CatWalk
New member
İhsan Dindar – milliyet.com.tr / [email protected]
Sıkıntı bir dönemin içindeyiz? Bu bir buçuk yıllık süreç senin için nasıl geçti?
Bizim, takımımla birlikte yaptığımız müziğe iş üzere bakmıyor kimse. Sahnede geçirdiğimiz vakit ve paylaştığımız anılar fazlaca pahalı. Hayalimde daima Cem Karaca ve Moğollar, Apaşlar, Fikret Kızılok ve Tehlikeli unsur üzere bir grup ismi vardı. Zira takımın bir karakteri var ve bu karakter yarattığın müziğe de fazlaca katkı sağlıyor. O karakterdeki insanların da mümkün mertebe epeyce tanınmasını istediğim için de ismini Uzaylılar koydum ve dedğin üzere bir buçuk yıldır birlikte değildik. Bu röportaj öncesinde de bir buçuk yıl ortanın akabinde birinci provamızı yaptık. Herkes birbirini hayli özlemiş.
Pekala bu bir buçuk yıl boyunca hiç mi görüşemediniz?
Telefonla birbirimizi aradık olağan. Akustik gruplarla bir ortaya geldiğimiz için daha epey kemancı, klarnetçi, perküsyoncu ve trompetçi arkadaşlarımı görüyorum. Lakin herkesi bir ortada bakılırsamiyorum. O güç değişik bir şey. Hatta geçen rodimiz “kulis kiralayıp yalnızca muhabbet edelim” dedi.
“Her plak bir yolculuktur”
Fakat bu bir buçuk yılın akabinde müzikal üretimin senin açından durmamış olduğunu görüyoruz. Geçtiğimiz hafta Anadolu Funk vol.1 ismini taşıyan albümünü yayımladın. Anladığım kadarıyla bu albüm içinde yatan bir ukdenin ürünü. Gerçek mu anlamışım?
Motamot o denli. Genç yaştan beri paramı en epeyce harcadığım müzik enstrümanları, yemek ve kıyafet konusunda da şayet beğendiysem asla ödün vermem ve olağan ki plaklar. olağan olarak dijital platformlardan da her şeyi dinlemek mümkün. Ancak daha hayli bugünün gençlerine hitap eden bir şey. Lakin plak farklı. Plak başlar ve plak biter. Üçüncü modülden beşinci kesime geçmez kimse. Her plak bir seyahattir. ötürüsıyla benim öğrendiğim en değerli şey; her plağın anlatmak istediği bir şey vardır. ötürüsıyla yapmak istedikleri şeyin hedefini da o plağın içine muharrirler ve ortaya da bir anı çıkar. Plağın tüm bu süreçleri beşere sabrı ve dinlemeyi öğretiyor. bu biçimdece müziğin de modasından uzaklaşıp kendi ortasında bir mana yaratabiliyorsun. Anadolu Funk vol.1 albümünün kapağındaki fotoğraf Cem Karaca’nın “Nam Kaldı” plağındaki pozunun aynısıdır. Bunlar daima geçmişin izlerini, geçmişteki samimiyetini, kimi vakit şimdiki vakitte komik gelen şeyleri aslında o an için epeyce samimi bir halde yansıtıyor. Albümde onu da işlemek istedim. İllâ müziklerimde onların coverlarını yaparak değil yeni melodilerle de günümüze getirerek de işlemek istedim. Eminim seveni de olur.
Albümün ismini gördüğümde bir cover çalışması sandım. Lakin dediğin üzere değişik bir şeyle çıktın karşımıza. Artık bu müziklerin ortaya çıkış sürecine de gelmek istiyorum. Albümün ortaya çıkış süreci nasıldı?
