CatWalk
New member
Bu görüşme benim için biraz vakitte seyahat üzere oldu, zira DOT’un “genç ekibinin” oyunu “Punk Rock”ı hatırladım. İstek Kocaoğlu yönetmiş, fazlaca genç oyuncular oynamıştı. Dayanılmaz bir oyundu. Hatta dönüp kendi yazdığım yazıya baktım, “Oyuncuları ayırmak mümkün değil, hepsi birbirinden yetenekli. Muhtemelen rolü prestijiyle da öne çıkan Hakan Kurtaş’ı aklınıza yazacaksınız. O denli de yapın, bu ismi epey duyacağız önümüzdeki senelerda,” demişim, sene 2010, o daha konservatuvar öğrencisiymiş. Kendimi de kutluyorum, gerçekten giderek daha epey duyduk bu ismi, birbirine hiç benzemeyen karakterlerde akılda kalan performanslar sergiledi daima. Son periyotta yalnızca oyunculuğuyla değil, peş peşe yayınladığı müziklerle da duyuyoruz Hakan Kurtaş ismini.
Kalben ile düeti “Tesadüfen”le başlamıştı macera, “arada “Fer” var, bu ay da “Vadi” yayınlandı. Hepsinin kelamı ve müziği kendisine ilişkin. Röportajda nazaranceksiniz, öteki hünerleri de var, farklı alanlarda elinden gelen şeyleri diğerleriyle paylaşmayı seviyor. İnsanlara içini korkmadan açarak ve kendisini fazla önemsemeden. “Vadi”den başlayalım, son müziğinizden.
Ne vakit yazdınız onu?
Bu kış yazdım. hiç bir yere gidemezken. Çok ağır çalışıyordum. Ben genel olarak çalışma temposunun ortasında ortada daima bir yerlere kaçardım, küçük tatiller yapardım. Bu kış hiç yapamadım. daha sonra yavaş yavaş onun hayalini kurmaya başladım. Bir yere gitme hayali. Bir vadi, ıssız bir yer. Hava epey basık, güneşli bir yer, deniz, yaz. Şu an hâlâ çekmekte olduğumuz o ipi çekiyordum yani, yazı iple çekmeye başlamıştım. daha sonra da kendi vadimi yaratma fikrine gitti biraz elim. Aslında bir anda oturup yaptığım bir şey olmadı. bundan evvelki yaz melodisi çıkmıştı, daha sonra kelamlar yavaş yavaş üstüne oturdu, bu kışla birlikte tamamlandı. Muhakkak bir yer değil yani bu 10 saatte gidebildiğimiz yer. Kelebekler Vadisi değil örneğin? Değil. Onunla biraz örtüşür diye düşündüm fakat aslında işte Ege, Akdeniz kıyıları, denize kıyısı olan her yer. Spesifik bir yerden bahsetmedim, onu yapmamak da tercihimdi aslında. Bir yere müzik yapmak hoş, onu da seve seve dinliyoruz fakat benimki biraz daha fantastik. Tahminen de daha hayal âlemi üzere olsun istedim. O yüzden düzenlemesinin de biraz atmosferik olmasını istedik.
Siz şarkıyı yazdınız ve daha sonra neler oldu?
Aslında şu biçimde: Efe Tunçer benim fazlaca yakın arkadaşım, biz onunla üniversiteden beri ders ortalarında, sahnede, koridorlarda iki gitar bulup müzikler çalardık. O denli başladı müzik kıssası. Mezun olduktan daha sonra konutta küçük bir kayıt alanı yarattık, devam ettik. Yaptığımız şeyleri biraz daha hoş kaydedelim hissi başlarken Kalben’le kesişti yollarımız rastlantısal bir biçimde. “Yak Bunu” oyununa geldi Kalben. Çıkışta sohbet ettik. “Ben de bir şeyler çalıyorum,” dedim; merak etti. Çaldığım şeylerden bir adedini yolladım. daha sonra epey büyük heyecanla, “Bunu söyleyelim mi?” dedi. Stüdyoya girip Kalben’in basçısı İlker Deliceoğlu ve Kalben ile bir arada o şarkıyı atak kayıt yaptık. Orada Efe de elektro gitar çalıyor. Birinci kapanma devrine denk geldi ve insanların diğer bir yerden bağlandığı bir müzik oldu. daha sonrasında o biçimde devam etti. Aslında Efe ile ikimiz, ben kelam ve müziği demo hâline getirdikten daha sonra üstüne oturup çalmaya başlıyoruz. O melodi fikirlerini getiriyor. “Vadi”de bir daha İlker ile birlikte çalıştık, prodüktör olarak da, düzenlemesi için de. O da hayli hoş geçti. Başından beri fikrim bir sound yakalamak ve birebir sound’da devam etmek yerine, farklı sound’lar keşfetmek. Zira ben oyuncuyum ve büsbütün keyif için yapıyorum bir yandan da. İstedim ki albüm kapağından kelamlarına, sesine, inişine-çıkışına kadar birbirinden farklı müzikler olsun bunlar. “Bir bilmem kim şarkısı” densin üzere bir derdim yok. Zira hepsi bambaşka kıssalar. Madem o denli, hepsinin farklı rengi olsun. Bundan çekinecek bir şeyim yok. daha sonra “Antikahramanları izlemeyi de oynamayı da epeyce seviyorum”. Kurtaş’a göre kişi bir şeyleri diğerlerine kendini kanıtlamak için değil bir şeyler anlatma hissiyle yapmalı.
İkinci müziğiniz “Fer” var “Vadi”dilk evvel. Farazi hayli severek dinlediğim bir müzisyendi. Kodes de epeyce severek dinlediğim bir rap müzisyeniydi. Onlarla yolumuz kesişti. Ben sordum, “Benim bu biçimde bir müziğim var, bunu bir arada parçalayalım mı? Bu kıssayı birlikte ortak bir lisan yaratıp paramparça edelim mi?
