CatWalk
New member
Efnan Atmaca – Ağlayışları, gülümseyişleri, sessizlikleriyle ve en çok da kendi yüzleşmeleriyle geçen içten, samimi, naif bir sohbete tanıklık etmek, ucundan bucağından da olsa, sohbet edenler duymasa da ortada katılmak herkese yeterli gelir. Hele de sohbetin bir tarafı kuşkusuz Türk edebiyatının en kıymetli isimlerinden Selim İleri ise. Ve ona eşlik eden hem Selim Bey’in tıpkı vakitte benim en sevdiğimiz dostlarımızdan, yıllardır edebiyata bir epey alanda hizmet veren Burcu Aktaş olunca… Selim Bey’in mart ayında geçirdiği rahatsızlıkta Burcu yanındaydı. O akşam tahminen de onun ömrünü kurtardı. Selim Beyefendi ve Burcu uzun vakittir epey yeterli dostlar. O akşam da Burcu, Selim Bey’le sohbet etmek için oradaydı. daha sonra…
Selim Beyefendi sever hüznü
daha sonrası işte bu ruhu hoş iki insanın sohbetlerinde kapalı. “Düşüşten daha sonra” isimli kitap Selim Beyefendi ile Burcu’nun sohbetlerinden oluşan bir anlatı kitabı. Kitap o akşam yaşananlarla başlıyor. Edebiyata, yaşama, mutluluğa, acıya, pişmanlıklara, dostluğa özetle hayata dair ne var ise, işte onlarla devam ediyor. Tarihler 5 Mart’ı gösterdiğinde başlıyor her şey. Ne tuhaftır ki o ben de anneme bir 5 Mart’ta veda ettim. Günlerin uğursuzu olmaz olağan olarak lakin kimi günler birilerine iyi gelmez. İşte hayli sevdiğim iki beşerle yazgımıza uğursuz bir tarih olarak geçen o günde Selim Beyefendi, Burcu’nun yanında kötüleşiyor. Kitapta ikisi de o güne dair hatırladıklarını anlatıyorlar. Vefatla karşılaştıkları o ana. Selim Beyefendi kendi hissettiklerini anlatıyor. Burcu sevdiği birini kurtarma telaşını. Kim olursak olalım hepimizin yaşadığı yahut yaşayacağı o anları o denli naif anlatıyor ki her ikisi de. Selim Beyefendi hastanede gözlerini açmasıyla bir arada kendiyle bir hesaplaşmaya giriyor. Affetsin beni ancak hiç bitmez Selim Bey’in bu hesaplaşması. Daima eleştirir kendini, daima noksan bir taraf bulur kendinde. Çuvaldızı daima kendine batırır da iğneyi kimseye dokundurduğuna ben şahit olmadım. Kitapta da birebirini yapıyor. Daha en başında diyor ki “Hayat konusunda bir fikrim vardı: Aşikâr bir yerden daha sonra insan kalbi kırmamak… Artık o da yok artık. aslına bakarsan kırmışım. Niçin tüm bunlar?.” daha sonra da küskünlük yaşadığı isimleri anlatıyor. Edebiyatımızın, sanatımızın kıymetli isimleri olağan olarak Selim Bey’in anlattıkları. Daima kendini suçluyor, pişmanlığını lisana getiriyor. Zarafetiyle ve asaletiyle tahminen de özür diliyor onlardan. Lakin bu yaptığının nasıl onurlu bir davranış olduğunun altının çizilmesine hiç müsaade vermiyor. Ben tahminen de kıyamadığımdan Selim Bey’e sohbete katılıp “Kendinize bu kadar acımasız olmayın, bu kadar hırpalamayın. Olmuş bitmiş tüm bunlar. Kalbini kazandığınız, elini tuttuğunuz o kadar epey insan, o kadar hayli okur var ki, haydi gelin onları da konuşalım” demek istiyorum. her neyse ki Burcu bana ses olup Selim Bey’i oraya çekmek istiyor. Onları da konuşuyorlar lakin epeyce değil zira Selim Beyefendi seviyor hüznü.