Bu albümün geçmişi eskiye dayanıyor aslında. Albümün ortasındaki “Banane” müziği 17 yaşında yazdığım bir müzik. Kelamları bana kendi şiirlerini yazan biri tarafınca ben sokakta çalarken ikram edilmişti. “Bunlar al senin olsun. Bunları ben yazmadım. Bana biri tarafınca yazdırıldı” dedi. Yani aslında Allah’tan bahsediyor. “Bunlar senin olsun” dedi ve bana verdi. Ben de okurken bir şeyler çıkartırım dedim. Bir Karadeniz Rock müziği ortaya çıkardım. Kelamların devamını da ben yazdım fakat birinci kısmı ismini bile bilmediğim; ki keşke bilsem o bireye ilişkin. Ona da bir kere daha teşekkür ediyorum buradan. Albümün ortaya çıkışı ise 2018 yılında daha Mevsim Çiçekleri albümü devrinden vardı. Her albümüm ya da teklim daha sonrası müziklerim hakkında bir kıymetlendirme yaparım. Tahminen gelecekte deneyimlerimi gençlere aktarmak istediğim bununla birlikte gün gelip kendim de bakıp öğrendiklerimi tekrar hatırlamak için yazdığım bir defterim var. Bu defterin başında şu biçimde yazıyor: Bu deneyimlerle albüm daha sonrası değerlendirmeleri ileride yapacağım Anadolu Funk albümüme hazırlık sürecimdir. Yıl 2018! Yani epeydir başımda büyük hayal ve niyetlerle bu proje var. Ülkeme bana verdiği her şey için bir karşılık olarak bu albümü tasarladım.
Dijital platformlarda bu özellik yok olağan lakin mesela bu albümün bir plağı olursa bir ithaf olacak mı bu kimliği meçhul şahsa?
Katiyetle olacak. Benim bu albümü yaparken her şeyin bu kadar kapitalleşmediği, el işleri yapıldığı, gitarların bile manyetiklerinin elle yapıldığı bu biçimdelardan fazlaca şeyler öğrendim. Öğrendiğim en büyük şeylerden biri de albüm yapılırken bunun bir çocuğum üzere olması. Plağın ortasında de bu anlattıklarımın hepsini, tüm müziklerin anılarını yazmak ve dinleyicilerin müziklerle daha da fazla bağ kurmasını sağlama niyetim var olağan. Anadolu Funk vol.2’den daha sonra ikisi bir plak olacak.
Albüme baktığımızda Hey! Douglas üzere isimler de karşımıza çıkıyor. Pekala albümün üretim evresinde kimler yer alıyor?
Ekin Cengizkan ve Enver Muhammedi tüm müzik topluluğunun yakından tanıdığı hayli güzel bir eküri. Şayet Ekin’i getiriyorsan yanında da Enver’i getirmen gerekiyor. Bizim EnEvEk diye hayli eski bir kümemiz da var hatta. daha sonrasında Umut Otomobilci var. Köyde benim komşum kendisi. Nedim Ruacan üzere bir isim var. Çok yeterli çalıştık. Üç prova yaptık daha sonra olağan ortaya pandemi girdi. Tam kayıt alacağız pandemi niçiniyle biri gelemiyor. Ortaya bir ay giriyor. O süreçte moralim hayli bozuldu. Savaşı kaybetmiş bir savaşçı üzere hissettim. Lakin daha sonrasında annem ve kız arkadaşımın takviyesiyle bir biçimde toparladım. Selma’yı Banane’yi bu biçimde kaydettik. esasen 17 yaşımda yazdığım, daima başımda olan müziklerdi.
Pekala müziği de 17 yaşında mı bestelemiştin? Yoksa yalnızca kelamlar mi?
Oturup evvel kelamları düşünürüm. Başımda müzik yazarken bir simülasyon oluştururum. Hayalimde yarattığım âna bakarak kelamlarını müellifim. İşte o yüzdilk evvel fikir ortaya çıkar. daha sonra kelamlar ve melodi bir ortada dökülür. Bende evvel müzik gelir ya da kelam ve müzik tıpkı anda gelir. Senkronlu gelişir.
“O kıvılcım aleve döndü bir kere”
Bu sürecin bir kısmını köyde geçirdin. Motivasyon açısından hangisi daha yeterli geldi sana?
