CatWalk
New member
Seyhan Akıncı – Bir vakit içinder insanların memnunluklarını kutlamak için buluştuğu barın terk edilmiş atmosferinde yerleri süpüren bir bayan ve telaşla içeri giren üniformalı bir genç kız… Lulu Raczka’nın yazdığı “Bir Barda Bir Gece” bayanlar için tekinsiz bir devri ve bayanların dehşetleriyle başa çıkma biçimlerini anlatıyor. İlksen Başarır’ın çevirdiği, Nagihan Gürkan’ın yönettiği DasDas’ın yeni oyununda Nurgül Yeşilçay ve Afra Saraçoğlu’nu izliyoruz. Oyun yabancısı olmadığımız bayana yönelik şiddeti merkezine alırken dayanışmayla bir daha etrafı aydınlatabileceğimizin de iletisini veriyor. Biz de Nurgül Yeşilçay’la bir ortaya geldik, yıllar daha sonra tiyatroya dönüşünü ve kadına yönelik şiddeti konuştuk.
yıllar daha sonra Nurgül Yeşilçay tiyatro sahnesinde bu kıssadan başlayalım…
Beş yıldır hakikaten epeyce istiyordum tiyatro yapmayı. Bir teşebbüsümüz olmuştu Oktay Kaynarca ile lakin dizisi olduğu için olmadı, beceremedik. daha sonra birebir dizide olduğumuz için Mert Fırat’a “Tiyatro yapmak istiyorum” dedim. “Tamam senin için oyun bakalım” dedi. Zira oyun bulmak sıkıntı hakikaten. Ben de araştırıyordum, bakıyordum. Onlar buldu oyunu, İlksen Başarır çevirdi, bana gönderdi. Setteydik, o orta Mert, “Bunu bir okusana, bence hoş bir oyun. Sen de beğenirsen bunu yapalım” dedi. Okudum fazlaca beğendim. daha sonrası geldi. Bundan daha sonra tiyatroyu bırakmam.
Son 25 Kasım’da bir defa daha ulusal ve milletlerarası bayan haklarıyla ilgili çalışan bütün kuruluşların deklare ettiğı datalar üzerinden bir defa daha gördük ki dünya için de hayli yeni bir sorun bayana şiddet. bu biçimde bir atmosferde bayan olmak neler hissettiriyor?
Hepimiz üzere ben de bayan vefatlarını şaşkınlıkla izliyorum. Sabah uyanıyorsun bir mevt, akşam bir oburu… Oyunda elektrik kesildiği vakit oluyor. meğer dünyada hele ki bizim ülkemizde elektrik kesintisine gerek bile yok. Her şey olabiliyor. Cezaların caydırıcı olmaması büyük etken. İstanbul Mukavelesi uygulandığında ölümlerin azaldığı ortada. hiç bir şey yapamıyor olmamız epey makus. Daima bir şeyler yapmak, söylemek istiyoruz. Bu oyunla en azından “Bakın ben bu mevzuda dertleniyorum” diyebiliyorsun.
Oyunda elektrikler kesiliyor ve karanlık bir devir bu biçimde temsil ediliyor. şahsi hayatlarımızda da kimi vakit bir şeyler sonucur ve taraf bulmaya çalışırız. İşler yolunda gitmediğinde, karanlıkla başa çıkmakla ilgili biçimleriniz var mı?
Çok dışarı çıkmam. Görünmez olmak isterim hatta o denli durumlarda. Konutta kendi kendime düşünerek kimi vakit durarak… Durmayı fazlaca seviyorum açıkçası. O ruh halini yaşamak isterim. Bir sağaltayım kendimi; daha sonrasında taraf buluyorsun.
Son birkaç gündür tiyatro topluluğunun tartıştığı bir şey var bilhassa toplumsal medya paylaşımlarında “ünlü sevici tiyatrolar” tabiri kullanıldı… Çok takipçin var ise ünlüysen nasıl oynadığına bakılmaksızın kendine tiyatro sahnesinde yer bulabiliyorsun biçiminde. Tiyatro ve popülarite sırtı birbirine dönük iki sözcük mü?
