CatWalk
New member
Efnan Atmaca Tüm müellifler okunmak ister. Kitapları insanlara ulaşsın, okuyanlarda iz bıraksın ister. Bunu yıllardır başaran iki müellifin yeni kitapları arka arda yayımlandı: Ayşe Kulin ve Canan Tan. Kulin otobiyografik serisinin son kitabı “Hazan” ile okurla buluşurken Tan, yazarlıktaki 25’inci yılını “Önce Sen Vardın” isimli hikayeleriyle kutluyor. Kulin ve Tan’ın kaleminden çıkma kitaplar yeteneğin tecrübeyle taçlandırıldığında nasıl bir okuma ziyafeti sunduğunu gösteriyor. Kimseler alınmasın fakat bu kitaplarla “mekânın sahibi geri geldi” dedirtiyor Ayşe Kulin ve Canan Tan.
Hüzün, huzur karışımı
Canan Tan edebiyatta 25’inci yılını kutluyor. İki kitap birden çıkardı aslında müellif. Biri çocuklar için “Benim Adım Can, Kedimin İsmi Cancan”. Başkası ise büyükler için “Önce Sen Vardın”. Roman tadında bir hikaye kitabı yazmış Canan Tan. Her bir hikaye, her hikayedeki karakterler itinayla işlenmiş. Ve her hikaye arkasında hüzün ile huzur karışımı bir his bırakıyor. Hani hüznün o içi rahatlatan, okşayan bir yanı, kokusu vardır ya o siniyor okudukça kitabı üzerinize. Hikayelerde her bölümünden her cinsiyetten kahramanlar var. Onların ömrüne dair ne var ise anlatıyor Tan fakat en epey “sevgi”yi merkeze alıyor. Kitaba ismine veren hikayeyle bir arada yarım kalmış bir aşkla tanışıyorsunuz. O aşk son istekle taçlanıyor dahası tahminen de ayrılıkla birlikte başlıyor. Aslında ayrılığın da sevdaya dair olduğunu anlatıyor Tan hikayelerinde. Çoğunlukla bir vedadan kelam ediyor. Bir aşığa, babaya, eski sevgiliye, hayata veda… Fakat veda ederken rahat olmak için yaşarken üstümüze düşenleri yapmamız gerektiğini de hatırlatıyor. Yarım kalmasın hayatlar diye tahminen de nasıl tamamlanırızın hikayelerini yazıyor. Ben bir fazlaca hikayeden çok etkilendim. Oğluna ve eşine onu toprağa koyarlarken veda eden bayanla birlikte ağladım babasının son nefesine yetişemeyen kahramanla bir arada anneme bir defa daha veda ettim. Kendine bir gelecek kurmak için her zahmeti göze alan ancak tek bir yanılgısıyla bir daha çaresizliğe yollanan Fatoş’la isyan ettim, hayatının aşkını bir vehme kurban eden Nadire’yle birlikte pişman oldum. Tan’ın kahramanları o kadar tanıdık ki, yaşadıkları o kadar gerçek ki işte müellifin sırrı burada galiba. 25 yıldır her gün artan okuyucu sayısıyla birkaç neslin birden yüreğine değebilmenin yolu bu benim Canan Tan kitaplarından çıkardığım. Kelamın sonunda iki usta bayan müellife teşekkür etmek düşüyor bana. Ellerinize sıhhat. Güzel ki varsınız. Birçok kitaplarda buluşmak üzere.
Onurlandırılmış bir hayat
Ayşe Kulin’in pandemi devrinde yaşadıklarını mevzu aldığı “Hazan” müellifin okuruyla dertleşmesi üzere. Kitap boyunca onunla seviniyor, onunla üzülüyor, onunla gururlanıyorsunuz. “Hazan”da pandemi periyodu yaşadıklarına odaklanıyor muharrir. Pandeminin hemilk öncesinde ağır bir ameliyat geçiren Kulin tam bununla başa çıkmaya çalışırken kendini yasaklarla örülü bir ömrün ortasında buluyor. Bu sıkıntı günleri atlatmak için yazıdan medet umarken ilham perisi biraz uzaklara kaçıyor. Nihayetinde o da hayatının sonbaharı olduğunu söylemiş olduği bu periyodu kaleme almaya karar veriyor. Kitapta hüzün göz kırpsa da memnun anılara da epeyce yer veriyor muharrir. şüphesiz ironi de alttan altta devam ediyor. en çok Franfurt Kitap Fuarı’nda kutlanan Türk Yılı’nda yaşadığı kedere takıldım Kulin’in. Öncesinde yapılan tüm hazırlıklarda yer almasının akabinde yapılan merasimi izleyici olarak bile bakılırsamemesi hayli üzmüş muharriri. Ben de onunla bir arada üzüldüm, isyan ettim. Lakin mükafatı daima bol Ayşe Kulin’in. O kadar epey beşere dokunmuş ki hayatı boyunca bunun memnunluğu daima onun yanında. Kitapta aldığı ödüllerden, tanıştığı insanlardan katıldığı toplantılardan bahsediyor müellif. “Hazan” her ne kadar söz olarak hüzün çağrıştırsa da Kulin’in anılarıyla birlikte umudun, onurun, mutluluğun kokusu siniyor üstüne. Örneğin onun müellifliği üzerine tez yazan iki gençten bahsediyor kitapta. Tamam biri hüzünlü ancak Kulin’in onlarla paylaştıkları epeyce lezzetli. Gerek ödül almak gerek toplantılara katılmak için yurt dışına yaptığı seyahatleri da anlatıyor muharrir. Burada tanıştığı insanları ve kitapları aracılığıyla hiç tanımadığı beşerlerle nasıl da sıkı bağlar kurduğunu… Onurlandırılmış bir hayat okuyoruz kitapta. Arkasında yazmayı daima fazlaca istemiş, epey çalışmış, hiç yılmamış, hiç kolaya kaçmamış bir hanımın hikayesi var. Hem yazın mesleğiyle tıpkı vakitte karakteriyle her vakit takdir toplayan biri Ayşe Kulin. Bu sefer “Hazan”la bu seyahate okurunu da ortak ediyor.
