CatWalk
New member
Müjde Işıl – Hayat garip tesadüflerle dolu hakikaten… Amerikan televizyon tarihinin güleç ve kuvvetli yüzü, “The Golden Girls/Altın Kızlar”ın Rose’u Betty White, 17 Ocak’ta tam 100. yaşını kutlayacaktı. Mecmua kapakları bile hazırlanmıştı lakin 31 Aralık gecesi White’ın vefat haberi geldi. 24 Ocak’ta ise Yeşilçam’ın Dört Yapraklı Yoncası’ndan mavi gözlü kuvvetli bayan Fatma Girik’i kaybettik. Girik, “Altın Kızlar”ın yerli versiyonunda, Rose’un mesken arkadaşlarından Sophia’ya yani Safiye’ye hayat vermişti. White, “Altın Kızlar”ın hayattaki son oyuncusuydu. Fatma Girik ise en erken kaybettiğimiz oldu.
Susan Harris’in yarattığı, 1985-1992 yılları içinde yedi dönem yayınlanmış, 10 Emmy ve üç Altın Küre ödüllü “Altın Kızlar”ın kahramanları, yaşını almış ve tıpkı konutu paylaşan dört bayandı: Saftirik Rose (Betty White), erkeklere düşkün Blanche (Rue McClanahan), mantık abidesi Dorothy (Bea Arthur) ve onun meczup dolu annesi Sophia (Estelle Getty). Hayata, aşka ve erkeklere bakışlarındaki farklar, güldürünün kaynağıydı. Bizde yerleşmiş “yaş 70, iş bitmiş” genellemesinin tersine hayata sıkı sıkıya bağlıydılar ve hayattan keyif almayı biliyorlardı.
Dorothy-Nurşen Girginkoç, Rose-Elçin Şanal, Blanche- Tomris Çetinel ve Sophia-Meral Niron seslendirmesi de epeyce başarılıydı fakat onları ve esprilerini hayli sevmemizin sebebi, Amerikalı ya da yabancı olduklarını bilmemizdi. Bu yüzden de çılgınlıkları, yanlışları, flörtleri bizim yaşantımıza ne kadar uzaksa o kadar ilgi cazipti.
Bizim Altın Kızlar
2009’da bu dizinin yerli versiyonu yapıldı. Dizinin imalcisi Armağan Çağlayan bir röportajda diziyi uyarlama fikrini şu biçimde açıklamıştı: “Dizinin orijinalinin Amerika’da tutma niçini, tam Amerika’daki toplumsal yalnızlaşmanın başladığı periyoda denk gelmesi. Beşerler, ‘bu biçimde arkadaşlıklar da var, demek ki yalnız değiliz’ deyip bu dört bayanın kıssasını epey sevmiş. Bence Türkiye de şu anda bu biçimde bir devirden geçiyor. Ekonomik kriz, garip bir yalnızlaşma… Bu, düzgün gelecek bir proje.” Dizide Nevra Serezli Blanche’ı yani Gönül’ü, Türkan Şoray Rose’u yani İnci’yi, Hülya Koçyiğit Dorothy’yi yani İsmet’i ve Fatma Girik de Sophia’yı yani Safiye’yi canlandırıyordu. Takım hayal üzereydi. Sinemada bile bu biçimde bir kadroyu bir ortaya getirmek, mucize yaratmakla eşdeğerdi.
Lakin beklenmeyen bir şey oldu. Dizinin ömrü yalnızca beş kısım sürdü. Reytingler düşük gelince dizi bir anda yayından kaldırıldı. 2000’in çabucak başında bir daha uyarlama diziler olan “Dadı” ve “Tatlı Hayat” büyük ilgi görürken “Altın Kızlar”ın tıpkı vakitte bu biçimde şahane bir takımla bir dönem bile devam etmemesi, tuhaftı.
Tahminen o kadar da tuhaf değildi. Yaşını almış bireylere, daha doğrusu bayanlara bakışımız ve toplumumuzda onların hayat alanları ile bu dizideki karakterlerle ne kadar örtüştüğüne bakmakta yarar var evvela. Çoğunlukla meskeninde torun bakan, çoluğunun çocuğunun sorunlarıyla uğraşan, geçimini düşünen, yuvayı dişi kuş yapar düsturuyla yetiştirilip konut yükünü 70’inde de 80’inde de yaşayan büyüklerimiz ile dört kurmaca karakteri karşılaştırdığımızda onlar, bizden üzere görünmedi izleyiciye. Her ne kadar karakterlere Türkçe isim verilse, espriler yerlileştirilse de kadınlıklarının bitmediğinin farkında, ömrün yükünü çekmektense keyfini sürmeyi evvelandiren, çoluk-çocuk-torun-koca dörtgeninden uzaktaki yepyeni karakterler ile bizimkiler pek uyuşmadı. ötürüsıyla bunun üzerine heyeti mizahın da akıcılığı kalmadı. Çoğumuzun bu biçimde annesi, anneannesi yoktu, olsa bile onların torunlarına bakmayıp cümbüşe odaklanmalarını, muzır espriler yapmalarını eleştirirdik ve istemezdik doğrusu. Onlar Miami’deki meskenlerinde, bizden uzaktaki Amerikalı yaşantıları ile komiklerdi; bizden biri olunca değil. Dizinin orjinal hâli bize göre fazla çılgındı; uyarlanmış hâli ise tam yerelleşememişti. “İkinci Bahar”daki Hanım ve Ali Haydar bağlantısı üzere kavuşma mahzurları olan bir aşk kıssaları yoktu örneğin. aslına bakarsanız dizide sabit bir aşk bağı de yoktu. Mevcut hâliyle yerli dizilerimizin hanım ağa konseptine, genç aşklı ihtiras dolu ayak oyunlarına alışmış seyirci için fazla durağan gelmişti. Fakat artık tekrar izlediğimizde keşke diziye talih verilseymiş diyoruz. Bilhassa de Fato’muzu kaybettikten daha sonra…
Susan Harris’in yarattığı, 1985-1992 yılları içinde yedi dönem yayınlanmış, 10 Emmy ve üç Altın Küre ödüllü “Altın Kızlar”ın kahramanları, yaşını almış ve tıpkı konutu paylaşan dört bayandı: Saftirik Rose (Betty White), erkeklere düşkün Blanche (Rue McClanahan), mantık abidesi Dorothy (Bea Arthur) ve onun meczup dolu annesi Sophia (Estelle Getty). Hayata, aşka ve erkeklere bakışlarındaki farklar, güldürünün kaynağıydı. Bizde yerleşmiş “yaş 70, iş bitmiş” genellemesinin tersine hayata sıkı sıkıya bağlıydılar ve hayattan keyif almayı biliyorlardı.