Ve daha sonra yine bütün hale getirelim mi?” Çok severek yaparız dediler ve tam ikinci dalga kapanmada birbirimizi görmeden yaptığımız bir müzik o. Kanal kanal ben kaydediyorum, Farazi’ye yolluyorum, o altına beat’leri kaydediyor, daha sonra Kodes’e gidiyor müzik. O üstüne kelam yazıyor, söylüyor falan. Aslında uzun vakitten beri müzik yaptığınız hâlde bütün kayıtlar pandemiye denk gelmiş. Tahminen tiyatro sahnesinden uzak kalmak da bunu tetiklemiştir. Aslında genel olarak oyunculuk yaparken epey paralel bir biçimde gidiyor bende müzik. O öykünün müzikleri oluyor. Hatta karakterlerin Spotify’da yaptığım listeleri var. Tiyatro oyunlarının var. Bana fazlaca ilham verici geliyor ya da bir imaj yaratmak için heyecan verici geliyor. Bir yandan da müzikte yaptığım işin karşılığı ne olur üzere bir derdim yok. O yüzden çok memnunum. Benden bir beklentinin olmaması ve benim de kimseden bir beklentimin olmaması daha ferah bir alan açmış oldu bana. Berbat bir şey söyleseler o alanda bir argümanım olmadığı için bu beni hayli da zedelemez diyorsunuz üzere anladım. Hakikat mu? Motamot. Oyunculukta da o denli aslında, daha uygununu arayacaksak, daha farklısını arayacaksak. Bizde tenkit ve kötüleme epeyce başka.
Fakat ben bütün fikirleri duymak istedim. Kitapta da. “Ne düşündün? Ne hissettin? Sıkıldın mı?” Birinci sorduğum soru buydu imza günlerinde insanlara. “Sonuna kadar okuyabildin mi?” Alışık olmadıkları bir soru. O denli sorunca sohbet etmeye başlıyoruz. Ettiğimiz sohbetin üzerine ben bir not alıyorum o kitaba aslında. İmzamı atmıyorum yani. bu biçimde organik bir şeye dönüşmüş oluyor. Berbat tenkitten fazla şöyleki bir risk olabilir: “Onu da mı yapmış?” denilebilir. Uzun bir süre müzik yaparken, bir şeyler yazarken paylaşmama hissi vardı bende. Kimseye epey söylemiyordum. Güya yanlış bir şey yapıyormuşum üzere. Yapıyorum ancak. En uygununu yapıyorum üzere bir derdim yok. Ancak yapıyorum ve lakin paylaştıkça, bir şeyler duydukça daha güzelini yapabilirim. Bir de kendimizi bu kadar önemsememek gerekiyor. Buradan arka niyetli bir yararımın olacağı alanlar değil ki bunlar. Müzik yapıyorum, kelam yazıyorum. Biraz da şahsi kelamlar oluyor. İçten bir şey paylaşıyorum. Bir kitap yazıyorum, şahsi öykülerin ortasında olduğu bir kitap. Bunu yapmak için biraz açabilmek gerekiyor insanlara kendinizi korkmadan ve kendinizi fazlaca önemsemeden.
Meslek seçiminizdilk öncesine gidersek bunların hepsi hayatınızda kendinizi tabir yolları olarak var mıydı?
Bir de fotoğraf var. Karikatür çiziyordum. Annem fotoğraf öğretmeni benim. Oradan oldu, resme yatkınlığım. Fotoğraf çizemem, meskende kendi kendime akrilik boya sıçratıyorum sağa sola, Pollock üzere falan. Müzik babamdan geliyor, çocukluğumdan beri Pink Floyd’lar falan meskende yüksek yüksek dinlenirdi. Ondan kulaklarım hayli açıktı. Gitar çalmaya da 11 – 12 yaşında başladım. Ancak epey vurulduğum alan daima oyunculuk olmuştur, o da dokuz yaşıma denk geliyor, okuldaki tiyatro kolunda. daha sonra peşini bırakmadım. Lise 1’deyken artık konservatuvar imtihanlarına hazırlanacağım diye başıma net bir biçimde koymuştum. Oraya gelmeden, karikatürlerinizi mecmualara yolluyormuşsunuz. O ne vakit, lisede mi? Lisede. Ben Anadolu Lisesi’nde okudum, hepimiz birebir üniformalar ortasında birebir saatlerde derse giren, çıkan, birbirine benzeyen insanlarız. Fakat onun ortasında de farkımızı yaratmaya çalışıyoruz. Orada benim içime gelen şeyler oldu tiyatro ve karikatür çizme. Çizip posta yoluyla atmaya başladım Leman’a, Lemanyak’a, Penguen’e. İstanbul’a geldikten daha sonra da Uykusuz’un amatör günlerine bir sene boyunca gittim. Amatör köşesinde toplamda 20 tane falan karikatürüm yayınlanmıştır. daha sonra fark ettim ki iki meslek de gece çalışılan meslek. Hangisinde hem daha yetenekliyim hem bir ömür uzunluğu yapmak istiyorum diye düşününce, oyunculuk ağır bastı. Bir yandan da oyun yazıyorsunuz o sırada. Üniversite sondayken oyun yazdım ve akşam 20:30’da, profesyonel tiyatroların oyun saatinde oynandı. Çok hoş bir histi. İki sefer oynayabildik. “Avaz Avaz” diye bir oyundu.
Bir röportajda “Bir tiyatro oyunuyla hayatım değişti,” diyorsunuz. O “Avaz Avaz” mı yoksa DOT’ta oynadığınız “Punk Rock” mı? “Punk Rock” olabilir. Üniversite sondaydım, asistan olarak gittim oyuna. Benim sınıf arkadaşlarım Tuğçe Altuğ, Mehmetcan Mincinozlu falan audition’la girmişti oyuna. Ben kaçırmıştım. Kalabalık bir oyundu, İstek Kocaoğlu oynuyordu William karakterini. Prova basamaklarındayken, Murat Abi (Daltaban) de birkaç oyuna yetişecekken, Rıza’nın da aklında yönetme fikri varmış, ben kahve demliyorum, sahneyi siliyorum, İstek geldi ve kulağıma “William’ı üç güne ezberleyip gelir misin?” dedi. Üç gün daha sonra ezberledim, geldim hakikaten ve oyunu Rıza’nın yönetmesi gündeme geldi, zira daha genç, deneyimsiz oyunculara emek verilmesi gerekiyor. Rıza’da o güç vardı, o heyecan vardı, hepimize o emeği verebildi. Biz de karşılığını umarım hoş vermişizdir ki duyduğumuz şeylerden hoş verdiğimizi düşündüm. O oyun bambaşka bir yerdedir. “Punk Rock” ismi bile epey heyecan vericiydi. Benim lisede kendimi tanımladığım müzik çeşidi ya da sözlerin rastlantısal bir biçimde önüme çıkması, kendimi epeyce şanslı hissettirdi.
