CatWalk
New member
Efnan Atmaca – Sorsak hepimiz yeterlilikten dem vururuz bu dünyada. Bu kadar hırsın, savaşın, arbedenin anlamsız olduğunu söyler dururuz. Lakin daha sonra erk elimize geçtiğinde ne yaparız? Zordur ezilen olmanın çaresizliğini taşırken erki kapınca ezenlerin tarafına geçmemek. Kim ne derse desin itiraf etmeliyiz ki âlâ insan olmak değil yeterli insan kalmak zordur bu dünyada. KOMA Sahne’nin yeni oyunu “Merhamet” özüne bunu alıp bir fazlaca kavramı sorgulamaya açıyor. Bahisten evvel tekniğin altını çizmek gerekiyor. Bir tiyatro sineması “Merhamet”. Proje, metin tasarımı ve direktörlüğünü üstüne alan Ilgın Sönmez’ın tabiriyle “sinema ve tiyatro melezi”. Pandemi niçiniyle seyircileriyle buluşamayan tiyatrocuların kelamlarını söylemek için bulduğu alternatif yollardan bir tanesiydi tiyatro sinemaları. “Merhamet” de onun en düzgün örneklerinden.
Tanıdık kısır döngü
Bahse gelirsek; oyun Strindberg’in “Miss Julie”si üzerine kurulmuş duygusal bir tansiyon. “Miss Julie” kadın-erkek eşitsizliğini ve sınıfsal farkları sarsıcı bir içerikle anlatır. “Merhamet” de o denli fakat daha da sarsıcı. Zira oyunda insanı aklamak için çabalamıyor Sönmez. Hatta oyunun kahramanlarından birinin “Bu kadar günahın olduğu bir ömrün affı da boldur” repliği işin rengini pek hoş açıklıyor. Oyunda aristokrat bir kahraman var: Matmazel. Feminist, erkeklerden nefret eden bir anne tarafınca büyütülmüş ve ona da bu his zerk edilmiş. Matmazel’in buyruğunda çalışan bir çift var. Birbirlerine karşı bir tutku hissetmeseler de uygunluk kozuna sığınıp bir hayat kurmaya niyetliler. Kıssa bu üçü içinde geçiyor. Bir cins tahterevalli üzere… Hepsi sırayla gücü ele alıyorlar. Kim kuvvetli ise güçsüz olanın canını yakıyor, kalbini söküyor, içini boşaltıyor. birebir vakitte hiç acımadan! Herkes sırasını bekliyor. Matmazel asaletini, pozisyonunu kullanıyor; adam gençliğini ve güzelliğini; başka bayan ise aklını, azmini ve kurnazlığını. Üçü de kıssalarına kendi gözlerinden baktıklarında ‘masumlar’. Zira hayat onlara adil davranmamış. Çok çekmişler Daima bir şeylerin hasretini duymuşlar. Ne kadar tanıdık değil mi? Dedim ya yazının başında, yeterli olmak değil yeterli kalmak güç. Ya da bir daha oyundan bir replikle “Masumiyet ağır bir suç”. Nihayetinde üçünün de emeli kendi gereksinimlerini tatmin etmek. En ilkelinden en sofistike olanına kadar elbette. Üçünün de maksadı egolarını tatmin etmek, üçünün de hedefi kazanmak, baskın olmak! Ne kurtarır pekala onları bu tanıdık kısır döngüden? olağan olarak “merhamet”…
Bu tansiyonu bol duygusal kıssayı sahnede Pervin Bağdat, Burcu Halacoğlu ve Ferhat Polat anlatıyor. Performansları bize gösteriyor ki yeterli oyuncu olmak için mecranın pek de kıymeti yok. Üçü de hem sahnede tıpkı vakitte oyuna monte edilen kısa sinemalarda gösterdikleri performansla alkışı hak ediyorlar. “Merhamet”i 25 Şubat saat 21.00’de jetgise.com’da dijital olarak izleyebilirsiniz.