Bu süreçte ahşap işçiliğine yöneldim. Aslında ne kadar toplumsal varlıklar olduğumuz fark ettim. Konserden daha sonra beğeni almaya, alkış duymaya hasret kaldık. Birtakım online konserlerde alkış sesi duyar duymaz bir tuhaf olduk. Köy hayatının şu biçimde bir avantajı oldu; olağan ki toplumsal olarak izole bir hayat sürdürmek zorundaydım. İnsanların olmayışıyla bir boşluğa düşüp hiç bir şey de yapamayabilirdim. Fakat bu bana yakışmazdı. Hayat ideolojim ne olursa olsun ileri gitmektir. Üretmeye devam, bir şeylerle uğraşmaya devam. Ahşap işlerimin yanı sıra İstanbul’dan enstrümanlarımı getirttim ve bir odamı stüdyoya dönüştürdüm. Odayı yalıtımla kaplattım ve bütün demolarımı bu odada yaptım. Demo süreci bitince albümü kaydetmek için İstanbul’a kaosun içine döndüm.
Aylar daha sonra İstanbul’a dönünce neler hissettin? Nasıl bir görünümle karşılaştın?
Köye birinci gittiğimde kısa sürer diyerekten biraz da baş dinlerim kanısıyla yanıma hiç gitar almamıştım. Lakin epey geçmeden gitar hasretimden kafayı yemeye başladım. Allah’tan kemancı arkadaşım o devirde Marmaris’te yaşıyordu. Onun ailesi bana gitarımı getirdi. Üç aylık bir hasretten daha sonra gitarıma dokunduğumda epey eski bir arkadaşıma kavuşmuş üzere hissettim. İstanbul’a döndüğümde açıkçası pek özlememiştim ancak bütün gitarlarım da burada. bir müddet daima gitar çaldım.
Az evvel hobilerden bahsettin. Ahşap işlerine devam edecek misin yoksa bu bir pandemi anısı olarak mı kalacak?
Sanmıyorum. O kıvılcım aleve döndü bir sefer. Arkadaşlarımıza mumluk lazım oluyor, tasarlayıp üretiyorum. Artık internet sitemize de koymaya başladım. İnanılmaz sabır gerektiren bir hobi. Beşere epeyce şey öğretiyor. hem de ağaçları, doğayı tanımanı sağlıyor. Tüketim toplumunun bir modülü olmaktan çıkıyorsun. örneğin ben evvelce etrafta odun kesimleri gördüğümde yanından geçer giderdim. Lakin artık “acaba bundan bir şey yapabilir miyim?” diye düşünüyorum. Her şeyi geri dönüştürmeye başladım. Bu benim hayat emelime da epey uygun.
Bu röportajımız öncesinde bir prova yapıyordun. Yakında seni ve kümesini konserlerde de gorecek miyiz?
Pandemiyi hayli çabuk bitirdik üzere. Lakin ben biraz daha bekleme taraftarıyım. Çok uzun müddet bir arada çalışmadık. O meyyit toprağını atmak fazlaca değerli. O denli bir şey tasarlamak istiyorum ki her orta verip döndüğümüzde güya konutunu bir süre kiraya vermişsin de daha sonrasında geri gelmişsin üzere olacak. Bir sistematik oluşturup her an turneye çıkabilecek bir nizam ayarlayacağım.
“Biz artık daima müziğin sesini kısma muhtaçlığı duyuyoruz”
Artık biraz daha derin bir mevzuya girmek istiyorum. 70’lerin 80’lerin müziğine son periyotta büyük bir ilgi var. Sadece bu periyodun müziğini yapan kümeler bile mevcut. Sence bu ilgi bir nostaljik durum mu yoksa günümüz tanınan müziğine karşı bir tepki mu?