“Acı Hâlâ Çok Genç”
Bu anlatıda başrolde vefat var. hayatın kardeşi. Muharrirlerin mevti nasıl beklediklerini, nasıl kabullendiklerini anlatıyor Selim Beyefendi uzun uzun. Yahya Kemal’in “Bitsin, güzeliyle, bu beyhûde sonbahar” mısrası Selim Beyefendi üzere benim de yüreğimi sızlatıyor. Türk edebiyatının bir dökümünü çıkarıyor Burcu ile Selim Beyefendi kitap boyunca. Bir müellifin kendi edebiyatıyla hesaplaşmasının yanı sıra Türk edebiyatının en kıymetli isimlerinin tahlilini yapıyorlar. Üstelik hiç yormadan, yumuşakca, keyiflice. Ortaya anılarını serpiştiriyor Selim Beyefendi. Hiç saklanmadan anlatıyor hissettiklerini. Muhakkak ki Burcu’nun varlığı ona itimat veriyor. Kimseyi eleştirmiyor, yermiyor. Vaktinde eleştirdiklerinin bile bu kere sevdiği istikametlerini çıkarıyor ortaya. İsimleri yazmıyorum ki sürprizi kaçmasın lakin sizi temin ederim ki edebiyatın labirentlerinde dolaşırken elinizden hiç düşmeyecek bir başucu kitabı “Düşüşten daha sonra”.
Bu sohbetten öğreniyoruz ki Selim Bey’in yazdığı bir roman varmış: “Acı Hâlâ Çok Genç”. Selim Beyefendi, hastaniçin meskene dönünce onu yırtmış. Kendince sebepleri var ve onları da anlatıyor olağan olarak kitapta. Sohbetin bu kısmında da bir muharririn kendi sanatsal, edebi hesaplaşmasına şahit oluyoruz. Selim Beyefendi ne söylerse söylesin Burcu ikna olmuyor o kitabın yok bulunmasına. Bir kısmını okumuş zira. Ben de ona katılıyorum ve keşke okuyabilseydim diye içimden geçiriyorum. Kim bilir tahminen Selim Bey’e bir daha bir coşku gelir, iştah gelir, istek gelir ve sıhhati da müsaade eder de bir daha onun kaleminden bir roman okuruz. Ne de olsa Füsun Akatlı’nın dediği üzere “O daima Selim İleri kaldı.” Edebiyat yazmaktır evet, lakin beraberinde yaşamaktır. Ben de bu yazıyı yazarken yaşadıklarımı da aktarmak istedim. Selim Beyefendi ve Burcu’yla dostlukların her gününe…
Selim Beyefendi sever hüznü
daha sonrası işte bu ruhu hoş iki insanın sohbetlerinde kapalı. “Düşüşten daha sonra” isimli kitap Selim Beyefendi ile Burcu’nun sohbetlerinden oluşan bir anlatı kitabı. Kitap o akşam yaşananlarla başlıyor. Edebiyata, yaşama, mutluluğa, acıya, pişmanlıklara, dostluğa özetle hayata dair ne var ise, işte onlarla devam ediyor. Tarihler 5 Mart’ı gösterdiğinde başlıyor her şey. Ne tuhaftır ki o ben de anneme bir 5 Mart’ta veda ettim. Günlerin uğursuzu olmaz olağan olarak lakin kimi günler birilerine iyi gelmez. İşte hayli sevdiğim iki beşerle yazgımıza uğursuz bir tarih olarak geçen o günde Selim Beyefendi, Burcu’nun yanında kötüleşiyor. Kitapta ikisi de o güne dair hatırladıklarını anlatıyorlar. Vefatla karşılaştıkları o ana. Selim Beyefendi kendi hissettiklerini anlatıyor. Burcu sevdiği birini kurtarma telaşını. Kim olursak olalım hepimizin yaşadığı yahut yaşayacağı o anları o denli naif anlatıyor ki her ikisi de. Selim Beyefendi hastanede gözlerini açmasıyla bir arada kendiyle bir hesaplaşmaya giriyor. Affetsin beni ancak hiç bitmez Selim Bey’in bu hesaplaşması. Daima eleştirir