CatWalk
New member
Seray Şahinler – İtalyan muharrir Guilo Cavalli’nin “Dalga”sı son yılların en etkileyici romanlarından. Kendi hâlinde, huzurlu bir kasabanın kıyısına vuran bir cesetle başlıyor her şey. Ve vakit içinde “aynı” cesetten on binlercesi vuruyor o kıyıya. Alabildiğince kaos… Son 10 yılın en kıymetli ve kangren problemlerinden mültecilikten, bireyin vakit ve durum karşısındaki vahşiliğinin “su yüzüne çıkışı” olan “Dalga”yı Guilo Cavalli ile konuştuk…
“Dalga” tesirinden basitçe kurtulamayacağım bir roman. Sizi bu çarpıcı dünyaya davet eden neydi?
Gazeteci olmamdan ötürü göç sorunuyla ve Akdeniz’de gerçekleşen facialarla ilgileniyorum. Lampedusalı bir balıkçıyla konuşmuştum. Teknelerinin ağına cesetler takılmış; güvenlik güçleri, tekneye el koyulur endişesiyle onları denize geri atmışlar. Sonraki gün tıpkı cesetler bir daha ağlarına takılmış ve balıkçılar onları bir daha denize atmış, bu bu biçimde sürüp gitmiş. Ona onca gün denizde kalmış cesetlerin nasıl göründüğünü sorduğumda “haşlanmış” cevabını vermişti. Bir insan betimlenirken mutfakla ilgili bir sıfattan faydalanılması beni derinden etkilemişti. Sanıyorum romanı yazma fikri tam o anda doğdu.
Yeni hayat umudundaki insanların kaçınılmaz sonu kıyıya vuran cansız vücutlar…
Biz göçmenleri uzun vakit evvel yedik. Evet, menülerimizde onların uzuvları yer almıyor, bu yanlışsız ama mültecilere yönelik yamyamlık, dışarıdan şirin göründüğü için fark edilmesi fazlaca daha sıkıntı bir vahşetle vuku buldu: “Öteki” addederek dışlaştırdığımız anda esasen onları kimliklerinden koparmış oluyoruz. Avrupa’da insan haklarının ve onurunun yağmalanma süreci çocuk oyuncağı. İnsanları “biz” ve “ötekiler” olarak ayrıştırdıktan daha sonra, hiç suçluluk duymadan birilerine her türlü vahşeti uygulama potansiyeli olan insan muamalesi yapmak için onu “öteki” olarak etiketlememiz kâfi.
Sizce bugün hepimizin kıyısına vuran ne?
Asıl kazazadeler biziz. Öbürleri boğularak ölüyor, bizlerse her gün ölüyoruz, kendimizi kandırarak ölüyoruz. Bundan birkaç on yıl daha sonra prestijimizi alıp götürecek tek gerçek dalga, utanç olacak. Avrupa, tarih tarafınca yargılanacak, çocuklarımız bizlere “Tüm bunlar olurken niçin sesinizi çıkarmadınız?” diye soracak. Tren vagonlarındaki Holokost ile Balkan ve Akdeniz’in ortasındaki soykırım içinde bir fark yok. İmha çağında yaşıyoruz; evvelki periyotlara nazaran tek fark, bu imhanın rahatça anlatıldığına tanıklık etmemiz. İmha hareketini finanse eden ve yasallaştıran örgüt, özgürlük talebiyle kurulmuş Avrupa Birliği’dir. Özgürlüğü yasa dışılaştırmak, vahşetin ve gaddarlığın politik başarısıdır. Görmüyor gibi davranabiliriz fakat tarih hesabını soracak.
“Trajik olan duyarsızlaşmamız”
“Dalga”da hayli katmanlı bir örgü kelam konusu. beraberinde güç, iktidar, inanç ve insanın hırsının canavarı olması… Yaşayanların ölüler üzerinden inşa ettiği bir hayat. İnsanın tabiatı dalgaların gücüne güç mü katıyor?
Ölülerden güya “hiç yaşamamışlar” üzere kelam edilmeye başlandığı anda bu güç artıyor. Propaganda, ölülerin yaşarken kim olduklarına, hayallerine, acılarına dair en ufak merak kırıntısını yok etmeyi başardığında onlar politik ve ekonomik bir oyunun modüllerine dönüşmüş oluyorlar. Tanıklık ettiğimiz trajedi yalnızca denizlerdeki yastan ibaret değil, asıl trajik hâl duyarsızlaşmamız, üstelik bundan hiç utanç duymamamız. Çağımızın iki katil tipi var: Deniz kazasını önlemek için yardım elini uzatmayanlar ve kıyı şeridindeki cesetleri, daha büyük ve kıymetli bir çarpışmanın kaçınılmaz “sivil zaiyat”ı üzere gösterenler. Ne var ki bizi hayran bırakmak istedikleri misyon, rezil bir bireycilikten öbür bir şey değil. O ölümlerin nasıl aktarıldığını bir düşünelim: “Normal” addedilen bir vatandaş öldüğünde sayfalara aile fotoğraflarıyla döşenir, hayallerine, maksatlarına yer verilir. Öteki taraftan istatistikler için bir sayı olmaktan öteye geçemez. Olsa olsa ceset tüm dünyada yankı uyandıracak kadar dramatik bir imgeyle yansıtılırsa galeyana geliriz. Alan Kurdi olayında olduğu üzere.