Üretim giderek kıtlaşması, yaratım alanlarının daralması ve müziğin yinea düşmesi insanlarda yeni arayışlara niye oluyor. Her şeyin bayağılaşması ve organiklikten uzaklaşması, bütün seslerin bastırılması, vokalin en önde duyulması bunlar sorun. En son ne vakit müziğin sesini açmak zorunda hissettik? Biz artık daima müziğin sesini kısma gereksinimi duyuyoruz. İnsanların, çocukların bir şeyler öğrenmesini amaçlayan müzikler en son Barış Manço devrinde yapıldı. Ölümsüz eserler yaratmak için bu eserler için kalbimizi ortaya koymamız gerekiyor. Bu yüzden şu anda o devrin müzikleri coverlanıyor. Öte yandan beşerler bu müziklerle eski mahallesini, televizyonun üzerindeki dantelini hatırlıyor. Akşam ezanını duyar duymaz meskene döndüğü günleri hatırlıyor. O yüzden de oraya dönmek istiyorlar.
Anadolu Funk vol.1 isminden da anlaşılacağı üzere devamının olacağı bir proje. Yanılmıyorum değil mi?
Bununla ilgili evrancangunduz.com isimli sitemin blog kısmında birkaç sene evvel bu albümü yapacağımı yazdığımda volume 1, volume 2 ve volume 3 şeklide ayıracağımı yazmıştım. Bunlardan bir tanesi için bir derleme hayalim de var. Cem Karaca’nın ve Fikret Kızılok’un bilinen ancak hiç duyulmamış versiyonlardaki birkaç müziği var. beraberinde Yavuz Çetin’den ve babamdan da çalmak istediğim bir Anadolu Funk vol.3 konsepti yaratmak istiyorum. “İyi ki vardınız, daima de varsınız” biçiminde bir konsept yaratmak istiyorum.
Geriye kalan iki albümü ne vakit dinleyeceğiz?
Yakında vol.2’den Bozacı isimli müziğimizi single olarak yayımlayacağız. Mahallede bozacının sesini duyarak yazdığım bir müzik. Halktan bir işçinin kıssasını anlatan bir müzik. Aralık ayında da vol.2’nin tamamını yayımlayacağız diye düşünüyorum.
Anadolu Funk vol.1’de Hey! Douglas ile çalışmıştın. İkincisi için bir isim var mı?
Ceza. O olsun diye fazlaca istiyorum. Dileğim o istikamette. Umarım olur.
Sıkıntı bir dönemin içindeyiz? Bu bir buçuk yıllık süreç senin için nasıl geçti?
Bizim, takımımla birlikte yaptığımız müziğe iş üzere bakmıyor kimse. Sahnede geçirdiğimiz vakit ve paylaştığımız anılar fazlaca pahalı. Hayalimde daima Cem Karaca ve Moğollar, Apaşlar, Fikret Kızılok ve Tehlikeli unsur üzere bir grup ismi vardı. Zira takımın bir karakteri var ve bu karakter yarattığın müziğe de fazlaca katkı sağlıyor. O karakterdeki insanların da mümkün mertebe epeyce tanınmasını istediğim için de ismini Uzaylılar koydum ve dedğin üzere bir buçuk yıldır birlikte değildik. Bu röportaj öncesinde de bir buçuk yıl ortanın akabinde birinci provamızı yaptık. Herkes birbirini hayli özlemiş.
Pekala bu bir buçuk yıl boyunca hiç mi görüşemediniz?
Telefonla birbirimizi aradık olağan. Akustik gruplarla bir ortaya geldiğimiz için daha epey kemancı, klarnetçi, perküsyoncu ve trompetçi arkadaşlarımı görüyorum. Lakin herkesi bir ortada bakılırsamiyorum. O güç değişik bir şey. Hatta geçen rodimiz “kulis kiralayıp yalnızca muhabbet edelim” dedi.
“Her plak bir yolculuktur”
Fakat bu bir buçuk yılın akabinde müzikal üretimin senin açından durmamış olduğunu görüyoruz. Geçtiğimiz hafta Anadolu Funk vol.1 ismini taşıyan albümünü yayımladın. Anladığım kadarıyla bu albüm içinde yatan bir ukdenin ürünü. Gerçek mu anlamışım?
