CatWalk
New member
Nil Kural – Fransız direktör Chloé Mazlo, birinci uzun metrajlı sineması “Lübnan Semaları / Skies of Lebanon” ile biroldukça direktörün birinci sinemasında izlediği, sıklıkla da sinemalara samimiyet katan bir yolu tercih ediyor: Aile öyküsünden yola çıkmak. Bu hafta sinemalarda gösterime giren, geçen yılki Cannes Sinema Festivali’nin Eleştirmenler Haftası seçkisinde yer alan “Lübnan Semaları”, 1950’lerde Beyrut’ta geçiyor. Sinema, İsviçre’den Lüban’a gelen ve burada bir astrofizikçiye âşık olup keyifli bir yuva kuran Alice’in (Alba Rohrwacher) iç savaş çıktığında yaşadıklarına odaklanıyor.
Sinemaya ilgili konuştuğumuz Mazlo, başta aile öyküsüne aralı yaklaştığını anlatıyor: “Aslında projenin başında ailemin kıssasından uzaklaşmaya niyetliydim. Projeyi düşünürken vakit içinde onlara ve anlattıklarına yakınlaştım. 1960’ların Lübnan’ına dair anlattıkları aklıma gelip durdu ve ister istemez bu istikamete çekildiğimi fark ettim. Bu devrin Lübnan’ıyla ilgili bildiğim epey öykü vardı bildiğim ve onları sinemaya yansıttım.”
Mazlo için Fransa’da büyümüş biri olarak Lübnan’la bağları çocuklukla iç içe geçmiş, “Lübnan’la münasebetim aslında çocukluk hayallerimle sıkı sıkıya bağlı. Fark ediyorum ki ailemden dinlediklerimin üzerine kendi hayal ettiklerimi de katmışım. Beyrut’a birinci defa sekiz yaşında gittim ve oradaki aile üyeleriyle tanıştım. Kendimi bir masal diyarındaymış üzere hissettiğimi hatırlıyorum” diyorum. Sineması masalsı bir dünyada anlatmanın da bunun kararı olduğunu tabir eden Mazlo, “Lübnan halkının da bu biçimde bir masalsılığa yakın bir yanı olduğunu gözlemledim ve bu taraflarıyla bağ kurmak istedim” diyor.
Mektuplardaki hisler, gerçekler
Sinemanın ana karakteri Alice’i anneannesinden yola çıkarak yaratan Mazlo, ona çoğunlukla danışmış: “Ona epeyce soru sordum lakin senaryo yazdığımı söylemedim. ‘Beyrut bombalanırken ne hissettin?’ gibi… Karşılıklarına nazaran senaryoyu şekillendirdim. Ebeveynlerimle de konuştum.”
Mazlo’nun en büyük rehberi ise mektuplar olmuş: “Anneannemin anneme yazdığı mektuplar kusursuz bir kaynaktı. Annem Lübnan’dan ayrıldıktan daha sonra yazılanlar… Mektuplar hisler hakkında her şeyden daha fazla fikir veriyordu. örneğin Alice kızının Lübnan’dan gidişini kabullenmediğine artık inanılmaz geliyor. ‘Bir anne niye kızının savaştan kaçmasını istemez’ diye düşünüyorsunuz… Lakin bu hakikat. Anneannem mektuplarında anneme epeyce kızıyor. Bu gerçek bir his ve yıllar daha sonra kurmaca bir yerde sinema çekerken bana epey yardımcı oldu.”
Mazlo anneannesinin bir İsviçreli olarak Lübnan’a duyduğu bağlılık ve sevgisi ise yanlış yerde doğmakla açıklıyor: “Anneannemin Lübran’a duyduğu aşkı sineması çekerken anladım. Daha evvel ne kadar âşık olduğunu anlayamamışım. Lübnan onun için bir daha dünyaya gelmek üzere olmuş. Büyüğü İsviçre’den nefret etmiş, yani yanlış ülkede doğmuş. Lübnan ona yanlışsız yerde bir daha doğma bahtı vermiş ve buradaki insanlara ailesinden daha yakın hissetmiş.”
