CatWalk
New member
Seray Şahinler – her insanın dört gözle beklediği bayram tatili başladı! Önümüzde uzun bir tatil var; bir hafta boyunca denizin, tabiatın tadını çıkaracaklar ve bu tatilde de kitap okumaktan vazgeçmeyecekler için yeni çıkan kitapların yazarlarıyla konuştuk. İşte bavulundan, çantasından kitabını eksik etmeyecek kitap kurtları için bir seçki!
Atlamamız gereken ateşler var
Genç öykücü Fatma Parıltı Kaptanoğlu, yeni kitabı “Ateşten Atlamak”ta hayatın karmaşası ortasındaki “insanın karmaşasını” anlatıyor. Kararlarınız ömrünüzü ne tarafta etkilediği veyahut etkilemediğnii…
Hikayelerinizin çıtasında insanın karmaşası, tasaları, toplumsal etkileşimlerin yansımasını görüyoruz. Aslında bugünün insanın öyküsü…
hayatımızda daima atlamamız gereken ateşler var. Büyük, küçük, harlı, sönmeye yakın… İrili ufaklı cesaretlerimizin ve şüphesiz ki endişelerimizin somut ve öznel bir dışa vurumu “Ateşten Atlamak”. Öykülerim koşun, düşün, sonlarınızda dolaşın, yaklarınızın değmediği yerlerde yüzün, cüret edin dediği kadar, durup içimize bakmayı, geçmişimizi ölçüp tartmayı, bahanelerimizi hem sevmeyi tıpkı vakitte onlara fazlaca bağlı kalmamayı hatırlatıyor.
bununla birlikte insanın kendi yönelik seyahatine da şahit oluyoruz. Pişmanlıklar, kararlar, yüzleşmeler…
İnsan olmanın getirisinde olan pişmanlık, karar alma zorlukları, kaçtığımız büyük yüzleşmeler hayatın köşelerinde bizi daima yakalıyor. “Ateşten Atlamak”, bayağı lakin bayağılığını en yüksek hislerde yaşayan insanların kıssaları. Yani benim, sizin ve hepimizin. Bu niçinle karakterlerle ortak paydada buluşmak daha kolay oluyor.
Hikayeye ilgide, bilhassa genç müellifler içinde artış var. Siz ne düşünüyorsunuz?
Anlatmak istediğimizi hikaye karşılıyorsa aslına bakarsanız durmayıp yazmak gerek. Lakin sadece tanınan bir periyodunda olduğu için hikayeye yönlenmeyi gerçek bulmuyorum. Metnimizin çeşidine değil, metinde anlatmak istediğimize odaklanmak bize daha gerçek sonuçlar verecektir.
İnsanoğlu değişmez!
Harun Candan’ın son romanı “Sonsuzluğun Birinci Günü”nü yolu pandemiyle kesişiyor. Anlatılan “bir şeylerin” esiri olan insanların öyküsü…
Bu kere dünyayı bekleyen sonu husus alıyorsunuz. Pandemi devriyle örtüşüyor üzere…
Beş kısımdan oluşan romanın son ve gelecekte geçen kısmında pandemi var. Bir virüs insanlığın sonunu getiriyor. Koronavirüs, kitabın yazım basamağında ortaya çıktı. Tek desteğim hayal gücüyken bir anda kendimi olayların ortasında buldum. Umarım kitaptaki üzere yaşanabilir yeni bir dünya aramak zorunda kalmayız. Natürel yalnızca bunlar için yazmadım, büyük bir insanlık kıssası yazmayı istedim.
Romanda 2 bin 635 yıllık bir panoromayla karşılaşıyoruz. Romanın sorunu nedir?
Problem insan. Yaşadığım dünyaya ve insanlara karşı sorumluluğum var, bunu bu türlü yerine getirmek istedim. Dünyayı cehenneme ya da cennete çevirmek insanın elinde. Ben yalnızca öykü anlatıyorum. Hissettiğim şeyleri diğerleriyle paylaşıyorum.
Çağlar, takvimler, yollar, araçlar değişse de, insan daima tıpkı insan. İki bin yıl evvel savaşlar vardı, bugün de var. örneğin kölelik… Artık kimse birisinin kölesi değil. Lakin aslında herkes bir şeylerin kölesi. İster para, sistem, banka, siyaset, güç ya da öteki bir şey deyin, isterseniz nefs; kölelik devam ediyor. Ben öyküyü parayı bulan Lidyalılardan başlattım. Fakat ondan evvel de insan birebirdi, bundan daha sonra da tıpkı olacak.
“Nişan Evi”yle yüzleşin!