Kendinize çizdiğiniz bir meslek planı var mıydı yoksa biraz karşınıza çıkan şeyleri kıymetlendirerek mi devam Kurtaş, meslek planının içgüdüsel olduğunu düşünüyor: “Beni heyecanlandıran kıssaların hepsine atlamak istiyorum.
Meslek planının biraz içgüdüsel olduğunu düşünüyorum lakin şu dönemimde bunun yanında potansiyelimi tam olarak kinetiğe çevirebileceğim şeylerin ortasında olma isteğimi daha net fark ediyorum. Bir yandan yanına yavaşça stratejik bir mantık da giriyor. Zira ikisinin karışımı hoş bir yol hazırlayacak üzere hissediyorum. Hani bu biçimde ağırlığım tiyatro olacak üzere bir şey var mıydı başınızda? Yok. O an nerede, hangi mecrada kıssa anlatmak istediğimle ilgili, o denli de devam ediyor aslında. Bir tiyatro oyunu yapayım, daha sonrasında bir dizi, daha sonra da bir şenlik sineması üzere bir yolda değilim. İçgüdüsel dediğim şey o. Beni heyecanlandıran ve ortasında olmaktan keyif aldığım öykülerin hepsine atlamak istiyorum. Lakin bunun da bir sırası ve bir yolu var. Üst üste birebir mecrada bir kıssa anlatmak biraz yorucu olabiliyor oyuncu için. O yüzden biraz paslaşmak ortalarında, yeterli geliyor beşere. Dizi setinden koşarak tiyatro oyununa gitmek sıkıntı üzere gözüküyor lakin daha besleyici bir şeye de dönüşebiliyor. DOT’ta bir de “Süpernova”da oynadınız. Uzun bir hazırlık süreci vardı oyunun. İki buçuk sene falan.
O nasıl bir maceraydı?
Ben epey müteşekkirim bu biçimdelara. Zira bu biçimde bir tiyatro disiplini, o çalışma esnasında günce tutma, bu biçimde şeylerin hepsini yaptım. daha sonradan açıp bakınca hayli heyecan verici oluyor. sıradan önemli boks antremanları yapıldı diye biliyorum. Çok önemli boks antremanları yapıldı. Sabah 9’da antreman yapıyorduk. daha sonra bir yemek yiyorduk, provaya geçiyorduk. Provadan daha sonra koreografi çalışıyorduk. Akşam tekrar, koreograflarımız Tan Temel ile Sernaz Demirel daha meditatif bir biçimde bizi esnetip bırakıyordu. Bir okul üzere devam etti yani. Yalnızca daha fazlaca oynamak isterdim o oyunu. Marka olmak ya da tanınan olmak üzere şeylerin sizi korkuttuğunu, pek de istemediğinizi söylemişsiniz eski bir röportajda. Artık nasıl bakıyorsunuz? Dijitalleşmeyle bir arada alternatif ve tanınan olan biraz iç içe geçmiş durumda. Eskisi kadar korkmuyorum lakin bu benim kendi yolum ve o tescilli hâli, ünik hâli tutmak istiyorum. Heyecan verici olan bu bence. Rastgele bir şeyin epey fazla tanınmasından korkmamak lazım. İlla tanınan olanlar düzgün şeyler değildir üzere bir tarif çıkmamalı. Daha öncesinden, daha idealist dönemlerimde, daha çekincem vardı natürel ki. Fazla sayıda insanın yaptığım şeye ya da fizikî olarak bana ilgi duyması biraz korkutucuydu. Ancak bununla vakit içinde epey organik bir biçimde barıştım. Bir yandan da bundan hem eğlendim hem âlâ de geldi vakit zaman. O yüzden virajları hakikat alıp, bir otobanda bu biçimde son süratle gidip ve sonuca da popülerliği ya da marka olmayı koymayıp kendi seyahatimizde devam ettiğimizde bence hoş olan şeyler aslına bakarsanız ister istemez kendine dair topluluklar yaratıyor. Biraz tahminen bir rolle fazlaca tutulup tıpkı karakterlerin adamı olmaktan uzak durmak mı istediniz? Geçen gün bir tweet atmıştınız da, “Aynı şeyi farklı isimlerle oynamak oyunculuk değildir,” diye. Evet birebir şeyleri, yine yeniden tıpkı şeyleri. Şöyle bir derdim yok bu ortada: “Herkes daima farklı şeyler oynamalı.” O denli bir şeyden bahsetmiyorum fakat şu ezberi, şu risksiz ezberi bırakmalıyız. Hepimiz hatırlarız, ilkokuldayken ezbere bir şeyler öğreten hocalarımızı sevmezdik. Artık kendi hayatlarımızı ezbere bir şeyin üstüne kurmayalım. Derdim o biraz. Oyuncu olarak da heyecanlandığım şey, hayli hoş bir tweet okudum bugün, “İş seçimi, proje seçimlerimle ilgili bir şey fark ettim,” diyor, “Sürekli kendimi kanıtlamak için değil de daima kendimi geliştirmek için bir şeyler seçiyorum.” Hakikaten o denli. Zira kanıtlamak, o ailede ergenken yapılan bir şey. Aileye kanıtlayacağız. daha sonra insanlara kanıtlayacağız üniversitede. Üniversiteden daha sonra artık birilerine bir şey kanıtlayalım hırsından fazla bir şeyler anlatalım ya da “Ben bunun için geldim herbiçimde bu gezegene,” hissiyle bir şeyler yapalım fikri bana hem daha olgun birebir vakitte daha ferah geliyor.