Dorothy-Nurşen Girginkoç, Rose-Elçin Şanal, Blanche- Tomris Çetinel ve Sophia-Meral Niron seslendirmesi de epeyce başarılıydı fakat onları ve esprilerini hayli sevmemizin sebebi, Amerikalı ya da yabancı olduklarını bilmemizdi. Bu yüzden de çılgınlıkları, yanlışları, flörtleri bizim yaşantımıza ne kadar uzaksa o kadar ilgi cazipti.
Bizim Altın Kızlar
2009’da bu dizinin yerli versiyonu yapıldı. Dizinin imalcisi Armağan Çağlayan bir röportajda diziyi uyarlama fikrini şu biçimde açıklamıştı: “Dizinin orijinalinin Amerika’da tutma niçini, tam Amerika’daki toplumsal yalnızlaşmanın başladığı periyoda denk gelmesi. Beşerler, ‘bu biçimde arkadaşlıklar da var, demek ki yalnız değiliz’ deyip bu dört bayanın kıssasını epey sevmiş. Bence Türkiye de şu anda bu biçimde bir devirden geçiyor. Ekonomik kriz, garip bir yalnızlaşma… Bu, düzgün gelecek bir proje.” Dizide Nevra Serezli Blanche’ı yani Gönül’ü, Türkan Şoray Rose’u yani İnci’yi, Hülya Koçyiğit Dorothy’yi yani İsmet’i ve Fatma Girik de Sophia’yı yani Safiye’yi canlandırıyordu. Takım hayal üzereydi. Sinemada bile bu biçimde bir kadroyu bir ortaya getirmek, mucize yaratmakla eşdeğerdi.
Lakin beklenmeyen bir şey oldu. Dizinin ömrü yalnızca beş kısım sürdü. Reytingler düşük gelince dizi bir anda yayından kaldırıldı. 2000’in çabucak başında bir daha uyarlama diziler olan “Dadı” ve “Tatlı Hayat” büyük ilgi görürken “Altın Kızlar”ın tıpkı vakitte bu biçimde şahane bir takımla bir dönem bile devam etmemesi, tuhaftı.
Tahminen o kadar da tuhaf değildi. Yaşını almış bireylere, daha doğrusu bayanlara bakışımız ve toplumumuzda onların hayat alanları ile bu dizideki karakterlerle ne kadar örtüştüğüne bakmakta yarar var evvela. Çoğunlukla meskeninde torun bakan, çoluğunun çocuğunun sorunlarıyla uğraşan, geçimini düşünen, yuvayı dişi kuş yapar düsturuyla yetiştirilip konut yükünü 70’inde de 80’inde de yaşayan büyüklerimiz ile dört kurmaca karakteri karşılaştırdığımızda onlar, bizden üzere görünmedi izleyiciye. Her ne kadar karakterlere Türkçe isim verilse, espriler yerlileştirilse de kadınlıklarının bitmediğinin farkında, ömrün yükünü çekmektense keyfini sürmeyi evvelandiren, çoluk-çocuk-torun-koca dörtgeninden uzaktaki yepyeni karakterler ile bizimkiler pek uyuşmadı. ötürüsıyla bunun üzerine heyeti mizahın da akıcılığı kalmadı. Çoğumuzun bu biçimde annesi, anneannesi yoktu, olsa bile onların torunlarına bakmayıp cümbüşe odaklanmalarını, muzır espriler yapmalarını eleştirirdik ve istemezdik doğrusu. Onlar Miami’deki meskenlerinde, bizden uzaktaki Amerikalı yaşantıları ile komiklerdi; bizden biri olunca değil. Dizinin orjinal hâli bize göre fazla çılgındı; uyarlanmış hâli ise tam yerelleşememişti. “İkinci Bahar”daki Hanım ve Ali Haydar bağlantısı üzere kavuşma mahzurları olan bir aşk kıssaları yoktu örneğin. aslına bakarsanız dizide sabit bir aşk bağı de yoktu. Mevcut hâliyle yerli dizilerimizin hanım ağa konseptine, genç aşklı ihtiras dolu ayak oyunlarına alışmış seyirci için fazla durağan gelmişti. Fakat artık tekrar izlediğimizde keşke diziye talih verilseymiş diyoruz. Bilhassa de Fato’muzu kaybettikten daha sonra…