CatWalk
New member
Müjde Işıl – Romantik güldürüler, sinemacıların da seyircinin de en sevdiği çeşitlerin başında geliyor. Sinemacılar seviyor zira gişe garantisi demek oluyor aslında. Çok bariz kusurlar (oyuncu kimyasının tutmaması, senaryoda inandırıcılık problemleri vs.) yapılmadıkça bu sinemaların gişede ziyan etme ihtimali düşük görülüyor. Seyirci de fazlaca seviyor zira günlük problemlerinden uzaklaşırken kimi vakit eski günlerini yâd ediyor, sıklıkla da âşık olma ihtimalinin daima var olduğunu kendine hatırlatıyor. Bir nevi moral hocalığı yapıyor bu sinemalar genel olarak.
İşin bir de öteki boyutu var. Her sene vizyona fazlaca sayıda romantik güldürü girse de güya bu cinsin en yeterli örneklerini izledik ve artık daha yeterlisi yapılamıyor niyetiyle bitiriyoruz birçok sineması. Hugh Grant, Meg Ryan, Julia Roberts üzere o çeşitle özdeşlemiş oyuncular yok artık. Richard Curtis, Nora Ephron üzere kuvvetli kalemler de çıkmıyor. İşte bu yüzden romantik güldürülerin feriştahlarını bilhassa 1990’larda izlemişiz üzere geliyor. Bu sinemaları, üzerinden yıllar geçse de bilmem kaç sefer izlemiş de olsak yeniden seyrettiğimizde, birinci seyrettiğimiz o lezzeti, o sıcaklığı alabiliyoruz. Sonuçta yeterli sinema tipe bakmaz, düzgün sinema güzel sinemadır. Gelin artık, o unutulmaz romantik güldürüleri hatırlayalım.
“Notting Hill/Aşk Pürüz Tanımaz” (1999)
Roger Michell’ın yönettiği ve senaryosunu Richard Curtis’in kaleme aldığı sinema, yalnızca Hugh Grant ve Julia Roberts’ın süper kimyasıyla değil, olanaksızı imkanlı kılan akıcı senaryosu ile olağanüstü. Dünyanın en ünlü oyuncusu, bayağı bir kitapçıya abayı yakabilir ve ondan kendisini sevmesini bir çocuk üzere isteyebilir. Klasiğe dönüşmüş müziklerinin ve Rhys Ifans’ın çılgın varlığının da sinemaya katkısını unutamayız elbette. Sinema yalnızca yeterli yazılmış değil, romantik güldürüler için üst seviyede çekilmiş bir üretim. Hugh Grant’ın sokak pazarından yürüyüşüyle (ve gebe bir bayan imajıyla başlayıp onun bebeğini kucağına almasıyla sonlanan) vaktin geçişini bu kadar âlâ anlatan fazlaca sinema yok gerçekten.
“While You Were Sleeping/Sen Uyurken” (1995)
En düzgünler listelerinde genelde ismini görmezsiniz ancak çeşidinin mütevazı bir başyapıtıdır. Jon Turteltaub’un yönettiği, senaryosunu Daniel G. Sullivan ve Fredric Lebow’un kaleme aldığı sinema, metroda jeton satan genç bayanın platonik aşkını anlatır. Platonik aşkı gerçek olur lakin o sırada o da âşık olduğunu sandığı adamın kardeşine abayı yakar. Metroda yaşlı birine yer vermenin bile kahramanlık olduğuna ve ömrün asla planladığın üzere akmadığına dair beğenilen iletileriyle büyüleyen imal, kendini yalnız hissettiğinizde kusursuz bir besin desteği.
“You’ve Got Mail/Mesajınız Var” (1998)
Her ne kadar uyarlama ve bir daha çevrim olsa da Tom Hanks ve Meg Ryan’ın kimyasıyla yükselen, müzikleriyle mest eden bir Nora Ephron klasiği. Bu sinemaya yalnızca romantik güldürü diye bakmak da yetersiz kalır. Zira sinemadaki zincir kitapçı sahibi ile bağımsız kitapçının aşkı, kapitalizmin küçük esnafı yutan sistemine de isyan ettirir. bu biçimdeki iletileşme tekniği bugünden bakınca nostaljik gelebilir fakat bugün de toplumsal medya uygulamaları veyahut farklı aplikasyonlarla benzeri durumlar yaşanabiliyor. Beş sene evvel ikilinin birlikte oynadığı “Sleepless In Seattle” genelde daha sevilse de aslında “You’ve Got Mail”in hem daha masalsı ve tıpkı vakitte daha gerçekçi bir lisanı var.