“Yolda gittiğim aracın içine yerleşiyorum”
Yazdığınız müzikte yol öyküsü, romanda yol kıssası. Yol seviyorsunuz. Bir yere gitme hissi daima vardı bende. Bir yere varmak isteyerek gitmek, bir yerden kaçarcasına değil, bence o fazlaca değerli bir ayrıntı. Bir yerden kaçıp öteki bir yere gidilen kıssaların sonu epeyce ferah bitmiyor bence. Orasıyla da barışıp yalnızca oraya hakikaten gitmek istiyorum diye gitmek daha güzel bence yani. Bir de “yolu seviyorum” seçeneği var olağan. Motamot. Şunu fark ettim geçen gün: Yurt dışına gittiğimde örneğin kentler ortası trende ya da uçakta sıradan yerleşik hayata geçiyorum ben. O vagonun içine sıradan yerleşiyorum. Kaldığım yere gittiğimdeyse, bavulum açık kalıyor ancak dolaba gömleklerimi yerleştireyim, tişörtler buradadır üzere bir tertip yapmıyorum. Yolda gittiğim aracın içine daha hayli yerleşiyorum yani. yine otomobil kullanmaya başlayınca da fark ettim, otomobilin ortasında her şey olmaya başladı. Yani o öykü hoşmuş, bir kapsülün ortasında bir yere gitmek. Evvelce hayattan biraz kopardığını düşünürdüm ancak artık hoş geliyor. Yol sevdiğinize göre bu tiyatroda da prova sürecini daha hayli sevdiğiniz manasına geliyor mu? Yok. Çok prova yapma taraftarıyım fakat genelde sancılı geçiyor. Sanat acıdan çıkar falan üzere klişe bir şey söylemek istemiyorum, o denli de düşünmüyorum aslına bakarsan. Lakin “Bir an evvel birinci oyunu oynayalım”dayım ben. Gerçi birinci oyunda seyircinin tepkisi gerçek tepki değildir, daha fazladır, oyun daha telaşlıdır. Benim en sevdiğim ikinci, üçüncü oyun. Birinci oyun gerilimi atılmış, bir sefer başından sonuna kadar akmış her şey, bu hafızamızda var. Bundan daha sonra daha gerçeğini, daha hayal ettiğimiz gibisini, üstümüzdeki gereksiz yüklerden kurtulmuş hâlini yapacağız.
Bir teyze eczanede sırada “Ah çocuğum,” dedi. Döndüm, “Seni hayli tanıyorum, bir yandan da hiç tanımıyorum oğlum,” dedi. Çok keyifli edici bir şey söylemiş oldu bana aslında. Ben seni biliyorum, gördüm lakin farklı hallerde gördüğüm için marka olarak, o Televole mantığıyla markadan bahsediyorum, ‘90’larda bize empoze edilen, o isim, soy isim gelmiyor aklıma, dedi. Son dizi karakteriniz “Mucize Doktor”daki Doruk hayli katman katman açılan bir tanesiydi. Sizin nasıldı hisleriniz kendisine karşı? Ben hakikaten izlemesini de oynamasını da okumasını da fazlaca seviyorum antikahramanların. Zira gördüğümüz üzere olmayan şeyleri bir anda bir hareketiyle, bir defosuyla, bir ânıyla anlayabiliyoruz. Bu epeyce heyecan verici. Zira nitekim o denli ya. Âlâ olan da, makûs olan da artık o birinci sıfatlarını saklıyor başta. daha sonradan görüyoruz. Doruk’un o denli bir antikahraman hâli var. Vicdan konusunda epeyce kendini geliştirmiş lakin yaşadığı travmalardan dolayı da hayata karşı hal almış birisi. O yüzden oynaması fazlaca zevkliydi. Onun da var mıydı Spotify listesi? Var. Doruk Özütürk’ün hastaneye giderken motorda dinlediği müzikler listenin ismi. Her şey var. Biraz karışık bir liste. Eypio da var, Two Feet de var; 30 şarkılık bir liste. Bu ortada bir de senaryo da yazdığınızı okudum. Ne oldu o, bitti mi? Hayır. Aslında oynamak istediğim, ortasında bulunmak istediğim bir kıssa var aklımda. Onu kısa roman üzere yazmayı planlıyorum, biraz o denli gidiyor. Bir yol kıssası, bir bayan, bir erkeğin yol kıssası. Çok heyecan verici. Aklıma bir sürü şey geliyor, hepsini not ediyorum. En azından genel kıssa kısmı, yaz sonuna kadar biter. daha sonrasında nasıl gerçekleştirebiliriz bunu diye düşünmeye başlayabiliriz üzere geliyor. İnsanların birçok bir tane iş yaparken yaşamaya bile vaktim kalmıyor der, sizin her şeye vaktiniz kalıyor galiba. Nasıl oluyor bu, ne hoş. Bilmiyorum ki. Evet, dışarıdan onu da yaptı, buna da gitti, şuraya da sokmuş burnunu üzere gözükebilir de, açıkçası fazlaca umrumda değil o kanılar. O o denli düşünüyor, hürmet duyuyorum, geçiyorum lakin bana bir şey katmıyor. Bir yandan da hepsi birbirini besliyor. Yazdığım kitapta, “Defo”da alfabenin bütün harfleri kadar karakter ve onların monologları var. Yani aslında 29 tane karakter yazmışım ben. Beğenilir, beğenilmez, okunur, okunmaz lakin değişik kadın-erkek karakterler için uğraşmışım. Bu hem oyunculuğuma yarıyor hem bir senaryo okurkenki değerlendirişime yarıyor. Bir yandan tiyatro okulundan mezun olduğumdaki birinci yıllar üzerimizde taşıdığımız idealistlikten de sıyrılınca, sahiden ne yapmak istediğimiz, neyden heyecanlandığımız, daha da berrak bir biçimde geçsin insanlara istiyorum. O yüzden biroldukca şeyi yapıyorum herbiçimde.
“HERKES JOKER ISTER LAKİN HERKES BATMAN OYNAR” İlla başrol merakı olan bir oyuncu da değilsiniz. bu biçimde daha epeyce çeşitli karakter oynama imkânı var üzere geliyor bana. Bu mevzuda bir parantez açmak istiyorum.
Bir devirde hayli tekdüze ve birebir şeyler beklenilen kıssalar vardı. Dijitalleşmeyle birlikte ana karakterler de karakter hâline gelmeye başladı. Yan roller üzere. Yani Joker’in sineması olmaya başladı. Bu fazlaca heyecan verici. Zira Batman Joker’de ben her vakit Joker’e heyecanlanan bir oyuncu oldum. Daha da Batman isteyeni görmedim ben bu ortada. Herkes Joker ister lakin herkes Batman oynar. O denli bir gerçek var. Zira Joaquin Phoenix’in, Heath Ledger’ın girdiği o derinliğe ya da o personellik olarak yoruculuğa kimse girmek istemez. O epeyce büyük risk. Bunun muhakemesini epeyce fazla yaptım fakat şu anda dileğim, ikisinin ortak hâli. Yani ana karakter olan fakat hakikaten defoları olan, inişi çıkışı olan, insani bir motivasyonu olan, kahramanlaştırmadığımız, tahminen antikahraman olan karakterlerin öyküleri yapılıyor, yazılıyor. Bu epeyce heyecan verici. Artık bu biçimde, okuldan mezun olalı 10 sene oldu, farklı mecralarda birfazlaca deneyim edindim. Bu deneyimle birlikte, bu dinamizmi de katarak bu biçimde bir şey niye yapmayayım ve niye dilemeyeyim üzere bir noktaya geldim. “Doruk’u oynamak epey keyifliydi,” diyor Kurtaş, “Vicdan konusunda kendini geliştirmiş lakin travmalarından dolayı hayata karşı hal almış birisi.”
