CatWalk
New member
Seray Şahinler – Pandemi sürecinden en çok etkilenen tiyatrolar uzun bir ortadan daha sonra bir daha seyircisiyle buluştu. Bilhassa açıkhavada düzenlenen şenlik ve buluşmalar herkese ilaç üzere geldi. Şenlikler yaz boyunca tüm süratiyle sürecek. 26 -29 Ağustos tarihleri içinde Bergama’da düzenlenecek Bergama Tiyatro Şenliği ise tiyatroseverler ve sanatkarlar için hoş bir buluşma olacak. Kumbaracı50 üretimi “Demiryolu Hikâyecileri” şenlik programında birinci göz kırpanlardan. Yiğit Sertdemir’in hem yönettiği hem rol aldığı oyun, Oğuz Atay’ın “Korkuyu Beklerken” yapıtındaki “Demiryolu Hikâyecileri”, “Unutulan”, “Beyaz Mantolu Adam” hikayelerinden uyarlandı. 29 Ağustos’ta sahnelenecek “Demiryolu Hikâyecileri”ni Yiğit Sertdemir’den dinledik..
Oğuz Atay’ın hikayelerinden yola çıkıyorsunuz bu defa ve üç hikayeyi oyunlaştırıyorsunuz. niye bu hikayeler?
Temeline “Demiryolu Hikâyecileri”ni yerleştirdiğimiz bir oyun akışı var aslında. Bu kıssayı seçme niçinimiz, Oğuz Atay’ın harikulade dokunaklı gülümsemesine gereksinim duymamız. Kendi seyahatimizin güncesini tutarken, bu kıssa o günceyle örtüşüverdi ve insanın/sanatın yalnızlığı ile ‘niçin’ soruları, Oğuz Atay’ın zekâsına/duyarlığına teslim bir yerden sese dönüştü. “Unutulan” ve “Beyaz Mantolu Adam” kıssaları de, temel metnin ortasında var olan iki başka kişinin öznel hallerine uygun düştüğü için tercih ettiğimiz öyküler.
Tiyatro ve edebiyat içindeki etkileşim son senelerda daha görünür oldu…
Tiyatro kelama dönüştükten bugüne, vakit zaman performansa, sözsüzlüğün kudretine teslim olsa da, aslen edebiyatın sonsuz merhemine de gereksinim duyduğu periyotlar geçirdi. Kendi alanında giderek yalnızlaşan insan/sanatçı, disiplinlerarasılık ile kendini bir daha diğerlerinde tanımaya, diğerleriyle yeni bir ben yaratmaya çalıştı. Edebiyat ile sahnenin buluşması da, enikonu bu dürtülerle daha görünür oldu diye düşünüyorum. Öbür tarafıyla ise, bir sahneleme/oyunculuk tekniği olarak ‘anlatıcılık’ en ilkel, en öz, en gerçek damarlarından biri tiyatronun. Eh edebiyat da anlatı için seçilebilecek en ufuk açıcı ve cezbedici seçim.
Oğuz Atay’ın metinleri vakitsizdir aslında…“Demiryolu Hikâyecileri” bugüne ne söylüyor?
Dünden farklı bir şey söylemiyor galiba. Yarınımızı gerçek ve sağlıklı inşa edebilmek için, kendimizin/diğerimizin ayırdına varıp, onunla eğlenip, eleştirip, bir daha nefes alabilmeliyiz. “Demiryolu Hikâyecileri”nin son cümlesi aslına bakarsan hepimiz açısından bir davet: “Ben buradayım sevgili okuyucum, sen neredesin sanki?”
Tiyatro oyunları da birer edebi metin… Bu buluşma seyirci için hoş tecrübe oluyor. Sizin için bir hikayeyi sahneye uyarlama süreci nasıldı ve niye değerliydi?
Edebi metin problemi birazcık karışık tiyatro açısından. Okunsun diye değil, seyredilsin diye yazılmış metinler oyun dediklerimiz. Kıssalar ise yazan ile okuyan içinde geçen mahrem bir buluşma. Tiyatroda ayrıca ortacılar giriyor devreye. ötürüsıyla bir öyküyü sahneye uyarlamak kelam konusu olduğunda da, temelde sıkıntı edindiğimiz, müellifin dünyasını mümkün olan en sarih haliyle izleyiciye taşımak.
Oyunda terk edilmiş bir demiryolu istasyonunda, seyyar kıssa satıcılığı yapan üç kişinin kıssasını; geriye kalan son kişi izleyiciye aktarıyor. “Unutulan” ve “Beyaz Mantolu” adam öyküleri ise, kalan son kişinin kıssasına eşlik ediyor. Kumbaracı50, “Oğuz Atay’ın; edebi zekâsı ve ironik lisanı aracılığıyla okuyucusu ile kurduğu yalın ilgiyi; sahne üzerinde koruyarak, tıpkı izlekle öyküleri seyirciyle paylaşacağımız bir seyahate çıkıyoruz” kelamlarıyla izleyiciyi bu hikayeye şahit olmaya davet ediyor.
Birbirimizi dinlemek hepimize uygun gelecek
Pandemi sürecinden en hayli tiyatrolar etkilendi. Birtakım sahneler kapandı, tiyatro toplulukları dağıldı. Bundan daha sonrası için öngörüleriniz neler, nasıl ayağa kalkmalı?