Motamot o denli. Genç yaştan beri paramı en epeyce harcadığım müzik enstrümanları, yemek ve kıyafet konusunda da şayet beğendiysem asla ödün vermem ve olağan ki plaklar. olağan olarak dijital platformlardan da her şeyi dinlemek mümkün. Ancak daha hayli bugünün gençlerine hitap eden bir şey. Lakin plak farklı. Plak başlar ve plak biter. Üçüncü modülden beşinci kesime geçmez kimse. Her plak bir seyahattir. ötürüsıyla benim öğrendiğim en değerli şey; her plağın anlatmak istediği bir şey vardır. ötürüsıyla yapmak istedikleri şeyin hedefini da o plağın içine muharrirler ve ortaya da bir anı çıkar. Plağın tüm bu süreçleri beşere sabrı ve dinlemeyi öğretiyor. bu biçimdece müziğin de modasından uzaklaşıp kendi ortasında bir mana yaratabiliyorsun. Anadolu Funk vol.1 albümünün kapağındaki fotoğraf Cem Karaca’nın “Nam Kaldı” plağındaki pozunun aynısıdır. Bunlar daima geçmişin izlerini, geçmişteki samimiyetini, kimi vakit şimdiki vakitte komik gelen şeyleri aslında o an için epeyce samimi bir halde yansıtıyor. Albümde onu da işlemek istedim. İllâ müziklerimde onların coverlarını yaparak değil yeni melodilerle de günümüze getirerek de işlemek istedim. Eminim seveni de olur.
Albümün ismini gördüğümde bir cover çalışması sandım. Lakin dediğin üzere değişik bir şeyle çıktın karşımıza. Artık bu müziklerin ortaya çıkış sürecine de gelmek istiyorum. Albümün ortaya çıkış süreci nasıldı?
Bu albümün geçmişi eskiye dayanıyor aslında. Albümün ortasındaki “Banane” müziği 17 yaşında yazdığım bir müzik. Kelamları bana kendi şiirlerini yazan biri tarafınca ben sokakta çalarken ikram edilmişti. “Bunlar al senin olsun. Bunları ben yazmadım. Bana biri tarafınca yazdırıldı” dedi. Yani aslında Allah’tan bahsediyor. “Bunlar senin olsun” dedi ve bana verdi. Ben de okurken bir şeyler çıkartırım dedim. Bir Karadeniz Rock müziği ortaya çıkardım. Kelamların devamını da ben yazdım fakat birinci kısmı ismini bile bilmediğim; ki keşke bilsem o bireye ilişkin. Ona da bir kere daha teşekkür ediyorum buradan. Albümün ortaya çıkışı ise 2018 yılında daha Mevsim Çiçekleri albümü devrinden vardı. Her albümüm ya da teklim daha sonrası müziklerim hakkında bir kıymetlendirme yaparım. Tahminen gelecekte deneyimlerimi gençlere aktarmak istediğim bununla birlikte gün gelip kendim de bakıp öğrendiklerimi tekrar hatırlamak için yazdığım bir defterim var. Bu defterin başında şu biçimde yazıyor: Bu deneyimlerle albüm daha sonrası değerlendirmeleri ileride yapacağım Anadolu Funk albümüme hazırlık sürecimdir. Yıl 2018! Yani epeydir başımda büyük hayal ve niyetlerle bu proje var. Ülkeme bana verdiği her şey için bir karşılık olarak bu albümü tasarladım.
Dijital platformlarda bu özellik yok olağan lakin mesela bu albümün bir plağı olursa bir ithaf olacak mı bu kimliği meçhul şahsa?
Katiyetle olacak. Benim bu albümü yaparken her şeyin bu kadar kapitalleşmediği, el işleri yapıldığı, gitarların bile manyetiklerinin elle yapıldığı bu biçimdelardan fazlaca şeyler öğrendim. Öğrendiğim en büyük şeylerden biri de albüm yapılırken bunun bir çocuğum üzere olması. Plağın ortasında de bu anlattıklarımın hepsini, tüm müziklerin anılarını yazmak ve dinleyicilerin müziklerle daha da fazla bağ kurmasını sağlama niyetim var olağan. Anadolu Funk vol.2’den daha sonra ikisi bir plak olacak.