Vestel Sade Türk Kahvesi Makinesi ile hem kıvamı tam Türk kahvesinin birebir vakitte keyifli sohbetlerin tadını çıkarın!
Sponsorlu İçerik
Kalben ile düeti “Tesadüfen”le başlamıştı macera, “arada “Fer” var, bu ay da “Vadi” yayınlandı. Hepsinin kelamı ve müziği kendisine ilişkin. Röportajda nazaranceksiniz, öteki hünerleri de var, farklı alanlarda elinden gelen şeyleri diğerleriyle paylaşmayı seviyor. İnsanlara içini korkmadan açarak ve kendisini fazla önemsemeden. “Vadi”den başlayalım, son müziğinizden.
Ne vakit yazdınız onu?
Bu kış yazdım. hiç bir yere gidemezken. Çok ağır çalışıyordum. Ben genel olarak çalışma temposunun ortasında ortada daima bir yerlere kaçardım, küçük tatiller yapardım. Bu kış hiç yapamadım. daha sonra yavaş yavaş onun hayalini kurmaya başladım. Bir yere gitme hayali. Bir vadi, ıssız bir yer. Hava epey basık, güneşli bir yer, deniz, yaz. Şu an hâlâ çekmekte olduğumuz o ipi çekiyordum yani, yazı iple çekmeye başlamıştım. daha sonra da kendi vadimi yaratma fikrine gitti biraz elim. Aslında bir anda oturup yaptığım bir şey olmadı. bundan evvelki yaz melodisi çıkmıştı, daha sonra kelamlar yavaş yavaş üstüne oturdu, bu kışla birlikte tamamlandı. Muhakkak bir yer değil yani bu 10 saatte gidebildiğimiz yer. Kelebekler Vadisi değil örneğin? Değil. Onunla biraz örtüşür diye düşündüm fakat aslında işte Ege, Akdeniz kıyıları, denize kıyısı olan her yer. Spesifik bir yerden bahsetmedim, onu yapmamak da tercihimdi aslında. Bir yere müzik yapmak hoş, onu da seve seve dinliyoruz fakat benimki biraz daha fantastik. Tahminen de daha hayal âlemi üzere olsun istedim. O yüzden düzenlemesinin de biraz atmosferik olmasını istedik.
Siz şarkıyı yazdınız ve daha sonra neler oldu?
Aslında şu biçimde: Efe Tunçer benim fazlaca yakın arkadaşım, biz onunla üniversiteden beri ders ortalarında, sahnede, koridorlarda iki gitar bulup müzikler çalardık. O denli başladı müzik kıssası. Mezun olduktan daha sonra konutta küçük bir kayıt alanı yarattık, devam ettik. Yaptığımız şeyleri biraz daha hoş kaydedelim hissi başlarken Kalben’le kesişti yollarımız rastlantısal bir biçimde. “Yak Bunu” oyununa geldi Kalben. Çıkışta sohbet ettik. “Ben de bir şeyler çalıyorum,” dedim; merak etti. Çaldığım şeylerden bir adedini yolladım. daha sonra epey büyük heyecanla, “Bunu söyleyelim mi?” dedi. Stüdyoya girip Kalben’in basçısı İlker Deliceoğlu ve Kalben ile bir arada o şarkıyı atak kayıt yaptık. Orada Efe de elektro gitar çalıyor. Birinci kapanma devrine denk geldi ve insanların diğer bir yerden bağlandığı bir müzik oldu. daha sonrasında o biçimde devam etti. Aslında Efe ile ikimiz, ben kelam ve müziği demo hâline getirdikten daha sonra üstüne oturup çalmaya başlıyoruz. O melodi fikirlerini getiriyor. “Vadi”de bir daha İlker ile birlikte çalıştık, prodüktör olarak da, düzenlemesi için de. O da hayli hoş geçti. Başından beri fikrim bir sound yakalamak ve birebir sound’da devam etmek yerine, farklı sound’lar keşfetmek. Zira ben oyuncuyum ve büsbütün keyif için yapıyorum bir yandan da. İstedim ki albüm kapağından kelamlarına, sesine, inişine-çıkışına kadar birbirinden farklı müzikler olsun bunlar. “Bir bilmem kim şarkısı” densin üzere bir derdim yok. Zira hepsi bambaşka kıssalar. Madem o denli, hepsinin farklı rengi olsun. Bundan çekinecek bir şeyim yok. daha sonra “Antikahramanları izlemeyi de oynamayı da epeyce seviyorum”. Kurtaş’a göre kişi bir şeyleri diğerlerine kendini kanıtlamak için değil bir şeyler anlatma hissiyle yapmalı.
İkinci müziğiniz “Fer” var “Vadi”dilk evvel. Farazi hayli severek dinlediğim bir müzisyendi. Kodes de epeyce severek dinlediğim bir rap müzisyeniydi. Onlarla yolumuz kesişti. Ben sordum, “Benim bu biçimde bir müziğim var, bunu bir arada parçalayalım mı? Bu kıssayı birlikte ortak bir lisan yaratıp paramparça edelim mi?
Ve daha sonra yine bütün hale getirelim mi?” Çok severek yaparız dediler ve tam ikinci dalga kapanmada birbirimizi görmeden yaptığımız bir müzik o. Kanal kanal ben kaydediyorum, Farazi’ye yolluyorum, o altına beat’leri kaydediyor, daha sonra Kodes’e gidiyor müzik. O üstüne kelam yazıyor, söylüyor falan. Aslında uzun vakitten beri müzik yaptığınız hâlde bütün kayıtlar pandemiye denk gelmiş. Tahminen tiyatro sahnesinden uzak kalmak da bunu tetiklemiştir. Aslında genel olarak oyunculuk yaparken epey paralel bir biçimde gidiyor bende müzik. O öykünün müzikleri oluyor. Hatta karakterlerin Spotify’da yaptığım listeleri var. Tiyatro oyunlarının var. Bana fazlaca ilham verici geliyor ya da bir imaj yaratmak için heyecan verici geliyor. Bir yandan da müzikte yaptığım işin karşılığı ne olur üzere bir derdim yok. O yüzden çok memnunum. Benden bir beklentinin olmaması ve benim de kimseden bir beklentimin olmaması daha ferah bir alan açmış oldu bana. Berbat bir şey söyleseler o alanda bir argümanım olmadığı için bu beni hayli da zedelemez diyorsunuz üzere anladım. Hakikat mu? Motamot. Oyunculukta da o denli aslında, daha uygununu arayacaksak, daha farklısını arayacaksak. Bizde tenkit ve kötüleme epeyce başka.
