız “Sekiz Kadın”. Onu da aslına bakarsanız ben mezun olurken çalışıyorlardı lakin beni almadılar. daha sonraki sene, sanki konservatuvara girebilir miyim diye düşündüm; hem Belediye Konservatuvarı’na giderim hem fakülteye giderim, ikisi bir ortada yürütülebiliyor. Derken kazandım. 30 kişilik bir sınıftık, hazırlık okuduk lakin sonraki sene konservatuvarın İstanbul Üniversitesi’ne bağlanacağından bihaber oldu bunlar. Hazırlığı altı kişi geçtik, öbürleri eylüle kaldı. Dedim herbiçimde bende bir şey var, devam edeyim bu işe. O sırada Eski Yunan Lisanı ve Edebiyatı’nı kazandım. İkisini birlikte iki sene yürütebildim, hakikaten canım çıktı. “Konservatuvar da üniversiteye bağlandı, bari yalnızca orada okuyayım,” dedim, oradan mezun oldum. ’88’de okurken de Kent Tiyatrosu’na girdim yevmiyeli olarak.
Anne-babanız ne iş yapıyordu?
Annem bankacıydı. Banka batınca çeşit çeşit yerlerde çalıştı. Çok çalışkan bir insandı, işten meskene geldiği vakit üç-dört çeşit yemek yapabilen bayanlardan. hiç bir vakit o denli olamadım, çekemedim ona. Babam gazetecilik yapıyordu, daha sonra ikiziyle birlikte otomobil yedek kesimi üzerine bir yer işlettiler. Yazları giderdim onlara yardım etmeye.
Fazla sorumluluk sahibi olmayı aşıladıklarına göre, oyunculuk onlara biraz hercai bir iş üzere gelmiş olabilir mi diye sordum.
Yok, gelmedi. Natürel o dünyaya bakışlarıyla ilgili. Başta soru işaretli bakmadılar değil, baktılar. Lakin hiç o güne kadar nüve vermemiş bir çocuğun aniden oyuncu olmak istiyorum demesine mani koymadıkları için müteşekkirim.
Demin şöhret değilim dediniz fakat yıllardır epey izlenen dizilerde oynuyorsunuz. Yalnızca siz ömrünüzü korunaklı tutuyorsunuz üzere geliyor. Apansızın “Şok şok, oysaki kocası kimmiş, bir çocuğu varmış” üzere magazin başlıkları çıkıyor ortada.
Bundan 10 yıl evvel de Cihangir’de kameralar varmış, biz bilmiyoruz. Bülent’le birlikte dışarıdaydık, sohbet ediyorduk arkadaşlarla, daha sonra otomobile yanlışsız ilerledik. Birden işte o tuhaf mikrofonlar falan çıktı. Bülent esasen bana bırakıyor topu, toparlayıp otomobile bindik. Bir şey bulamamışlar hakkımızda yazacak, “15 yıllık evliler,” diye yazmışlar. bu biçimde 15 yıllıktı alışılmış, artık 25. Kardeşim, bu biçimde bunu yazma ya da beni haber yapma. aslına bakarsanız haber niteliğim yok, o tipte bir insan olmadığım için lakin sağ olsunlar ortada bu biçimde “Kızını saklayan bayan, 25 yıllık evli” üzere şeyler yazıyorlar. Tuhaf geliyor bana.
Ne yaptınız? Sakladınız mı kızınızı?
Saklamadım, niçin saklayayım. Marketten, bakkaldan alışverişini yapan, çocuğunu gidip okuldan alan biriyim. Sürücüm falan da yok, ben o denli şeyler yapamıyorum. Benim sürücüm olursa ben onun bütün ömrünü düşünmek zorunda kalacağım, anlatabiliyor muyum? Ben setteyken adam ne yapıyor, canı sıkılıyor mu, yemeğini yedi mi, bir de onları düşünürüm ben. Ailesinden birilerinin sorunu olacak, nasıl yardımcı olabilirim. kimi vakit eksiltiyorsun işte bu biçimde. Sürücüm yok, memnunum.
Bu ortada sanırım bu röportajda sizinle ilgili öğrendiğim şeylerden biri de ne kadar epey ve hoş güldüğünüz.
Teşekkür ederim, sağ olun.
Daha hayli güldürü dizisinde oynasanız keşke.
Keşke. Ben de doğal Gülse Birsel’le çalışmak isterim, niye olmasın? Gülse Birsel beni görürse, uygun görürse niçin çalışmayayım? O tadı ben de almak isterim. Yazı kıymetli. Nasıl yazıldığı değerli, takım kıymetli. Ben daima paslaşmadan, bir şeyleri paylaşmadan yanayım.
bu biçimde bir periyotta, insanı karamsarlığa yönelten kanılar, tasalar içinde, kendinizi umutlu olmaya sevk edebiliyor musunuz?