Albüme baktığımızda Hey! Douglas üzere isimler de karşımıza çıkıyor. Pekala albümün üretim evresinde kimler yer alıyor?
Ekin Cengizkan ve Enver Muhammedi tüm müzik topluluğunun yakından tanıdığı hayli güzel bir eküri. Şayet Ekin’i getiriyorsan yanında da Enver’i getirmen gerekiyor. Bizim EnEvEk diye hayli eski bir kümemiz da var hatta. daha sonrasında Umut Otomobilci var. Köyde benim komşum kendisi. Nedim Ruacan üzere bir isim var. Çok yeterli çalıştık. Üç prova yaptık daha sonra olağan ortaya pandemi girdi. Tam kayıt alacağız pandemi niçiniyle biri gelemiyor. Ortaya bir ay giriyor. O süreçte moralim hayli bozuldu. Savaşı kaybetmiş bir savaşçı üzere hissettim. Lakin daha sonrasında annem ve kız arkadaşımın takviyesiyle bir biçimde toparladım. Selma’yı Banane’yi bu biçimde kaydettik. esasen 17 yaşımda yazdığım, daima başımda olan müziklerdi.
Pekala müziği de 17 yaşında mı bestelemiştin? Yoksa yalnızca kelamlar mi?
Oturup evvel kelamları düşünürüm. Başımda müzik yazarken bir simülasyon oluştururum. Hayalimde yarattığım âna bakarak kelamlarını müellifim. İşte o yüzdilk evvel fikir ortaya çıkar. daha sonra kelamlar ve melodi bir ortada dökülür. Bende evvel müzik gelir ya da kelam ve müzik tıpkı anda gelir. Senkronlu gelişir.
“O kıvılcım aleve döndü bir kere”
Bu sürecin bir kısmını köyde geçirdin. Motivasyon açısından hangisi daha yeterli geldi sana?
Bu süreçte ahşap işçiliğine yöneldim. Aslında ne kadar toplumsal varlıklar olduğumuz fark ettim. Konserden daha sonra beğeni almaya, alkış duymaya hasret kaldık. Birtakım online konserlerde alkış sesi duyar duymaz bir tuhaf olduk. Köy hayatının şu biçimde bir avantajı oldu; olağan ki toplumsal olarak izole bir hayat sürdürmek zorundaydım. İnsanların olmayışıyla bir boşluğa düşüp hiç bir şey de yapamayabilirdim. Fakat bu bana yakışmazdı. Hayat ideolojim ne olursa olsun ileri gitmektir. Üretmeye devam, bir şeylerle uğraşmaya devam. Ahşap işlerimin yanı sıra İstanbul’dan enstrümanlarımı getirttim ve bir odamı stüdyoya dönüştürdüm. Odayı yalıtımla kaplattım ve bütün demolarımı bu odada yaptım. Demo süreci bitince albümü kaydetmek için İstanbul’a kaosun içine döndüm.
Aylar daha sonra İstanbul’a dönünce neler hissettin? Nasıl bir görünümle karşılaştın?
Köye birinci gittiğimde kısa sürer diyerekten biraz da baş dinlerim kanısıyla yanıma hiç gitar almamıştım. Lakin epey geçmeden gitar hasretimden kafayı yemeye başladım. Allah’tan kemancı arkadaşım o devirde Marmaris’te yaşıyordu. Onun ailesi bana gitarımı getirdi. Üç aylık bir hasretten daha sonra gitarıma dokunduğumda epey eski bir arkadaşıma kavuşmuş üzere hissettim. İstanbul’a döndüğümde açıkçası pek özlememiştim ancak bütün gitarlarım da burada. bir müddet daima gitar çaldım.
Az evvel hobilerden bahsettin. Ahşap işlerine devam edecek misin yoksa bu bir pandemi anısı olarak mı kalacak?