Ilgın Sönmez: Gerçek ve kırılgan bir güç biçiyorum bayana
Oyunda bir tahterevallide üzere hükmeden taraf daima değişiyor. İnsanoğlunun en bitmeyen savaşı mı kendini daha baskın hissettiğinde karşısındakinin canını yakmak?
Hoş benzetme tahterevalli. Ki bu tema Strindberg teması. Ben de onunkine benzeri bir çarpışma ortamını çağdaş yansımasını vakitsiz ve bilinmeyen bir yakın coğrafyaya taşımak istedim. Bayan öyküleri anlatıyorum. Ana eksene de hayli âlâ bildiğimiz ve şahsi olduğunu düşünsek de büsbütün sosyolojik ve siyasi arızalar yerleştiriyorum. “Merhamet”in çılgınlığını oluşturan domestik şiddet ve çözümsüzlüğünü mantıklı bir umutla kesmek istedik biz. Mantıklı umut diyorum zira memnun son yok. Lakin mutsuz son da yok. Biyomekanik devrede. Şiddet bir kötülük biçimi. Baskın olma isteği da hem şiddet, hem kötülük. İnsanın düşmanı da berbatlığı esasen. Üzgünüm. İnsan, kötülük demek. Ve berbatlığı bir nebze sakinleştirebilecek tek güç olarak giriyor bizim öykümüzde ‘gerçek’ devreye. hiç birimiz sahiden kuvvetli değiliz. Karakterler, bir nebze sahiden söylem ettiklerinde kendilerini, akış bozuluyor.
İki kadın ne kadar birbirlerine kızgın olsalar da nihayetinde birlikte hareket edebiliyorlar…
Bayana hüznü, açısı, toplumsal genlerin dayattığı manasız dünyayı yakıştırmıyorum. Gerçek ve kırılgan bir güç biçiyorum bayana. tıpkı vakitte en âlâsından bir keşmekeşin ortasında bulabiliyorum o gücü. Lakin daha da yakınlaştığımızda bayan ve erkek ruhunu da ayırmıyorum. İnsan, yalnızca insan orada. Çocukluğumdan beri bayanların bir arada yapamayacakları hiç bir şey olmadığına inanırım ben. Ve fazlaca şaşırırım daha sonra. Zira en azından ortak müşterekte yapılabilecekler dahi gerçekleşmez. Galiba bununla savaşıyorum kendi çeperimde. Ancak benim de başıma gelmeyen kalmıyor, o başka.
Tanıdık kısır döngü
Bahse gelirsek; oyun Strindberg’in “Miss Julie”si üzerine kurulmuş duygusal bir tansiyon. “Miss Julie” kadın-erkek eşitsizliğini ve sınıfsal farkları sarsıcı bir içerikle anlatır. “Merhamet” de o denli fakat daha da sarsıcı. Zira oyunda insanı aklamak için çabalamıyor Sönmez. Hatta oyunun kahramanlarından birinin “Bu kadar günahın olduğu bir ömrün affı da boldur” repliği işin rengini pek hoş açıklıyor. Oyunda aristokrat bir kahraman var: Matmazel. Feminist, erkeklerden nefret eden bir anne tarafınca büyütülmüş ve ona da bu his zerk edilmiş. Matmazel’in buyruğunda çalışan bir çift var. Birbirlerine karşı bir tutku hissetmeseler de uygunluk kozuna sığınıp bir hayat kurmaya niyetliler. Kıssa bu üçü içinde geçiyor. Bir cins tahterevalli üzere… Hepsi sırayla gücü ele alıyorlar. Kim kuvvetli ise güçsüz olanın canını yakıyor, kalbini söküyor, içini boşaltıyor. birebir vakitte hiç acımadan! Herkes sırasını bekliyor. Matmazel asaletini, pozisyonunu kullanıyor; adam gençliğini ve güzelliğini; başka