“When Harry Met Sally…/Harry Sally ile Tanışınca” (1989)
Aşkın, zıt karakterler ve farklı toplumsal statülerdekiler içinde geçmesi üzerine kurulmuş romantik güldürü külliyatını elini zıddıyla köşeye atan “devrimci” sinema. Konuyu en başından yani “kadın ve erkek yalnızca arkadaş olabilir mi?” sorusuyla ele alıyor, bayanların erkekleri nasıl yanıltabildiğine kadar uzanıyor. Bu zekice senaryo, Nora Ephron’nun elinden çıkma. Rob Reiner’ın yönettiği sinema, Billy Crystal ve Meg Ryan’ın olağanüstü performansıyla da büyüdükçe büyüyor.
“Four Weddings and a Funeral/Dört Nikâh Bir Cenaze” (1994)
Direktör koltuğunda usta Mike Newell oturuyor; senaryo bir öbür ustanın, alışılmış ki Richard Curtis’in kaleminden çıkma. İngilizler romantik güldürü işini düzgün biliyor, hem mizahlarıyla tıpkı vakitte yarattıkları karakterlerle… İngiliz romantik komedilerinin sonunda her insanın otomobile doluşup ayrılanları kavuşturma gayreti da onların alametifarikası. Sarsak, güzel ve evliliğe pek de sıcak bakmayan delikanlı rolünde Hugh Grant, karizmatik ve aralıklı bayan rolünde Andie MacDowell perdede dayanılmaz bir çift yaratıyor.
“Love Actually/Aşk Her Yerde” (2003)
Romantik güldürü çeşidinin 2000’lerdeki birinci ve şimdilik tek başyapıtı. “Dört Nikâh Bir Cenaze”nin senaristi Richard Curtis bir daha iş başında. Bill Nighy’den Emma Thompson’a, Colin Firth’ten Liam Neeson’a ve Hugh Grant’a kadar tam bir takımyıldızı oluşturan sinema, yeni yıl öncesinde birbiriyle kesişen gerçekçi, yer yer hüzünlü fakat ümit dolu öyküler anlatıyor. Romantizm bir yana, sinemanın yıldızı ve güldürü ilahı ise Bill Nighy oluyor. Nighy’den “Love Is All Around” klibini izlemeye doyamıyoruz, hâlâ da doyamadık.
İşin bir de öteki boyutu var. Her sene vizyona fazlaca sayıda romantik güldürü girse de güya bu cinsin en yeterli örneklerini izledik ve artık daha yeterlisi yapılamıyor niyetiyle bitiriyoruz birçok sineması. Hugh Grant, Meg Ryan, Julia Roberts üzere o çeşitle özdeşlemiş oyuncular yok artık. Richard Curtis, Nora Ephron üzere kuvvetli kalemler de çıkmıyor. İşte bu yüzden romantik güldürülerin feriştahlarını bilhassa 1990’larda izlemişiz üzere geliyor. Bu sinemaları, üzerinden yıllar geçse de bilmem kaç sefer izlemiş de olsak yeniden seyrettiğimizde, birinci seyrettiğimiz o lezzeti, o sıcaklığı alabiliyoruz. Sonuçta yeterli sinema tipe bakmaz, düzgün sinema güzel sinemadır. Gelin artık, o unutulmaz romantik güldürüleri hatırlayalım.
“Notting Hill/Aşk Pürüz Tanımaz” (1999)
Roger Michell’ın yönettiği ve senaryosunu Richard Curtis’in kaleme aldığı sinema, yalnızca Hugh Grant ve Julia Roberts’ın süper kimyasıyla değil, olanaksızı imkanlı kılan akıcı senaryosu ile olağanüstü. Dünyanın en ünlü oyuncusu, bayağı bir kitapçıya abayı yakabilir ve ondan kendisini sevmesini bir çocuk üzere isteyebilir. Klasiğe dönüşmüş müziklerinin ve Rhys Ifans’ın çılgın varlığının da sinemaya katkısını unutamayız elbette. Sinema yalnızca yeterli yazılmış değil, romantik güldürüler için üst seviyede çekilmiş bir üretim. Hugh Grant’ın sokak pazarından yürüyüşüyle (ve gebe bir bayan imajıyla başlayıp onun bebeğini kucağına almasıyla sonlanan) vaktin geçişini bu kadar âlâ anlatan fazlaca sinema yok gerçekten.