Çetin geçecek yeni süreç var önümüzde. Hala bir şeyin geçtiği, düzeldiği, toparlandığı, ders çıkarıp yineına müsaade edilmediği bir periyotta değiliz. Geçirdiğimiz ve geçireceğimiz vakitte iyi-sahici-nesnel tahlillere ve içeriden bir duyguya muhtaçlık olduğunu düşünüyorum. Biraz birbirimizi tabir yerindeyse ‘ciğerden’ dinlemek hepimize güzel gelecek.
Oğuz Atay’ın hikayelerinden yola çıkıyorsunuz bu defa ve üç hikayeyi oyunlaştırıyorsunuz. niye bu hikayeler?
Temeline “Demiryolu Hikâyecileri”ni yerleştirdiğimiz bir oyun akışı var aslında. Bu kıssayı seçme niçinimiz, Oğuz Atay’ın harikulade dokunaklı gülümsemesine gereksinim duymamız. Kendi seyahatimizin güncesini tutarken, bu kıssa o günceyle örtüşüverdi ve insanın/sanatın yalnızlığı ile ‘niçin’ soruları, Oğuz Atay’ın zekâsına/duyarlığına teslim bir yerden sese dönüştü. “Unutulan” ve “Beyaz Mantolu Adam” kıssaları de, temel metnin ortasında var olan iki başka kişinin öznel hallerine uygun düştüğü için tercih ettiğimiz öyküler.
Tiyatro ve edebiyat içindeki etkileşim son senelerda daha görünür oldu…
Tiyatro kelama dönüştükten bugüne, vakit zaman performansa, sözsüzlüğün kudretine teslim olsa da, aslen edebiyatın sonsuz merhemine de gereksinim duyduğu periyotlar geçirdi. Kendi alanında giderek yalnızlaşan insan/sanatçı, disiplinlerarasılık ile kendini bir daha diğerlerinde tanımaya, diğerleriyle yeni bir ben yaratmaya çalıştı. Edebiyat ile sahnenin buluşması da, enikonu bu dürtülerle daha görünür oldu diye düşünüyorum. Öbür tarafıyla ise, bir sahneleme/oyunculuk tekniği olarak ‘anlatıcılık’ en ilkel, en öz, en gerçek damarlarından biri tiyatronun. Eh edebiyat da anlatı için seçilebilecek en ufuk açıcı ve cezbedici seçim.
Oğuz Atay’ın metinleri vakitsizdir aslında…“Demiryolu Hikâyecileri” bugüne ne söylüyor?
Dünden farklı bir şey söylemiyor galiba. Yarınımızı gerçek ve sağlıklı inşa edebilmek için, kendimizin/diğerimizin ayırdına varıp, onunla eğlenip, eleştirip, bir daha nefes alabilmeliyiz. “Demiryolu Hikâyecileri”nin son cümlesi aslına bakarsan hepimiz açısından bir davet: “Ben buradayım sevgili okuyucum, sen neredesin sanki?”
Tiyatro oyunları da birer edebi metin… Bu buluşma seyirci için hoş tecrübe oluyor. Sizin için bir hikayeyi sahneye uyarlama süreci nasıldı ve niye değerliydi?
Edebi metin problemi birazcık karışık tiyatro açısından. Okunsun diye değil, seyredilsin diye yazılmış metinler oyun dediklerimiz. Kıssalar ise yazan ile okuyan içinde geçen mahrem bir buluşma. Tiyatroda ayrıca ortacılar giriyor devreye. ötürüsıyla bir öyküyü sahneye uyarlamak kelam konusu olduğunda da, temelde sıkıntı edindiğimiz, müellifin dünyasını mümkün olan en sarih haliyle izleyiciye taşımak.
Oyunda terk edilmiş bir demiryolu istasyonunda, seyyar kıssa satıcılığı yapan üç kişinin kıssasını; geriye kalan son kişi izleyiciye aktarıyor. “Unutulan” ve “Beyaz Mantolu” adam öyküleri ise, kalan son kişinin kıssasına eşlik ediyor. Kumbaracı50, “Oğuz Atay’ın; edebi zekâsı ve ironik lisanı aracılığıyla okuyucusu ile kurduğu yalın ilgiyi; sahne üzerinde koruyarak, tıpkı izlekle öyküleri seyirciyle paylaşacağımız bir seyahate çıkıyoruz” kelamlarıyla izleyiciyi bu hikayeye şahit olmaya davet ediyor.
Birbirimizi dinlemek hepimize uygun gelecek
Pandemi sürecinden en hayli tiyatrolar etkilendi. Birtakım sahneler kapandı, tiyatro toplulukları dağıldı. Bundan daha sonrası için öngörüleriniz neler, nasıl ayağa kalkmalı?
Çetin geçecek yeni süreç var önümüzde. Hala bir şeyin geçtiği, düzeldiği, toparlandığı, ders çıkarıp yineına müsaade edilmediği bir periyotta değiliz. Geçirdiğimiz ve geçireceğimiz vakitte iyi-sahici-nesnel tahlillere ve içeriden bir duyguya muhtaçlık olduğunu düşünüyorum. Biraz birbirimizi tabir yerindeyse ‘ciğerden’ dinlemek hepimize güzel gelecek.