Fakat ben bütün fikirleri duymak istedim. Kitapta da. “Ne düşündün? Ne hissettin? Sıkıldın mı?” Birinci sorduğum soru buydu imza günlerinde insanlara. “Sonuna kadar okuyabildin mi?” Alışık olmadıkları bir soru. O denli sorunca sohbet etmeye başlıyoruz. Ettiğimiz sohbetin üzerine ben bir not alıyorum o kitaba aslında. İmzamı atmıyorum yani. bu biçimde organik bir şeye dönüşmüş oluyor. Berbat tenkitten fazla şöyleki bir risk olabilir: “Onu da mı yapmış?” denilebilir. Uzun bir süre müzik yaparken, bir şeyler yazarken paylaşmama hissi vardı bende. Kimseye epey söylemiyordum. Güya yanlış bir şey yapıyormuşum üzere. Yapıyorum ancak. En uygununu yapıyorum üzere bir derdim yok. Ancak yapıyorum ve lakin paylaştıkça, bir şeyler duydukça daha güzelini yapabilirim. Bir de kendimizi bu kadar önemsememek gerekiyor. Buradan arka niyetli bir yararımın olacağı alanlar değil ki bunlar. Müzik yapıyorum, kelam yazıyorum. Biraz da şahsi kelamlar oluyor. İçten bir şey paylaşıyorum. Bir kitap yazıyorum, şahsi öykülerin ortasında olduğu bir kitap. Bunu yapmak için biraz açabilmek gerekiyor insanlara kendinizi korkmadan ve kendinizi fazlaca önemsemeden.
Meslek seçiminizdilk öncesine gidersek bunların hepsi hayatınızda kendinizi tabir yolları olarak var mıydı?
Bir de fotoğraf var. Karikatür çiziyordum. Annem fotoğraf öğretmeni benim. Oradan oldu, resme yatkınlığım. Fotoğraf çizemem, meskende kendi kendime akrilik boya sıçratıyorum sağa sola, Pollock üzere falan. Müzik babamdan geliyor, çocukluğumdan beri Pink Floyd’lar falan meskende yüksek yüksek dinlenirdi. Ondan kulaklarım hayli açıktı. Gitar çalmaya da 11 – 12 yaşında başladım. Ancak epey vurulduğum alan daima oyunculuk olmuştur, o da dokuz yaşıma denk geliyor, okuldaki tiyatro kolunda. daha sonra peşini bırakmadım. Lise 1’deyken artık konservatuvar imtihanlarına hazırlanacağım diye başıma net bir biçimde koymuştum. Oraya gelmeden, karikatürlerinizi mecmualara yolluyormuşsunuz. O ne vakit, lisede mi? Lisede. Ben Anadolu Lisesi’nde okudum, hepimiz birebir üniformalar ortasında birebir saatlerde derse giren, çıkan, birbirine benzeyen insanlarız. Fakat onun ortasında de farkımızı yaratmaya çalışıyoruz. Orada benim içime gelen şeyler oldu tiyatro ve karikatür çizme. Çizip posta yoluyla atmaya başladım Leman’a, Lemanyak’a, Penguen’e. İstanbul’a geldikten daha sonra da Uykusuz’un amatör günlerine bir sene boyunca gittim. Amatör köşesinde toplamda 20 tane falan karikatürüm yayınlanmıştır. daha sonra fark ettim ki iki meslek de gece çalışılan meslek. Hangisinde hem daha yetenekliyim hem bir ömür uzunluğu yapmak istiyorum diye düşününce, oyunculuk ağır bastı. Bir yandan da oyun yazıyorsunuz o sırada. Üniversite sondayken oyun yazdım ve akşam 20:30’da, profesyonel tiyatroların oyun saatinde oynandı. Çok hoş bir histi. İki sefer oynayabildik. “Avaz Avaz” diye bir oyundu.
Bir röportajda “Bir tiyatro oyunuyla hayatım değişti,” diyorsunuz. O “Avaz Avaz” mı yoksa DOT’ta oynadığınız “Punk Rock” mı? “Punk Rock” olabilir. Üniversite sondaydım, asistan olarak gittim oyuna. Benim sınıf arkadaşlarım Tuğçe Altuğ, Mehmetcan Mincinozlu falan audition’la girmişti oyuna. Ben kaçırmıştım. Kalabalık bir oyundu, İstek Kocaoğlu oynuyordu William karakterini. Prova basamaklarındayken, Murat Abi (Daltaban) de birkaç oyuna yetişecekken, Rıza’nın da aklında yönetme fikri varmış, ben kahve demliyorum, sahneyi siliyorum, İstek geldi ve kulağıma “William’ı üç güne ezberleyip gelir misin?” dedi. Üç gün daha sonra ezberledim, geldim hakikaten ve oyunu Rıza’nın yönetmesi gündeme geldi, zira daha genç, deneyimsiz oyunculara emek verilmesi gerekiyor. Rıza’da o güç vardı, o heyecan vardı, hepimize o emeği verebildi. Biz de karşılığını umarım hoş vermişizdir ki duyduğumuz şeylerden hoş verdiğimizi düşündüm. O oyun bambaşka bir yerdedir. “Punk Rock” ismi bile epey heyecan vericiydi. Benim lisede kendimi tanımladığım müzik çeşidi ya da sözlerin rastlantısal bir biçimde önüme çıkması, kendimi epeyce şanslı hissettirdi.
Kendinize çizdiğiniz bir meslek planı var mıydı yoksa biraz karşınıza çıkan şeyleri kıymetlendirerek mi devam Kurtaş, meslek planının içgüdüsel olduğunu düşünüyor: “Beni heyecanlandıran kıssaların hepsine atlamak istiyorum.