Mazlo sineması çekerken savaş olan bir coğrafyadan gitmek zorunda kalmayı da bir daha düşündüğünü söylüyor: “Savaş ortasında bir yerden gitmek insanı paramparça ediyor, müthiş bir acı veriyor. Zira sevdiğin bir yerle tüm bağlarını koparman lazım. Savaştan barışa seyahat, kâğıt üzerinde yeterli bir şey üzere geliyor lakin gerçekte epeyce daha karışık hisler var. Acı çeken bir yeri geride bırakmak hayli zor…”
Sinemaya ilgili konuştuğumuz Mazlo, başta aile öyküsüne aralı yaklaştığını anlatıyor: “Aslında projenin başında ailemin kıssasından uzaklaşmaya niyetliydim. Projeyi düşünürken vakit içinde onlara ve anlattıklarına yakınlaştım. 1960’ların Lübnan’ına dair anlattıkları aklıma gelip durdu ve ister istemez bu istikamete çekildiğimi fark ettim. Bu devrin Lübnan’ıyla ilgili bildiğim epey öykü vardı bildiğim ve onları sinemaya yansıttım.”
Mazlo için Fransa’da büyümüş biri olarak Lübnan’la bağları çocuklukla iç içe geçmiş, “Lübnan’la münasebetim aslında çocukluk hayallerimle sıkı sıkıya bağlı. Fark ediyorum ki ailemden dinlediklerimin üzerine kendi hayal ettiklerimi de katmışım. Beyrut’a birinci defa sekiz yaşında gittim ve oradaki aile üyeleriyle tanıştım. Kendimi bir masal diyarındaymış üzere hissettiğimi hatırlıyorum” diyorum. Sineması masalsı bir dünyada anlatmanın da bunun kararı olduğunu tabir eden Mazlo, “Lübnan halkının da bu biçimde bir masalsılığa yakın bir yanı olduğunu gözlemledim ve bu taraflarıyla bağ kurmak istedim” diyor.
Mektuplardaki hisler, gerçekler
Sinemanın ana karakteri Alice’i anneannesinden yola çıkarak yaratan Mazlo, ona çoğunlukla danışmış: “Ona epeyce soru sordum lakin senaryo yazdığımı söylemedim. ‘Beyrut bombalanırken ne hissettin?’ gibi… Karşılıklarına nazaran senaryoyu şekillendirdim. Ebeveynlerimle de konuştum.”
Mazlo’nun en büyük rehberi ise mektuplar olmuş: “Anneannemin anneme yazdığı mektuplar kusursuz bir kaynaktı. Annem Lübnan’dan ayrıldıktan daha sonra yazılanlar… Mektuplar hisler hakkında her şeyden daha fazla fikir veriyordu. örneğin Alice kızının Lübnan’dan gidişini kabullenmediğine artık inanılmaz geliyor. ‘Bir anne niye kızının savaştan kaçmasını istemez’ diye düşünüyorsunuz… Lakin bu hakikat. Anneannem mektuplarında anneme epeyce kızıyor. Bu gerçek bir his ve yıllar daha sonra kurmaca bir yerde sinema çekerken bana epey yardımcı oldu.”
Mazlo anneannesinin bir İsviçreli olarak Lübnan’a duyduğu bağlılık ve sevgisi ise yanlış yerde doğmakla açıklıyor: “Anneannemin Lübran’a duyduğu aşkı sineması çekerken anladım. Daha evvel ne kadar âşık olduğunu anlayamamışım. Lübnan onun için bir daha dünyaya gelmek üzere olmuş. Büyüğü İsviçre’den nefret etmiş, yani yanlış ülkede doğmuş. Lübnan ona yanlışsız yerde bir daha doğma bahtı vermiş ve buradaki insanlara ailesinden daha yakın hissetmiş.”
Mazlo sineması çekerken savaş olan bir coğrafyadan gitmek zorunda kalmayı da bir daha düşündüğünü söylüyor: “Savaş ortasında bir yerden gitmek insanı paramparça ediyor, müthiş bir acı veriyor. Zira sevdiğin bir yerle tüm bağlarını koparman lazım. Savaştan barışa seyahat, kâğıt üzerinde yeterli bir şey üzere geliyor lakin gerçekte epeyce daha karışık hisler var. Acı çeken bir yeri geride bırakmak hayli zor…”