Çiler İlhan bu defa birinci romanla karşımıza çıkıyor. Mardin’deki Bilge Köyü katliamından yola çıkan “Nişan Evi” kuvvetli kurgusuyla birbirini izleyen ve romanın sonunda resmi tamamlayan kuvvetli bir anlatı.
Yer ve karakterlerle modülleri birleştirerek ruhsal, sosyolojik bir okuma yaptırıyorsunuz okura. “Nişan Evi”nin kelamı neydi?
Sıkıntısı en derininde en en utanmazca yüzeydekine, çeteleşme. Şiddetin yasallaştırılması ve bir katliamın meydana gelmesine ve daha “yükseklerdeki” faillerin ceza almadan olayın kapanmasına fırsat veren de bu. Doğu’yu sağlıktan eğitime temel haklardan, bir epeyce alanda özgürlükten yoksun etme stratejisinin kararı diye görüyorum ben bu katliamı.
Leyla, Bilal, Maral birer temsiliyet beraberinde. Yazım sürecinde siz bu karakterlere nasıl konuştunuz?
Birinci evvel Maral vardı; olanları çocuksu saflığın, dürüstlüğün gözüyle anlatacaktı. Leyla, olay örgüsünün etrafında geliştiği nişanın ana kahramanı, ancak Halil asıl taşıyıcı oldu. Renkli, ayrıksı, yardımıyla daha fazlaca şey söyleyebileceğim bir karakter, inceliğiyle tezat kattı anlatıya. Hisleri romandaki sertliği yumuşattı. en çok o konuştu benimle, resmen dikte etti kendini.
Kayıp bir hayat kayıp bir geçmiş!
Zeynep Kaçar’ın “Yalnız” romanı son devrin en çok ses getirenlerinden. Bayan sorunu ekseninde ilerleyen roman bununla birlikte değişen bir ülkenin panoramasını sunuyor okura.
“Yalnız”, bir hanımın kendini bulma, kendine dönüş serüveni. Sizi bunu anlatmaya yönelten neydi?
“Yalnız”, benim için, yazgısıyla baş başa bırakılan, sesi duyulmayan, ismi anılmayan, gözle görülmeyen, o denli yahut bu biçimde bir durumun, yerin, şartların içine hapsolmuş tüm bayanların öyküsü. Yok sayılma, görmezden gelinme, küçümsenme, hayatının inisiyatifinin elinden alınması, bu ülkede neredeyse her bayanın başına gelebiliyor. Öte yandan değişen bir ülke var. Daima ve süratle değişiyor. Her şey. Gelecek değil de güya geçmişimiz bir daha yazılıyor. Jenerasyonumuzun gençliğine ilişkin tüm izler silindi. Sanırım bu iki temel hisle yola çıktım. Kayıp bir hayat ve kayıp bir geçmiş.
Romanda hem şahsi hem toplumsal bir dönüşümü izliyoruz. Bu dönüşümü anlatmak niye değerliydi ve “Yalnız”ın bu noktadaki problemi neydi?
Ülkenin bu biçimde büyük bir süratle değişim geçirmesi bana hakikaten ve hâlâ fazlaca şaşırtan geliyor. Erdemlerimizi yitirdiğimizi düşünüyorum toplum olarak. Çürüdüğümüzü. Bu çürümüşlüğü anlatmayı istedim. Kimse çağından muaf olamaz. O yüzden en temiz olanımız da hissesini alıyor bu değişimden. Feray ülkeyle bir arada değişiyor, ömrü daima boyut değiştiriyor, giderek daralıyor, küçülüyor, neredeyse yok oluyor. Fizik kurallarının dışına çıkıyor. Bir fizikçiyken metafiziğe tabi oluyor. şüphesiz bir metafor bu lakin biraz da o denli üzere, fiziki gerçekliğin haricindeymışız üzere.
Yalnız, Feray üzere epeyce kuvvetli olma ihtimali olan bir bayanın, ülkenin dönüşümüyle birlikte tüm gücünü yitirdiği bir ömrün içine sürüklenişinin romanı.
Romanın bayan problemine de fazlaca şey dediğini düşünüyorum. Feray’ın bu noktada daveti, kelamı ne olur?
İçgüdüsel bir gücü var Feray’ın. Neredeyse hayvani. Gücü elinden alınmış olsa da dirençli, o şartlar ortasında bile hayatta kalmayı başarıyor. daha sonra da işte, elinden alınmış her şeyi geri kazanmak, tanıdığı ve tanımadığı tüm bayanlara yapılanların hesabını sormak için yeni bir hayat kuruyor kendine. Bir Feniks üzere. Birinci zulümde çekip gitmeyi, birinci yok sayıldığında kendi varlığına sahip çıkmayı becerebilmiş olmayı istediğini söylüyor romanda. Hayat bir kezlik diyor bir yerde. Sanırım o denli söyler bir daha. Hayat bir kezlik. Ne olursa olsun ona sahip çıkmak gerek. Vazgeçmemek. Kendi cevherine inanmak. Zahmetim Doğan’ın mektubunda yazdığı üzere.