“While You Were Sleeping/Sen Uyurken” (1995)
En düzgünler listelerinde genelde ismini görmezsiniz ancak çeşidinin mütevazı bir başyapıtıdır. Jon Turteltaub’un yönettiği, senaryosunu Daniel G. Sullivan ve Fredric Lebow’un kaleme aldığı sinema, metroda jeton satan genç bayanın platonik aşkını anlatır. Platonik aşkı gerçek olur lakin o sırada o da âşık olduğunu sandığı adamın kardeşine abayı yakar. Metroda yaşlı birine yer vermenin bile kahramanlık olduğuna ve ömrün asla planladığın üzere akmadığına dair beğenilen iletileriyle büyüleyen imal, kendini yalnız hissettiğinizde kusursuz bir besin desteği.
“You’ve Got Mail/Mesajınız Var” (1998)
Her ne kadar uyarlama ve bir daha çevrim olsa da Tom Hanks ve Meg Ryan’ın kimyasıyla yükselen, müzikleriyle mest eden bir Nora Ephron klasiği. Bu sinemaya yalnızca romantik güldürü diye bakmak da yetersiz kalır. Zira sinemadaki zincir kitapçı sahibi ile bağımsız kitapçının aşkı, kapitalizmin küçük esnafı yutan sistemine de isyan ettirir. bu biçimdeki iletileşme tekniği bugünden bakınca nostaljik gelebilir fakat bugün de toplumsal medya uygulamaları veyahut farklı aplikasyonlarla benzeri durumlar yaşanabiliyor. Beş sene evvel ikilinin birlikte oynadığı “Sleepless In Seattle” genelde daha sevilse de aslında “You’ve Got Mail”in hem daha masalsı ve tıpkı vakitte daha gerçekçi bir lisanı var.
“When Harry Met Sally…/Harry Sally ile Tanışınca” (1989)
Aşkın, zıt karakterler ve farklı toplumsal statülerdekiler içinde geçmesi üzerine kurulmuş romantik güldürü külliyatını elini zıddıyla köşeye atan “devrimci” sinema. Konuyu en başından yani “kadın ve erkek yalnızca arkadaş olabilir mi?” sorusuyla ele alıyor, bayanların erkekleri nasıl yanıltabildiğine kadar uzanıyor. Bu zekice senaryo, Nora Ephron’nun elinden çıkma. Rob Reiner’ın yönettiği sinema, Billy Crystal ve Meg Ryan’ın olağanüstü performansıyla da büyüdükçe büyüyor.
“Four Weddings and a Funeral/Dört Nikâh Bir Cenaze” (1994)
Direktör koltuğunda usta Mike Newell oturuyor; senaryo bir öbür ustanın, alışılmış ki Richard Curtis’in kaleminden çıkma. İngilizler romantik güldürü işini düzgün biliyor, hem mizahlarıyla tıpkı vakitte yarattıkları karakterlerle… İngiliz romantik komedilerinin sonunda her insanın otomobile doluşup ayrılanları kavuşturma gayreti da onların alametifarikası. Sarsak, güzel ve evliliğe pek de sıcak bakmayan delikanlı rolünde Hugh Grant, karizmatik ve aralıklı bayan rolünde Andie MacDowell perdede dayanılmaz bir çift yaratıyor.
“Love Actually/Aşk Her Yerde” (2003)
Romantik güldürü çeşidinin 2000’lerdeki birinci ve şimdilik tek başyapıtı. “Dört Nikâh Bir Cenaze”nin senaristi Richard Curtis bir daha iş başında. Bill Nighy’den Emma Thompson’a, Colin Firth’ten Liam Neeson’a ve Hugh Grant’a kadar tam bir takımyıldızı oluşturan sinema, yeni yıl öncesinde birbiriyle kesişen gerçekçi, yer yer hüzünlü fakat ümit dolu öyküler anlatıyor. Romantizm bir yana, sinemanın yıldızı ve güldürü ilahı ise Bill Nighy oluyor. Nighy’den “Love Is All Around” klibini izlemeye doyamıyoruz, hâlâ da doyamadık.