Sanmıyorum. O kıvılcım aleve döndü bir sefer. Arkadaşlarımıza mumluk lazım oluyor, tasarlayıp üretiyorum. Artık internet sitemize de koymaya başladım. İnanılmaz sabır gerektiren bir hobi. Beşere epeyce şey öğretiyor. hem de ağaçları, doğayı tanımanı sağlıyor. Tüketim toplumunun bir modülü olmaktan çıkıyorsun. örneğin ben evvelce etrafta odun kesimleri gördüğümde yanından geçer giderdim. Lakin artık “acaba bundan bir şey yapabilir miyim?” diye düşünüyorum. Her şeyi geri dönüştürmeye başladım. Bu benim hayat emelime da epey uygun.
Bu röportajımız öncesinde bir prova yapıyordun. Yakında seni ve kümesini konserlerde de gorecek miyiz?
Pandemiyi hayli çabuk bitirdik üzere. Lakin ben biraz daha bekleme taraftarıyım. Çok uzun müddet bir arada çalışmadık. O meyyit toprağını atmak fazlaca değerli. O denli bir şey tasarlamak istiyorum ki her orta verip döndüğümüzde güya konutunu bir süre kiraya vermişsin de daha sonrasında geri gelmişsin üzere olacak. Bir sistematik oluşturup her an turneye çıkabilecek bir nizam ayarlayacağım.
“Biz artık daima müziğin sesini kısma muhtaçlığı duyuyoruz”
Artık biraz daha derin bir mevzuya girmek istiyorum. 70’lerin 80’lerin müziğine son periyotta büyük bir ilgi var. Sadece bu periyodun müziğini yapan kümeler bile mevcut. Sence bu ilgi bir nostaljik durum mu yoksa günümüz tanınan müziğine karşı bir tepki mu?
Üretim giderek kıtlaşması, yaratım alanlarının daralması ve müziğin yinea düşmesi insanlarda yeni arayışlara niye oluyor. Her şeyin bayağılaşması ve organiklikten uzaklaşması, bütün seslerin bastırılması, vokalin en önde duyulması bunlar sorun. En son ne vakit müziğin sesini açmak zorunda hissettik? Biz artık daima müziğin sesini kısma gereksinimi duyuyoruz. İnsanların, çocukların bir şeyler öğrenmesini amaçlayan müzikler en son Barış Manço devrinde yapıldı. Ölümsüz eserler yaratmak için bu eserler için kalbimizi ortaya koymamız gerekiyor. Bu yüzden şu anda o devrin müzikleri coverlanıyor. Öte yandan beşerler bu müziklerle eski mahallesini, televizyonun üzerindeki dantelini hatırlıyor. Akşam ezanını duyar duymaz meskene döndüğü günleri hatırlıyor. O yüzden de oraya dönmek istiyorlar.
Anadolu Funk vol.1 isminden da anlaşılacağı üzere devamının olacağı bir proje. Yanılmıyorum değil mi?
Bununla ilgili evrancangunduz.com isimli sitemin blog kısmında birkaç sene evvel bu albümü yapacağımı yazdığımda volume 1, volume 2 ve volume 3 şeklide ayıracağımı yazmıştım. Bunlardan bir tanesi için bir derleme hayalim de var. Cem Karaca’nın ve Fikret Kızılok’un bilinen ancak hiç duyulmamış versiyonlardaki birkaç müziği var. beraberinde Yavuz Çetin’den ve babamdan da çalmak istediğim bir Anadolu Funk vol.3 konsepti yaratmak istiyorum. “İyi ki vardınız, daima de varsınız” biçiminde bir konsept yaratmak istiyorum.
Geriye kalan iki albümü ne vakit dinleyeceğiz?
Yakında vol.2’den Bozacı isimli müziğimizi single olarak yayımlayacağız. Mahallede bozacının sesini duyarak yazdığım bir müzik. Halktan bir işçinin kıssasını anlatan bir müzik. Aralık ayında da vol.2’nin tamamını yayımlayacağız diye düşünüyorum.
Anadolu Funk vol.1’de Hey! Douglas ile çalışmıştın. İkincisi için bir isim var mı?
Ceza. O olsun diye fazlaca istiyorum. Dileğim o istikamette. Umarım olur.