“Dalga” tesirinden basitçe kurtulamayacağım bir roman. Sizi bu çarpıcı dünyaya davet eden neydi?
Gazeteci olmamdan ötürü göç sorunuyla ve Akdeniz’de gerçekleşen facialarla ilgileniyorum. Lampedusalı bir balıkçıyla konuşmuştum. Teknelerinin ağına cesetler takılmış; güvenlik güçleri, tekneye el koyulur endişesiyle onları denize geri atmışlar. Sonraki gün tıpkı cesetler bir daha ağlarına takılmış ve balıkçılar onları bir daha denize atmış, bu bu biçimde sürüp gitmiş. Ona onca gün denizde kalmış cesetlerin nasıl göründüğünü sorduğumda “haşlanmış” cevabını vermişti. Bir insan betimlenirken mutfakla ilgili bir sıfattan faydalanılması beni derinden etkilemişti. Sanıyorum romanı yazma fikri tam o anda doğdu.
Yeni hayat umudundaki insanların kaçınılmaz sonu kıyıya vuran cansız vücutlar…
Biz göçmenleri uzun vakit evvel yedik. Evet, menülerimizde onların uzuvları yer almıyor, bu yanlışsız ama mültecilere yönelik yamyamlık, dışarıdan şirin göründüğü için fark edilmesi fazlaca daha sıkıntı bir vahşetle vuku buldu: “Öteki” addederek dışlaştırdığımız anda esasen onları kimliklerinden koparmış oluyoruz. Avrupa’da insan haklarının ve onurunun yağmalanma süreci çocuk oyuncağı. İnsanları “biz” ve “ötekiler” olarak ayrıştırdıktan daha sonra, hiç suçluluk duymadan birilerine her türlü vahşeti uygulama potansiyeli olan insan muamalesi yapmak için onu “öteki” olarak etiketlememiz kâfi.
Sizce bugün hepimizin kıyısına vuran ne?
Asıl kazazadeler biziz. Öbürleri boğularak ölüyor, bizlerse her gün ölüyoruz, kendimizi kandırarak ölüyoruz. Bundan birkaç on yıl daha sonra prestijimizi alıp götürecek tek gerçek dalga, utanç olacak. Avrupa, tarih tarafınca yargılanacak, çocuklarımız bizlere “Tüm bunlar olurken niçin sesinizi çıkarmadınız?” diye soracak. Tren vagonlarındaki Holokost ile Balkan ve Akdeniz’in ortasındaki soykırım içinde bir fark yok. İmha çağında yaşıyoruz; evvelki periyotlara nazaran tek fark, bu imhanın rahatça anlatıldığına tanıklık etmemiz. İmha hareketini finanse eden ve yasallaştıran örgüt, özgürlük talebiyle kurulmuş Avrupa Birliği’dir. Özgürlüğü yasa dışılaştırmak, vahşetin ve gaddarlığın politik başarısıdır. Görmüyor gibi davranabiliriz fakat tarih hesabını soracak.
“Trajik olan duyarsızlaşmamız”
“Dalga”da hayli katmanlı bir örgü kelam konusu. beraberinde güç, iktidar, inanç ve insanın hırsının canavarı olması… Yaşayanların ölüler üzerinden inşa ettiği bir hayat. İnsanın tabiatı dalgaların gücüne güç mü katıyor?
Ölülerden güya “hiç yaşamamışlar” üzere kelam edilmeye başlandığı anda bu güç artıyor. Propaganda, ölülerin yaşarken kim olduklarına, hayallerine, acılarına dair en ufak merak kırıntısını yok etmeyi başardığında onlar politik ve ekonomik bir oyunun modüllerine dönüşmüş oluyorlar. Tanıklık ettiğimiz trajedi yalnızca denizlerdeki yastan ibaret değil, asıl trajik hâl duyarsızlaşmamız, üstelik bundan hiç utanç duymamamız. Çağımızın iki katil tipi var: Deniz kazasını önlemek için yardım elini uzatmayanlar ve kıyı şeridindeki cesetleri, daha büyük ve kıymetli bir çarpışmanın kaçınılmaz “sivil zaiyat”ı üzere gösterenler. Ne var ki bizi hayran bırakmak istedikleri misyon, rezil bir bireycilikten öbür bir şey değil. O ölümlerin nasıl aktarıldığını bir düşünelim: “Normal” addedilen bir vatandaş öldüğünde sayfalara aile fotoğraflarıyla döşenir, hayallerine, maksatlarına yer verilir. Öteki taraftan istatistikler için bir sayı olmaktan öteye geçemez. Olsa olsa ceset tüm dünyada yankı uyandıracak kadar dramatik bir imgeyle yansıtılırsa galeyana geliriz. Alan Kurdi olayında olduğu üzere.