Umutsuz bir şey olmaz ki. Umut seni kalkındırır, bir şey yapmak açısından. Yoksa beşerde çöküş başlar. Çöküşe pürüz olmak için kendini yenilemek ve depolanmak gerekiyor. Fakat natürel gereğince depolandığın vakit da bu sefer “Ee, ne yapacağız artık, bunu bir biçimde paylaşalım, gücümüzü gösterelim,” duygusu geliyor. Bu ortamlar olabilecek mi? Herkes için sahiden meçhul. Bu yaz bu biçimde hepimiz dışarıdayız. Tamam, birçoğumuz dikkat ediyor lakin çok kalabalık ortamlar içerisinde yayılıyor mu, yayılmıyor mu? Fakat gülmeye devam edelim. Gülmeden olmuyor hayat.
Sinemayla bağınız nasıl? Reha Erdem’in, Nuri Bilge Ceylan’ın sinemalarında yer aldınız lakin ne bileyim, mesleğinize kendiniz taraf verip, “Ben şu biçimde bir proje istiyorum” üzere bir şeyin peşine düşmek kelam konusu olabilir mi?
Bugüne kadar olamadı, zira haldır haldır çalıştım. Bir periyot “Hımm, dizide mi oynuyorsun, bu biçimde sinemada olmazsın,” üzere bakılırdı. Daima görüşler değişiyor. Artık de tersine dizide oynayanlar seçiliyor, gorebildiğim kadarıyla. Artık yazılmakta olan bir proje var. O benim başıma yatarsa özel bir projede yer alacağım. Onun haricinde teklif geliyor, gelmiyor değil. Ben de geleni kesinlikle okurum, kendime göre değerlendiririm. Onun ortasında yer alma duygusu yoksa, boşu boşuna yer işgal etmemek lazım.
“Her gün “Yaprak Dökümü” yayınlanır mı?”
Hakkınızda toplumsal medyada izleyici ne yazıyor diye biraz baktım. Beşerler sizin daima uzaklıklı ve soğuk karakterleri oynadığınızı düşünüyor. “Yaprak Dökümü”nden geliyor bu herbiçimde.
Kuzum her gün “Yaprak Dökümü” yayınlanır mı? Kaçıncı kere bilmiyorum. Ah yeni bitti, dönem finali derken, iki gün daha sonra öteki bir yerde başlıyor.
Fikret daima peşinizde.
Evet. Artık bir taksici “Ama hiç Fikret’e benzemiyorsunuz,” dedi. “aslına bakarsan Fikret’le bir alakam yok ancak hayat, devamlı yayınlanıyor, siz de o durumda olduğumu düşünüyorsunuz,” falan desen de oturtmuşlar seni. Dizi hayli bağlayıcı oluyor bizim toplum açısından, hele uzun müddetli yayınlanan diziler. Hem tiyatroda hem dizide çalıştığım devirlerde de bu sefer bu ismi bir de sahnede nazaranlim hissiyle gelebiliyorlar. Fakat hala başlarında ekrandaki o bayan var, orada farklı bir şey yaptığım vakit kabul edilmeyebiliyor da. Onun devamını görmek istiyor. Farklı bir şey izlediği vakit, birinci kere tiyatroya gelenler açısından söylüyorum, öteki şeyler oluşturabiliyorsak, oyuncular değişik değişik şeyleri oynayabiliyor hissini yaşatabiliyorsak ne ala.
“Sorumluluk hissim fazla”
Sorumluluk hissinizin fazla olduğunu söylemiş olduniz. Bu daima mi bu biçimdeydi, daha sonradan arttı mı?
Sorumluluk hissim daima vardır. Birisi bana bir sıkıntısını söyler ya da işte buluşalım der, şunları şunları da toplayalım, o benim için kesinlikle bir kenara yazılır; bunu yapmamız lazım, evet, insanları toplayalım, şuraya gidelim. Başımda not alırım, daha sonra da unutmayayım diye onun peşine giderim, insanları bir ortaya toplarım. O denli inatçı bir yanım var yani.
Yorucu oluyordur vakit zaman.
Yorucu oluyor fakat bundan vazgeçemiyorum. Bundan vazgeçersem ben olmayacağım sanırım. Kendinle yüzleş, içine dön falan, tamam, bu biçimde yapan arkadaşlarım var, onlara hürmetim da var lakin o kadar da kendinden kurtulma canım, kendini de olduğun üzere sev. Sanırım ben de bu biçimdeyim. Kendimi bu biçimde güzel hissediyorum. Berbat alışkanlıklarım yok, kimseye musallat olmuyorum lakin insanları bir ortaya getirmek daima bende vardır, beni tanıyanlar söyler. Bir ortaya gelemiyoruz, geldiğimiz vakit da pahasını bilmek lazım.
Röportaj : Asu Maro
Çekirdekleri öğütüp taptaze kahve tecrübesi sunan Vestel Taze Filtre Kahve Makinesi kahve keyfinize eşlik etsin!
Sponsorlu İçerik