Ben ona inanmıyorum açıkçası. Tiyatro mezunuyum. Benim şimdiye kadar dizi yapmama şaşırmamız lazım temel. Bana sorulacak soru “niçin tiyatro yapmıyorsun? olmalı. Bunun haricinde da dünyaya baktığında güzel oyuncular sinemada da oynuyor, National Theatre’da da. National Theatre’a gittiğinde hepsini bir yerden tanıyorsun. Ben çok gittim o denli oyunlara ve hepsi de taş üzere oynuyorlar. Ünlü lakin berbat oyuncu olmak zorunda değil ki beşerler. Oyuncuysa ve 5 milyon takipçisi olmuşsa ne yapsın atsın mı 5 milyon takipçisini? Benim 2 buçuk milyon takipçim var. Olur mu? Tiyatro için uygun mu? Dedikleri gerçek da olabilir bir yerde. Şu açıdan haklılar, senelerca neye emek harcadıysan o tarafın gelişiyor. Ve seyirci de seni orada görmek istiyor. Bu da olağan bir şey aslında, onların söylemiş olduği de olağan.
yıllar daha sonra Nurgül Yeşilçay tiyatro sahnesinde bu kıssadan başlayalım…
Beş yıldır hakikaten epeyce istiyordum tiyatro yapmayı. Bir teşebbüsümüz olmuştu Oktay Kaynarca ile lakin dizisi olduğu için olmadı, beceremedik. daha sonra birebir dizide olduğumuz için Mert Fırat’a “Tiyatro yapmak istiyorum” dedim. “Tamam senin için oyun bakalım” dedi. Zira oyun bulmak sıkıntı hakikaten. Ben de araştırıyordum, bakıyordum. Onlar buldu oyunu, İlksen Başarır çevirdi, bana gönderdi. Setteydik, o orta Mert, “Bunu bir okusana, bence hoş bir oyun. Sen de beğenirsen bunu yapalım” dedi. Okudum fazlaca beğendim. daha sonrası geldi. Bundan daha sonra tiyatroyu bırakmam.
Son 25 Kasım’da bir defa daha ulusal ve milletlerarası bayan haklarıyla ilgili çalışan bütün kuruluşların deklare ettiğı datalar üzerinden bir defa daha gördük ki dünya için de hayli yeni bir sorun bayana şiddet. bu biçimde bir atmosferde bayan olmak neler hissettiriyor?
Hepimiz üzere ben de bayan vefatlarını şaşkınlıkla izliyorum. Sabah uyanıyorsun bir mevt, akşam bir oburu… Oyunda elektrik kesildiği vakit oluyor. meğer dünyada hele ki bizim ülkemizde elektrik kesintisine gerek bile yok. Her şey olabiliyor. Cezaların caydırıcı olmaması büyük etken. İstanbul Mukavelesi uygulandığında ölümlerin azaldığı ortada. hiç bir şey yapamıyor olmamız epey makus. Daima bir şeyler yapmak, söylemek istiyoruz. Bu oyunla en azından “Bakın ben bu mevzuda dertleniyorum” diyebiliyorsun.
Oyunda elektrikler kesiliyor ve karanlık bir devir bu biçimde temsil ediliyor. şahsi hayatlarımızda da kimi vakit bir şeyler sonucur ve taraf bulmaya çalışırız. İşler yolunda gitmediğinde, karanlıkla başa çıkmakla ilgili biçimleriniz var mı?
Çok dışarı çıkmam. Görünmez olmak isterim hatta o denli durumlarda. Konutta kendi kendime düşünerek kimi vakit durarak… Durmayı fazlaca seviyorum açıkçası. O ruh halini yaşamak isterim. Bir sağaltayım kendimi; daha sonrasında taraf buluyorsun.
Son birkaç gündür tiyatro topluluğunun tartıştığı bir şey var bilhassa toplumsal medya paylaşımlarında “ünlü sevici tiyatrolar” tabiri kullanıldı… Çok takipçin var ise ünlüysen nasıl oynadığına bakılmaksızın kendine tiyatro sahnesinde yer bulabiliyorsun biçiminde. Tiyatro ve popülarite sırtı birbirine dönük iki sözcük mü?
Ben ona inanmıyorum açıkçası. Tiyatro mezunuyum. Benim şimdiye kadar dizi yapmama şaşırmamız lazım temel. Bana sorulacak soru “niçin tiyatro yapmıyorsun? olmalı. Bunun haricinde da dünyaya baktığında güzel oyuncular sinemada da oynuyor, National Theatre’da da. National Theatre’a gittiğinde hepsini bir yerden tanıyorsun. Ben çok gittim o denli oyunlara ve hepsi de taş üzere oynuyorlar. Ünlü lakin berbat oyuncu olmak zorunda değil ki beşerler. Oyuncuysa ve 5 milyon takipçisi olmuşsa ne yapsın atsın mı 5 milyon takipçisini? Benim 2 buçuk milyon takipçim var. Olur mu? Tiyatro için uygun mu? Dedikleri gerçek da olabilir bir yerde. Şu açıdan haklılar, senelerca neye emek harcadıysan o tarafın gelişiyor. Ve seyirci de seni orada görmek istiyor. Bu da olağan bir şey aslında, onların söylemiş olduği de olağan.