kendini, daima noksan bir taraf bulur kendinde. Çuvaldızı daima kendine batırır da iğneyi kimseye dokundurduğuna ben şahit olmadım. Kitapta da birebirini yapıyor. Daha en başında diyor ki “Hayat konusunda bir fikrim vardı: Aşikâr bir yerden daha sonra insan kalbi kırmamak… Artık o da yok artık. aslına bakarsan kırmışım. Niçin tüm bunlar?.” daha sonra da küskünlük yaşadığı isimleri anlatıyor. Edebiyatımızın, sanatımızın kıymetli isimleri olağan olarak Selim Bey’in anlattıkları. Daima kendini suçluyor, pişmanlığını lisana getiriyor. Zarafetiyle ve asaletiyle tahminen de özür diliyor onlardan. Lakin bu yaptığının nasıl onurlu bir davranış olduğunun altının çizilmesine hiç müsaade vermiyor. Ben tahminen de kıyamadığımdan Selim Bey’e sohbete katılıp “Kendinize bu kadar acımasız olmayın, bu kadar hırpalamayın. Olmuş bitmiş tüm bunlar. Kalbini kazandığınız, elini tuttuğunuz o kadar epey insan, o kadar hayli okur var ki, haydi gelin onları da konuşalım” demek istiyorum. her neyse ki Burcu bana ses olup Selim Bey’i oraya çekmek istiyor. Onları da konuşuyorlar lakin epeyce değil zira Selim Beyefendi seviyor hüznü.
“Acı Hâlâ Çok Genç”
Bu anlatıda başrolde vefat var. hayatın kardeşi. Muharrirlerin mevti nasıl beklediklerini, nasıl kabullendiklerini anlatıyor Selim Beyefendi uzun uzun. Yahya Kemal’in “Bitsin, güzeliyle, bu beyhûde sonbahar” mısrası Selim Beyefendi üzere benim de yüreğimi sızlatıyor. Türk edebiyatının bir dökümünü çıkarıyor Burcu ile Selim Beyefendi kitap boyunca. Bir müellifin kendi edebiyatıyla hesaplaşmasının yanı sıra Türk edebiyatının en kıymetli isimlerinin tahlilini yapıyorlar. Üstelik hiç yormadan, yumuşakca, keyiflice. Ortaya anılarını serpiştiriyor Selim Beyefendi. Hiç saklanmadan anlatıyor hissettiklerini. Muhakkak ki Burcu’nun varlığı ona itimat veriyor. Kimseyi eleştirmiyor, yermiyor. Vaktinde eleştirdiklerinin bile bu kere sevdiği istikametlerini çıkarıyor ortaya. İsimleri yazmıyorum ki sürprizi kaçmasın lakin sizi temin ederim ki edebiyatın labirentlerinde dolaşırken elinizden hiç düşmeyecek bir başucu kitabı “Düşüşten daha sonra”.
Bu sohbetten öğreniyoruz ki Selim Bey’in yazdığı bir roman varmış: “Acı Hâlâ Çok Genç”. Selim Beyefendi, hastaniçin meskene dönünce onu yırtmış. Kendince sebepleri var ve onları da anlatıyor olağan olarak kitapta. Sohbetin bu kısmında da bir muharririn kendi sanatsal, edebi hesaplaşmasına şahit oluyoruz. Selim Beyefendi ne söylerse söylesin Burcu ikna olmuyor o kitabın yok bulunmasına. Bir kısmını okumuş zira. Ben de ona katılıyorum ve keşke okuyabilseydim diye içimden geçiriyorum. Kim bilir tahminen Selim Bey’e bir daha bir coşku gelir, iştah gelir, istek gelir ve sıhhati da müsaade eder de bir daha onun kaleminden bir roman okuruz. Ne de olsa Füsun Akatlı’nın dediği üzere “O daima Selim İleri kaldı.” Edebiyat yazmaktır evet, lakin beraberinde yaşamaktır. Ben de bu yazıyı yazarken yaşadıklarımı da aktarmak istedim. Selim Beyefendi ve Burcu’yla dostlukların her gününe…