Atlamamız gereken ateşler var
Genç öykücü Fatma Parıltı Kaptanoğlu, yeni kitabı “Ateşten Atlamak”ta hayatın karmaşası ortasındaki “insanın karmaşasını” anlatıyor. Kararlarınız ömrünüzü ne tarafta etkilediği veyahut etkilemediğnii…
Hikayelerinizin çıtasında insanın karmaşası, tasaları, toplumsal etkileşimlerin yansımasını görüyoruz. Aslında bugünün insanın öyküsü…
hayatımızda daima atlamamız gereken ateşler var. Büyük, küçük, harlı, sönmeye yakın… İrili ufaklı cesaretlerimizin ve şüphesiz ki endişelerimizin somut ve öznel bir dışa vurumu “Ateşten Atlamak”. Öykülerim koşun, düşün, sonlarınızda dolaşın, yaklarınızın değmediği yerlerde yüzün, cüret edin dediği kadar, durup içimize bakmayı, geçmişimizi ölçüp tartmayı, bahanelerimizi hem sevmeyi tıpkı vakitte onlara fazlaca bağlı kalmamayı hatırlatıyor.
bununla birlikte insanın kendi yönelik seyahatine da şahit oluyoruz. Pişmanlıklar, kararlar, yüzleşmeler…
İnsan olmanın getirisinde olan pişmanlık, karar alma zorlukları, kaçtığımız büyük yüzleşmeler hayatın köşelerinde bizi daima yakalıyor. “Ateşten Atlamak”, bayağı lakin bayağılığını en yüksek hislerde yaşayan insanların kıssaları. Yani benim, sizin ve hepimizin. Bu niçinle karakterlerle ortak paydada buluşmak daha kolay oluyor.
Hikayeye ilgide, bilhassa genç müellifler içinde artış var. Siz ne düşünüyorsunuz?
Anlatmak istediğimizi hikaye karşılıyorsa aslına bakarsanız durmayıp yazmak gerek. Lakin sadece tanınan bir periyodunda olduğu için hikayeye yönlenmeyi gerçek bulmuyorum. Metnimizin çeşidine değil, metinde anlatmak istediğimize odaklanmak bize daha gerçek sonuçlar verecektir.
İnsanoğlu değişmez!
Harun Candan’ın son romanı “Sonsuzluğun Birinci Günü”nü yolu pandemiyle kesişiyor. Anlatılan “bir şeylerin” esiri olan insanların öyküsü…
Bu kere dünyayı bekleyen sonu husus alıyorsunuz. Pandemi devriyle örtüşüyor üzere…
Beş kısımdan oluşan romanın son ve gelecekte geçen kısmında pandemi var. Bir virüs insanlığın sonunu getiriyor. Koronavirüs, kitabın yazım basamağında ortaya çıktı. Tek desteğim hayal gücüyken bir anda kendimi olayların ortasında buldum. Umarım kitaptaki üzere yaşanabilir yeni bir dünya aramak zorunda kalmayız. Natürel yalnızca bunlar için yazmadım, büyük bir insanlık kıssası yazmayı istedim.
Romanda 2 bin 635 yıllık bir panoromayla karşılaşıyoruz. Romanın sorunu nedir?
Problem insan. Yaşadığım dünyaya ve insanlara karşı sorumluluğum var, bunu bu türlü yerine getirmek istedim. Dünyayı cehenneme ya da cennete çevirmek insanın elinde. Ben yalnızca öykü anlatıyorum. Hissettiğim şeyleri diğerleriyle paylaşıyorum.
Çağlar, takvimler, yollar, araçlar değişse de, insan daima tıpkı insan. İki bin yıl evvel savaşlar vardı, bugün de var. örneğin kölelik… Artık kimse birisinin kölesi değil. Lakin aslında herkes bir şeylerin kölesi. İster para, sistem, banka, siyaset, güç ya da öteki bir şey deyin, isterseniz nefs; kölelik devam ediyor. Ben öyküyü parayı bulan Lidyalılardan başlattım. Fakat ondan evvel de insan birebirdi, bundan daha sonra da tıpkı olacak.
“Nişan Evi”yle yüzleşin!
Çiler İlhan bu defa birinci romanla karşımıza çıkıyor. Mardin’deki Bilge Köyü katliamından yola çıkan “Nişan Evi” kuvvetli kurgusuyla birbirini izleyen ve romanın sonunda resmi tamamlayan kuvvetli bir anlatı.