Meslek planının biraz içgüdüsel olduğunu düşünüyorum lakin şu dönemimde bunun yanında potansiyelimi tam olarak kinetiğe çevirebileceğim şeylerin ortasında olma isteğimi daha net fark ediyorum. Bir yandan yanına yavaşça stratejik bir mantık da giriyor. Zira ikisinin karışımı hoş bir yol hazırlayacak üzere hissediyorum. Hani bu biçimde ağırlığım tiyatro olacak üzere bir şey var mıydı başınızda? Yok. O an nerede, hangi mecrada kıssa anlatmak istediğimle ilgili, o denli de devam ediyor aslında. Bir tiyatro oyunu yapayım, daha sonrasında bir dizi, daha sonra da bir şenlik sineması üzere bir yolda değilim. İçgüdüsel dediğim şey o. Beni heyecanlandıran ve ortasında olmaktan keyif aldığım öykülerin hepsine atlamak istiyorum. Lakin bunun da bir sırası ve bir yolu var. Üst üste birebir mecrada bir kıssa anlatmak biraz yorucu olabiliyor oyuncu için. O yüzden biraz paslaşmak ortalarında, yeterli geliyor beşere. Dizi setinden koşarak tiyatro oyununa gitmek sıkıntı üzere gözüküyor lakin daha besleyici bir şeye de dönüşebiliyor. DOT’ta bir de “Süpernova”da oynadınız. Uzun bir hazırlık süreci vardı oyunun. İki buçuk sene falan.
O nasıl bir maceraydı?
Ben epey müteşekkirim bu biçimdelara. Zira bu biçimde bir tiyatro disiplini, o çalışma esnasında günce tutma, bu biçimde şeylerin hepsini yaptım. daha sonradan açıp bakınca hayli heyecan verici oluyor. sıradan önemli boks antremanları yapıldı diye biliyorum. Çok önemli boks antremanları yapıldı. Sabah 9’da antreman yapıyorduk. daha sonra bir yemek yiyorduk, provaya geçiyorduk. Provadan daha sonra koreografi çalışıyorduk. Akşam tekrar, koreograflarımız Tan Temel ile Sernaz Demirel daha meditatif bir biçimde bizi esnetip bırakıyordu. Bir okul üzere devam etti yani. Yalnızca daha fazlaca oynamak isterdim o oyunu. Marka olmak ya da tanınan olmak üzere şeylerin sizi korkuttuğunu, pek de istemediğinizi söylemişsiniz eski bir röportajda. Artık nasıl bakıyorsunuz? Dijitalleşmeyle bir arada alternatif ve tanınan olan biraz iç içe geçmiş durumda. Eskisi kadar korkmuyorum lakin bu benim kendi yolum ve o tescilli hâli, ünik hâli tutmak istiyorum. Heyecan verici olan bu bence. Rastgele bir şeyin epey fazla tanınmasından korkmamak lazım. İlla tanınan olanlar düzgün şeyler değildir üzere bir tarif çıkmamalı. Daha öncesinden, daha idealist dönemlerimde, daha çekincem vardı natürel ki. Fazla sayıda insanın yaptığım şeye ya da fizikî olarak bana ilgi duyması biraz korkutucuydu. Ancak bununla vakit içinde epey organik bir biçimde barıştım. Bir yandan da bundan hem eğlendim hem âlâ de geldi vakit zaman. O yüzden virajları hakikat alıp, bir otobanda bu biçimde son süratle gidip ve sonuca da popülerliği ya da marka olmayı koymayıp kendi seyahatimizde devam ettiğimizde bence hoş olan şeyler aslına bakarsanız ister istemez kendine dair topluluklar yaratıyor. Biraz tahminen bir rolle fazlaca tutulup tıpkı karakterlerin adamı olmaktan uzak durmak mı istediniz? Geçen gün bir tweet atmıştınız da, “Aynı şeyi farklı isimlerle oynamak oyunculuk değildir,” diye. Evet birebir şeyleri, yine yeniden tıpkı şeyleri. Şöyle bir derdim yok bu ortada: “Herkes daima farklı şeyler oynamalı.” O denli bir şeyden bahsetmiyorum fakat şu ezberi, şu risksiz ezberi bırakmalıyız. Hepimiz hatırlarız, ilkokuldayken ezbere bir şeyler öğreten hocalarımızı sevmezdik. Artık kendi hayatlarımızı ezbere bir şeyin üstüne kurmayalım. Derdim o biraz. Oyuncu olarak da heyecanlandığım şey, hayli hoş bir tweet okudum bugün, “İş seçimi, proje seçimlerimle ilgili bir şey fark ettim,” diyor, “Sürekli kendimi kanıtlamak için değil de daima kendimi geliştirmek için bir şeyler seçiyorum.” Hakikaten o denli. Zira kanıtlamak, o ailede ergenken yapılan bir şey. Aileye kanıtlayacağız. daha sonra insanlara kanıtlayacağız üniversitede. Üniversiteden daha sonra artık birilerine bir şey kanıtlayalım hırsından fazla bir şeyler anlatalım ya da “Ben bunun için geldim herbiçimde bu gezegene,” hissiyle bir şeyler yapalım fikri bana hem daha olgun birebir vakitte daha ferah geliyor.
“Yolda gittiğim aracın içine yerleşiyorum”
Yazdığınız müzikte yol öyküsü, romanda yol kıssası. Yol seviyorsunuz. Bir yere gitme hissi daima vardı bende. Bir yere varmak isteyerek gitmek, bir yerden kaçarcasına değil, bence o fazlaca değerli bir ayrıntı. Bir yerden kaçıp öteki bir yere gidilen kıssaların sonu epeyce ferah bitmiyor bence. Orasıyla da barışıp yalnızca oraya hakikaten gitmek istiyorum diye gitmek daha güzel bence yani. Bir de “yolu seviyorum” seçeneği var olağan. Motamot. Şunu fark ettim geçen gün: Yurt dışına gittiğimde örneğin kentler ortası trende ya da uçakta sıradan yerleşik hayata geçiyorum ben. O vagonun içine sıradan yerleşiyorum. Kaldığım yere gittiğimdeyse, bavulum açık kalıyor ancak dolaba gömleklerimi yerleştireyim, tişörtler buradadır üzere bir tertip yapmıyorum. Yolda gittiğim aracın içine daha hayli yerleşiyorum yani. yine otomobil kullanmaya başlayınca da fark ettim, otomobilin ortasında her şey olmaya başladı. Yani o öykü hoşmuş, bir kapsülün ortasında bir yere gitmek. Evvelce hayattan biraz kopardığını düşünürdüm ancak artık hoş geliyor. Yol sevdiğinize göre bu tiyatroda da prova sürecini daha hayli sevdiğiniz manasına geliyor mu? Yok. Çok prova yapma taraftarıyım fakat genelde sancılı geçiyor. Sanat acıdan çıkar falan üzere klişe bir şey söylemek istemiyorum, o denli de düşünmüyorum aslına bakarsan. Lakin “Bir an evvel birinci oyunu oynayalım”dayım ben. Gerçi birinci oyunda seyircinin tepkisi gerçek tepki değildir, daha fazladır, oyun daha telaşlıdır. Benim en sevdiğim ikinci, üçüncü oyun. Birinci oyun gerilimi atılmış, bir sefer başından sonuna kadar akmış her şey, bu hafızamızda var. Bundan daha sonra daha gerçeğini, daha hayal ettiğimiz gibisini, üstümüzdeki gereksiz yüklerden kurtulmuş hâlini yapacağız.