Hüzün, huzur karışımı
Canan Tan edebiyatta 25’inci yılını kutluyor. İki kitap birden çıkardı aslında müellif. Biri çocuklar için “Benim Adım Can, Kedimin İsmi Cancan”. Başkası ise büyükler için “Önce Sen Vardın”. Roman tadında bir hikaye kitabı yazmış Canan Tan. Her bir hikaye, her hikayedeki karakterler itinayla işlenmiş. Ve her hikaye arkasında hüzün ile huzur karışımı bir his bırakıyor. Hani hüznün o içi rahatlatan, okşayan bir yanı, kokusu vardır ya o siniyor okudukça kitabı üzerinize. Hikayelerde her bölümünden her cinsiyetten kahramanlar var. Onların ömrüne dair ne var ise anlatıyor Tan fakat en epey “sevgi”yi merkeze alıyor. Kitaba ismine veren hikayeyle bir arada yarım kalmış bir aşkla tanışıyorsunuz. O aşk son istekle taçlanıyor dahası tahminen de ayrılıkla birlikte başlıyor. Aslında ayrılığın da sevdaya dair olduğunu anlatıyor Tan hikayelerinde. Çoğunlukla bir vedadan kelam ediyor. Bir aşığa, babaya, eski sevgiliye, hayata veda… Fakat veda ederken rahat olmak için yaşarken üstümüze düşenleri yapmamız gerektiğini de hatırlatıyor. Yarım kalmasın hayatlar diye tahminen de nasıl tamamlanırızın hikayelerini yazıyor. Ben bir fazlaca hikayeden çok etkilendim. Oğluna ve eşine onu toprağa koyarlarken veda eden bayanla birlikte ağladım babasının son nefesine yetişemeyen kahramanla bir arada anneme bir defa daha veda ettim. Kendine bir gelecek kurmak için her zahmeti göze alan ancak tek bir yanılgısıyla bir daha çaresizliğe yollanan Fatoş’la isyan ettim, hayatının aşkını bir vehme kurban eden Nadire’yle birlikte pişman oldum. Tan’ın kahramanları o kadar tanıdık ki, yaşadıkları o kadar gerçek ki işte müellifin sırrı burada galiba. 25 yıldır her gün artan okuyucu sayısıyla birkaç neslin birden yüreğine değebilmenin yolu bu benim Canan Tan kitaplarından çıkardığım. Kelamın sonunda iki usta bayan müellife teşekkür etmek düşüyor bana. Ellerinize sıhhat. Güzel ki varsınız. Birçok kitaplarda buluşmak üzere.
Onurlandırılmış bir hayat
Ayşe Kulin’in pandemi devrinde yaşadıklarını mevzu aldığı “Hazan” müellifin okuruyla dertleşmesi üzere. Kitap boyunca onunla seviniyor, onunla üzülüyor, onunla gururlanıyorsunuz. “Hazan”da pandemi periyodu yaşadıklarına odaklanıyor muharrir. Pandeminin hemilk öncesinde ağır bir ameliyat geçiren Kulin tam bununla başa çıkmaya çalışırken kendini yasaklarla örülü bir ömrün ortasında buluyor. Bu sıkıntı günleri atlatmak için yazıdan medet umarken ilham perisi biraz uzaklara kaçıyor. Nihayetinde o da hayatının sonbaharı olduğunu söylemiş olduği bu periyodu kaleme almaya karar veriyor. Kitapta hüzün göz kırpsa da memnun anılara da epeyce yer veriyor muharrir. şüphesiz ironi de alttan altta devam ediyor. en çok Franfurt Kitap Fuarı’nda kutlanan Türk Yılı’nda yaşadığı kedere takıldım Kulin’in. Öncesinde yapılan tüm hazırlıklarda yer almasının akabinde yapılan merasimi izleyici olarak bile bakılırsamemesi hayli üzmüş muharriri. Ben de onunla bir arada üzüldüm, isyan ettim. Lakin mükafatı daima bol Ayşe Kulin’in. O kadar epey beşere dokunmuş ki hayatı boyunca bunun memnunluğu daima onun yanında. Kitapta aldığı ödüllerden, tanıştığı insanlardan katıldığı toplantılardan bahsediyor müellif. “Hazan” her ne kadar söz olarak hüzün çağrıştırsa da Kulin’in anılarıyla birlikte umudun, onurun, mutluluğun kokusu siniyor üstüne. Örneğin onun müellifliği üzerine tez yazan iki gençten bahsediyor kitapta. Tamam biri hüzünlü ancak Kulin’in onlarla paylaştıkları epeyce lezzetli. Gerek ödül almak gerek toplantılara katılmak için yurt dışına yaptığı seyahatleri da anlatıyor muharrir. Burada tanıştığı insanları ve kitapları aracılığıyla hiç tanımadığı beşerlerle nasıl da sıkı bağlar kurduğunu… Onurlandırılmış bir hayat okuyoruz kitapta. Arkasında yazmayı daima fazlaca istemiş, epey çalışmış, hiç yılmamış, hiç kolaya kaçmamış bir hanımın hikayesi var. Hem yazın mesleğiyle tıpkı vakitte karakteriyle her vakit takdir toplayan biri Ayşe Kulin. Bu sefer “Hazan”la bu seyahate okurunu da ortak ediyor.