bayan ise aklını, azmini ve kurnazlığını. Üçü de kıssalarına kendi gözlerinden baktıklarında ‘masumlar’. Zira hayat onlara adil davranmamış. Çok çekmişler Daima bir şeylerin hasretini duymuşlar. Ne kadar tanıdık değil mi? Dedim ya yazının başında, yeterli olmak değil yeterli kalmak güç. Ya da bir daha oyundan bir replikle “Masumiyet ağır bir suç”. Nihayetinde üçünün de emeli kendi gereksinimlerini tatmin etmek. En ilkelinden en sofistike olanına kadar elbette. Üçünün de maksadı egolarını tatmin etmek, üçünün de hedefi kazanmak, baskın olmak! Ne kurtarır pekala onları bu tanıdık kısır döngüden? olağan olarak “merhamet”…
Bu tansiyonu bol duygusal kıssayı sahnede Pervin Bağdat, Burcu Halacoğlu ve Ferhat Polat anlatıyor. Performansları bize gösteriyor ki yeterli oyuncu olmak için mecranın pek de kıymeti yok. Üçü de hem sahnede tıpkı vakitte oyuna monte edilen kısa sinemalarda gösterdikleri performansla alkışı hak ediyorlar. “Merhamet”i 25 Şubat saat 21.00’de jetgise.com’da dijital olarak izleyebilirsiniz.
Ilgın Sönmez: Gerçek ve kırılgan bir güç biçiyorum bayana
Oyunda bir tahterevallide üzere hükmeden taraf daima değişiyor. İnsanoğlunun en bitmeyen savaşı mı kendini daha baskın hissettiğinde karşısındakinin canını yakmak?
Hoş benzetme tahterevalli. Ki bu tema Strindberg teması. Ben de onunkine benzeri bir çarpışma ortamını çağdaş yansımasını vakitsiz ve bilinmeyen bir yakın coğrafyaya taşımak istedim. Bayan öyküleri anlatıyorum. Ana eksene de hayli âlâ bildiğimiz ve şahsi olduğunu düşünsek de büsbütün sosyolojik ve siyasi arızalar yerleştiriyorum. “Merhamet”in çılgınlığını oluşturan domestik şiddet ve çözümsüzlüğünü mantıklı bir umutla kesmek istedik biz. Mantıklı umut diyorum zira memnun son yok. Lakin mutsuz son da yok. Biyomekanik devrede. Şiddet bir kötülük biçimi. Baskın olma isteği da hem şiddet, hem kötülük. İnsanın düşmanı da berbatlığı esasen. Üzgünüm. İnsan, kötülük demek. Ve berbatlığı bir nebze sakinleştirebilecek tek güç olarak giriyor bizim öykümüzde ‘gerçek’ devreye. hiç birimiz sahiden kuvvetli değiliz. Karakterler, bir nebze sahiden söylem ettiklerinde kendilerini, akış bozuluyor.
İki kadın ne kadar birbirlerine kızgın olsalar da nihayetinde birlikte hareket edebiliyorlar…
Bayana hüznü, açısı, toplumsal genlerin dayattığı manasız dünyayı yakıştırmıyorum. Gerçek ve kırılgan bir güç biçiyorum bayana. tıpkı vakitte en âlâsından bir keşmekeşin ortasında bulabiliyorum o gücü. Lakin daha da yakınlaştığımızda bayan ve erkek ruhunu da ayırmıyorum. İnsan, yalnızca insan orada. Çocukluğumdan beri bayanların bir arada yapamayacakları hiç bir şey olmadığına inanırım ben. Ve fazlaca şaşırırım daha sonra. Zira en azından ortak müşterekte yapılabilecekler dahi gerçekleşmez. Galiba bununla savaşıyorum kendi çeperimde. Ancak benim de başıma gelmeyen kalmıyor, o başka.