Bir teyze eczanede sırada “Ah çocuğum,” dedi. Döndüm, “Seni hayli tanıyorum, bir yandan da hiç tanımıyorum oğlum,” dedi. Çok keyifli edici bir şey söylemiş oldu bana aslında. Ben seni biliyorum, gördüm lakin farklı hallerde gördüğüm için marka olarak, o Televole mantığıyla markadan bahsediyorum, ‘90’larda bize empoze edilen, o isim, soy isim gelmiyor aklıma, dedi. Son dizi karakteriniz “Mucize Doktor”daki Doruk hayli katman katman açılan bir tanesiydi. Sizin nasıldı hisleriniz kendisine karşı? Ben hakikaten izlemesini de oynamasını da okumasını da fazlaca seviyorum antikahramanların. Zira gördüğümüz üzere olmayan şeyleri bir anda bir hareketiyle, bir defosuyla, bir ânıyla anlayabiliyoruz. Bu epeyce heyecan verici. Zira nitekim o denli ya. Âlâ olan da, makûs olan da artık o birinci sıfatlarını saklıyor başta. daha sonradan görüyoruz. Doruk’un o denli bir antikahraman hâli var. Vicdan konusunda epeyce kendini geliştirmiş lakin yaşadığı travmalardan dolayı da hayata karşı hal almış birisi. O yüzden oynaması fazlaca zevkliydi. Onun da var mıydı Spotify listesi? Var. Doruk Özütürk’ün hastaneye giderken motorda dinlediği müzikler listenin ismi. Her şey var. Biraz karışık bir liste. Eypio da var, Two Feet de var; 30 şarkılık bir liste. Bu ortada bir de senaryo da yazdığınızı okudum. Ne oldu o, bitti mi? Hayır. Aslında oynamak istediğim, ortasında bulunmak istediğim bir kıssa var aklımda. Onu kısa roman üzere yazmayı planlıyorum, biraz o denli gidiyor. Bir yol kıssası, bir bayan, bir erkeğin yol kıssası. Çok heyecan verici. Aklıma bir sürü şey geliyor, hepsini not ediyorum. En azından genel kıssa kısmı, yaz sonuna kadar biter. daha sonrasında nasıl gerçekleştirebiliriz bunu diye düşünmeye başlayabiliriz üzere geliyor. İnsanların birçok bir tane iş yaparken yaşamaya bile vaktim kalmıyor der, sizin her şeye vaktiniz kalıyor galiba. Nasıl oluyor bu, ne hoş. Bilmiyorum ki. Evet, dışarıdan onu da yaptı, buna da gitti, şuraya da sokmuş burnunu üzere gözükebilir de, açıkçası fazlaca umrumda değil o kanılar. O o denli düşünüyor, hürmet duyuyorum, geçiyorum lakin bana bir şey katmıyor. Bir yandan da hepsi birbirini besliyor. Yazdığım kitapta, “Defo”da alfabenin bütün harfleri kadar karakter ve onların monologları var. Yani aslında 29 tane karakter yazmışım ben. Beğenilir, beğenilmez, okunur, okunmaz lakin değişik kadın-erkek karakterler için uğraşmışım. Bu hem oyunculuğuma yarıyor hem bir senaryo okurkenki değerlendirişime yarıyor. Bir yandan tiyatro okulundan mezun olduğumdaki birinci yıllar üzerimizde taşıdığımız idealistlikten de sıyrılınca, sahiden ne yapmak istediğimiz, neyden heyecanlandığımız, daha da berrak bir biçimde geçsin insanlara istiyorum. O yüzden biroldukca şeyi yapıyorum herbiçimde.
“HERKES JOKER ISTER LAKİN HERKES BATMAN OYNAR” İlla başrol merakı olan bir oyuncu da değilsiniz. bu biçimde daha epeyce çeşitli karakter oynama imkânı var üzere geliyor bana. Bu mevzuda bir parantez açmak istiyorum.
Bir devirde hayli tekdüze ve birebir şeyler beklenilen kıssalar vardı. Dijitalleşmeyle birlikte ana karakterler de karakter hâline gelmeye başladı. Yan roller üzere. Yani Joker’in sineması olmaya başladı. Bu fazlaca heyecan verici. Zira Batman Joker’de ben her vakit Joker’e heyecanlanan bir oyuncu oldum. Daha da Batman isteyeni görmedim ben bu ortada. Herkes Joker ister lakin herkes Batman oynar. O denli bir gerçek var. Zira Joaquin Phoenix’in, Heath Ledger’ın girdiği o derinliğe ya da o personellik olarak yoruculuğa kimse girmek istemez. O epeyce büyük risk. Bunun muhakemesini epeyce fazla yaptım fakat şu anda dileğim, ikisinin ortak hâli. Yani ana karakter olan fakat hakikaten defoları olan, inişi çıkışı olan, insani bir motivasyonu olan, kahramanlaştırmadığımız, tahminen antikahraman olan karakterlerin öyküleri yapılıyor, yazılıyor. Bu epeyce heyecan verici. Artık bu biçimde, okuldan mezun olalı 10 sene oldu, farklı mecralarda birfazlaca deneyim edindim. Bu deneyimle birlikte, bu dinamizmi de katarak bu biçimde bir şey niye yapmayayım ve niye dilemeyeyim üzere bir noktaya geldim. “Doruk’u oynamak epey keyifliydi,” diyor Kurtaş, “Vicdan konusunda kendini geliştirmiş lakin travmalarından dolayı hayata karşı hal almış birisi.”
Vestel Sade Türk Kahvesi Makinesi ile hem kıvamı tam Türk kahvesinin birebir vakitte keyifli sohbetlerin tadını çıkarın!
Sponsorlu İçerik