Yer ve karakterlerle modülleri birleştirerek ruhsal, sosyolojik bir okuma yaptırıyorsunuz okura. “Nişan Evi”nin kelamı neydi?
Sıkıntısı en derininde en en utanmazca yüzeydekine, çeteleşme. Şiddetin yasallaştırılması ve bir katliamın meydana gelmesine ve daha “yükseklerdeki” faillerin ceza almadan olayın kapanmasına fırsat veren de bu. Doğu’yu sağlıktan eğitime temel haklardan, bir epeyce alanda özgürlükten yoksun etme stratejisinin kararı diye görüyorum ben bu katliamı.
Leyla, Bilal, Maral birer temsiliyet beraberinde. Yazım sürecinde siz bu karakterlere nasıl konuştunuz?
Birinci evvel Maral vardı; olanları çocuksu saflığın, dürüstlüğün gözüyle anlatacaktı. Leyla, olay örgüsünün etrafında geliştiği nişanın ana kahramanı, ancak Halil asıl taşıyıcı oldu. Renkli, ayrıksı, yardımıyla daha fazlaca şey söyleyebileceğim bir karakter, inceliğiyle tezat kattı anlatıya. Hisleri romandaki sertliği yumuşattı. en çok o konuştu benimle, resmen dikte etti kendini.
Kayıp bir hayat kayıp bir geçmiş!
Zeynep Kaçar’ın “Yalnız” romanı son devrin en çok ses getirenlerinden. Bayan sorunu ekseninde ilerleyen roman bununla birlikte değişen bir ülkenin panoramasını sunuyor okura.
“Yalnız”, bir hanımın kendini bulma, kendine dönüş serüveni. Sizi bunu anlatmaya yönelten neydi?
“Yalnız”, benim için, yazgısıyla baş başa bırakılan, sesi duyulmayan, ismi anılmayan, gözle görülmeyen, o denli yahut bu biçimde bir durumun, yerin, şartların içine hapsolmuş tüm bayanların öyküsü. Yok sayılma, görmezden gelinme, küçümsenme, hayatının inisiyatifinin elinden alınması, bu ülkede neredeyse her bayanın başına gelebiliyor. Öte yandan değişen bir ülke var. Daima ve süratle değişiyor. Her şey. Gelecek değil de güya geçmişimiz bir daha yazılıyor. Jenerasyonumuzun gençliğine ilişkin tüm izler silindi. Sanırım bu iki temel hisle yola çıktım. Kayıp bir hayat ve kayıp bir geçmiş.
Romanda hem şahsi hem toplumsal bir dönüşümü izliyoruz. Bu dönüşümü anlatmak niye değerliydi ve “Yalnız”ın bu noktadaki problemi neydi?
Ülkenin bu biçimde büyük bir süratle değişim geçirmesi bana hakikaten ve hâlâ fazlaca şaşırtan geliyor. Erdemlerimizi yitirdiğimizi düşünüyorum toplum olarak. Çürüdüğümüzü. Bu çürümüşlüğü anlatmayı istedim. Kimse çağından muaf olamaz. O yüzden en temiz olanımız da hissesini alıyor bu değişimden. Feray ülkeyle bir arada değişiyor, ömrü daima boyut değiştiriyor, giderek daralıyor, küçülüyor, neredeyse yok oluyor. Fizik kurallarının dışına çıkıyor. Bir fizikçiyken metafiziğe tabi oluyor. şüphesiz bir metafor bu lakin biraz da o denli üzere, fiziki gerçekliğin haricindeymışız üzere.
Yalnız, Feray üzere epeyce kuvvetli olma ihtimali olan bir bayanın, ülkenin dönüşümüyle birlikte tüm gücünü yitirdiği bir ömrün içine sürüklenişinin romanı.
Romanın bayan problemine de fazlaca şey dediğini düşünüyorum. Feray’ın bu noktada daveti, kelamı ne olur?
İçgüdüsel bir gücü var Feray’ın. Neredeyse hayvani. Gücü elinden alınmış olsa da dirençli, o şartlar ortasında bile hayatta kalmayı başarıyor. daha sonra da işte, elinden alınmış her şeyi geri kazanmak, tanıdığı ve tanımadığı tüm bayanlara yapılanların hesabını sormak için yeni bir hayat kuruyor kendine. Bir Feniks üzere. Birinci zulümde çekip gitmeyi, birinci yok sayıldığında kendi varlığına sahip çıkmayı becerebilmiş olmayı istediğini söylüyor romanda. Hayat bir kezlik diyor bir yerde. Sanırım o denli söyler bir daha. Hayat bir kezlik. Ne olursa olsun ona sahip çıkmak gerek. Vazgeçmemek. Kendi cevherine inanmak. Zahmetim Doğan’ın mektubunda yazdığı üzere.