CatWalk
New member
Nil Kural – 74. Cannes Sinema Festivali’nde Julia Ducournau’nun yönettiği “Titane”ın dünyanın en saygın ödüllerinden Altın Palmiye’ye uzanması bayan direktör ekseninde gündeme geldi. Ne de olsa Cannes’ın tarihinde Jane Campion’dan daha sonra ikinci sefer bir bayan direktör büyük mükafatı kazandı. Lakin Ducournau’nun vücut dehşetiyle (body horror) bu mükafata uzanması da dikkati hak ediyor. Yakın devirde endişe, politik ve toplumsal açıdan kıymetli mevzuları işlemek için gittikçe daha sık başvurulan bir çeşide dönüştü. Ducournau, “Titane”da cinsiyet ve kimlik siyasetlerini ana karakterinin vücudu üzerinden işlerken vücut korkusu alt çeşidini en kıymetli aracına çeviriyor. Pekala yakın devirde kaygıyı değerli sorunları anlatmak için kullanan “Titane” haricindeki örnekler nelerdi?
Julia Ducournau’nun vücut korkusu konusunda selam gönderdiği Kanadalı sinemacı David Cronenberg’in oğlu Brandon Cronenberg de babasının izinde. Direktörün geçen yıl ses getiren sineması “Possessor”, insanların beyinlerine yerleştirilen bir aygıtla suikastçılara dönüştüğü bir distopya. Brandon Cronenberg, bu vücut değiştirme kaygısında günümüz dünyasının finans devleri ve gelir adaletsizliği üzerine bir tartışma yürütmenin yolunu yaratıcı bir dehşet senaryosuyla buluyor.
2017 tarihindeki endişe “Kapan /Get Out”, direktörü Jordan Peele’ı ABD’deki ırk ayrımcılığını ele alan en parlak isimlerden biri olarak gündeme taşıdı. Büyük ilgi nazarann ve yılın sinema olaylarından birine dönüşen sinema, beyaz kız arkadaşının ailesini ziyarete giden siyah bir adamın kendisini müthiş bir ‘kapan’ın ortasında bulması üzerine. Peele, “Ele aldığım bahis kölelik. Çok karanlık bir mevzu” derken, sinema direkt ırkçıları değil, liberal gözüken beyaz orta sınıfı eleştirmesiyle de başka bir yer ediniyor.
İran’da bayan olmak
Peele, kaygı çeşidini ABD toplumu incelemek için araçsallaştırmayı 2019 tarihindeki “Us / Biz” ile sürdürdü. Üst sınıftan siyah bir aileye musallat olan benzerilerini ele alan sinema, ayrıcalıklı bir ömür için nelere göz yumulduğunu, nelerin hasıraltı edildiğini mevzu alıyor; sınıf ayrımını kaygı tipi ortasında işliyor.
2016 imali “Under the Shadow” 1980’lerde İran’da bayan olmayı endişe çeşidi ortasında gösteren bir sinema. Direktörü Babak Anvari, Farsça çektiği birinci sinemasıyla bir anne kızın Tahran’da geçen öyküsünü mevzu alıyor. O yılki Sundance Sinema Festivali’nin yıldızlarından birine dönüşen sinema, savaş daha sonrası İran’da bayan olma hissini kaygının merkezine yerleştiriyor.
Dehşet, tarihinde birinci sefer politik olmuyor. George Romero’nun “Yaşayan Ölülerin Gecesi”nden David Cronenberg’in “Videodrome”una çeşidin hürmet nazarann ve yıllardır incelenmeyi sürdüren örnekleri mevcut. Fakat 2010 daha sonrasının gittikçe altı daha dolu ve direktörlerini saygın yerlere taşıyan dehşet sinemaları üretmesi eğilimi, en son Altın Palmiye’nin de gösterdiği üzere devam edecek üzere gözüküyor.
Julia Ducournau’nun vücut korkusu konusunda selam gönderdiği Kanadalı sinemacı David Cronenberg’in oğlu Brandon Cronenberg de babasının izinde. Direktörün geçen yıl ses getiren sineması “Possessor”, insanların beyinlerine yerleştirilen bir aygıtla suikastçılara dönüştüğü bir distopya. Brandon Cronenberg, bu vücut değiştirme kaygısında günümüz dünyasının finans devleri ve gelir adaletsizliği üzerine bir tartışma yürütmenin yolunu yaratıcı bir dehşet senaryosuyla buluyor.
2017 tarihindeki endişe “Kapan /Get Out”, direktörü Jordan Peele’ı ABD’deki ırk ayrımcılığını ele alan en parlak isimlerden biri olarak gündeme taşıdı. Büyük ilgi nazarann ve yılın sinema olaylarından birine dönüşen sinema, beyaz kız arkadaşının ailesini ziyarete giden siyah bir adamın kendisini müthiş bir ‘kapan’ın ortasında bulması üzerine. Peele, “Ele aldığım bahis kölelik. Çok karanlık bir mevzu” derken, sinema direkt ırkçıları değil, liberal gözüken beyaz orta sınıfı eleştirmesiyle de başka bir yer ediniyor.
İran’da bayan olmak
Peele, kaygı çeşidini ABD toplumu incelemek için araçsallaştırmayı 2019 tarihindeki “Us / Biz” ile sürdürdü. Üst sınıftan siyah bir aileye musallat olan benzerilerini ele alan sinema, ayrıcalıklı bir ömür için nelere göz yumulduğunu, nelerin hasıraltı edildiğini mevzu alıyor; sınıf ayrımını kaygı tipi ortasında işliyor.
2016 imali “Under the Shadow” 1980’lerde İran’da bayan olmayı endişe çeşidi ortasında gösteren bir sinema. Direktörü Babak Anvari, Farsça çektiği birinci sinemasıyla bir anne kızın Tahran’da geçen öyküsünü mevzu alıyor. O yılki Sundance Sinema Festivali’nin yıldızlarından birine dönüşen sinema, savaş daha sonrası İran’da bayan olma hissini kaygının merkezine yerleştiriyor.
Dehşet, tarihinde birinci sefer politik olmuyor. George Romero’nun “Yaşayan Ölülerin Gecesi”nden David Cronenberg’in “Videodrome”una çeşidin hürmet nazarann ve yıllardır incelenmeyi sürdüren örnekleri mevcut. Fakat 2010 daha sonrasının gittikçe altı daha dolu ve direktörlerini saygın yerlere taşıyan dehşet sinemaları üretmesi eğilimi, en son Altın Palmiye’nin de gösterdiği üzere devam edecek üzere gözüküyor.